Sillage

Liberty, freedom, libert à , libert é , libertad, freiheit. Ελευθερία. Ίσως ένα τραγούδι δε φτάνει. Ίσως αυτή η στιγμή να σημάνει το τέλος του πολέμου για τον έρωτα, της εποχής των σουφραζέτων, των στιγμών που παθιασμένα κάποιος μέσα στο πλήθος αναφώνησε: « venceremos !». Το σύμπαν μας κινείται εκτροχιασμένο, πάνω στις ράγες που σκούριασαν και κάποτε σ’ αυτές χαράχτηκε με αίμα και νερό ένα μέρος τόσο δα, τόσο μικρό αλλά που απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Αυτό το μικρό, μοναδικό, μοναχικό, ενοχικό αλλά ολοδικό μας. Ένα πρωινό ξύπνησα απ’ τις ακτίνες του ήλιου μέσα απ’ τις γρίλιες και φίλησα τα μάτια σου, τέντωσα την όσφρησή μου στον αέρα και μύρισα γιασεμιά, άνοιξα τα αυτιά μου και πλημμύρισαν μουσικές, με τα χέρια μου αγκάλιασα τον κόσμο. Χόρεψα μια φορά στη βροχή αγνοώντας τους «τρελούς» περαστικούς, μύρισα το βρεγμένο χώμα, άκουσα τους ήχους της φύσης, έστρωσα ένα τραπεζομάντηλο στο γρασίδι, έστησα ένα τσιμπούσι με εδέσματα και το μοιράστηκα με λίγους παθιασμένους ουρανίσκους. Π

Barbarossa (ένα πάντρεμα της soul, της folk και της ηλεκτρονικής μουσικής) Απολαύστε! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας με όμορφες μουσικές!

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο σι, σι, σι. Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής. Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μού’ μαθε για τους ήχους. Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή, σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα, κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ. Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ, βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ, νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σαν μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρία, τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη, πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Στις 28 Μαρτίου 1969, ο Γιώργος Σεφέρης, έσπασε τη σιωπή του και μίλησε στο BBC για την πολιτική κατάσταση της χώρας. 44 χρόνια μετά, τα λόγια του ποιητή που έγινε ο λόγος να αναφέρεται η Ελλάδα στο ένα από τα δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας, βρίσκουν την πιο μεγάλη αλήθεια τους στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η μεγάλη αλήθεια στην πιο μεγάλη τραγικότητα. 44 χρόνια μετά, σκιαγραφεί, εκφράζεται, αφουγκράζεται και απαντά με την πνευματικότητά του αντί για εμάς. Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα; Ξέχασα, είναι απορροφημένοι στο lifestyle, δεν έχουν καιρό για τέτοια... «Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν

Καιρό έχουμε να ξεσηκώσουμε τις μουσικές μας, δε νομίζετε; Έτσι, για να ηρεμήσει και να ταξιδέψει η ψυχή μας Soft light rush  από Port St. Willow...

Μια ωδή προς την ελπίδα γεννά την απελπισμένη αντίδραση στο κατεστημένο, που λίγο πολύ οι ίδιοι αντιδρώντες, υπηρέτησαν στωικά επί δεκαετίες. Ξέρετε, παρατηρώντας τις διάσημες σφυγμομετρήσεις, την πρόθεση ψήφου, τις δημοσκοπήσεις πιο «επιστημονικά», αναρωτιέσαι αν ο λαός αυτός υπήρξε πραγματικά βλαξ, ανιστόρητος ή απλά εξαπατημένος. Δεν ειδικεύονται όλοι στο να παρατηρούν, δεν έμαθαν όλοι να σκέφτονται, δεν κατάφεραν όλοι να διαβάζουν και να παιδεύονται, γιατί η παιδεία θέλει πολλά κότσια να την αντέξεις, να την γνωρίσεις, να την εφαρμόσεις και να την αποδεχτείς. Άλλωστε ο «τσαμπουκάς» νίκησε τους λόρδους και τα κολέγια, τον πολιτισμό που προσιδιάζει στη Σουηδία, τα όνειρα που μιμήθηκαν το « American dream » αλλά απέχουν παρασάγγας και από τα δύο. Τα μορφωμένα κολεγιόπαιδά μας, διακήρυξαν ότι η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται και οι εγκληματίες φυλακίζονται. Αλλά η δημοκρατία δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να αποβάλλει η ίδια εξτρεμιστικές οργανώσεις που στην ουσία τους προσκυνούν όχι τη σ

Μέρος: Ελλάδα Εποχή: Φθινόπωρο Ώρα: 0 Είναι καιροί που οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια αξία με τους αριθμούς. Στις συζητήσεις που κάνουμε δήθεν για να αναδείξουμε ένα θέμα, αναπόφευκτα καταλήγουμε στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, των ανθρώπων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, των ανθρώπων που έγιναν αυτόχειρες, των πολιτών που προτιμούν τάχα μου το χειρότερο απ’ το χείριστο, των κατοίκων που εργάζονται, που απολύονται, που μειώνονται οι μισθοί τους, που στρέφονται σε προγράμματα νέας επιχειρηματικότητας… Στους θλιβερούς αυτούς καιρούς οι αριθμοί έχουν ξεπεράσει τους ανθρώπους. Από την εποχή Τεμπονέρα –ας μην πάω πιο πίσω χρονολογικά- μέχρι σήμερα οι άνθρωποι δραματικά υπέκυψαν στους αριθμούς. Χωρίστηκαν σε στρατόπεδα που εξαφανίζουν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη στην αγριότητα των καιρών. Χωρίστηκαν στις ομάδες που βαφτίστηκαν Ναζί, Νεοναζί, Αναρχικοί, Αστυνομικοί (και για είναι πιο πιασάρικο, μπάτσοι), δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Αγνοούν επιδεικτικά ότι οι τελευταίοι γε

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σας χωρίς τη μουσική, χωρίς μελωδίες που αγγίζουν βαθιά την ψυχή σας, κινητοποιούν το μυαλό και όλες τις αισθήσεις σας; Είναι μαγεία και ευλογία ταυτόχρονα ο συνδυασμός φωνής και μουσικής να κάνει μερικά λεπτά της ζωής σου ευτυχέστερα, να σε μεταφέρει εκτός πραγματικότητας... Ένα από αυτά είναι το Papa από τον αγαπημένο Salif Keita ... Το τραγούδι ήταν ένα από τα κομμάτια που ακούστηκαν στην ταινία Ali που αναφερόταν στη ζωή του Μωχάμεντ Άλι (το soundtrack της ταινίας είναι εξαιρετικό).

Θ' ἀφήσω / τὴ λευκή χιονισμένη κορυφή / ποὺ ζέσταινε μ' ἕνα γυμνό χαμόγελο / τὴν ἀπέραντη μονωσή μου. // Θὰ τινάξω ἀπ' τοὺς ὤμους μου / τὴ χρυσή τέφρα τῶν ἄστρων, / καθὼς τὰ σπουργίτια / τινάζουν τὸ χιόνι / ἀπ' τὰ φτερά τους. // Ἔτσι σεμνός, ἀνθρώπινος, ἀκέριος / ἔτσι πασίχαρος κι ἀθῶος / θὰ πέρασω / κάτω ἀπ' τὶς ἀνθισμένες ἀκακίες / τῶν χαδιῶν σου / καὶ θὰ ραμφίσω / τὸ πάμφωτο τζάμι τοῦ ἔαρος!.. // [] Κοίταξε, ἀγαπημένη, / πῶς σὲ κοιτάζουν τὰ λυπημένα χέρια μου! // Σὰ δυό παιδιά ὀρφανά, / ποὺ κλαίγαν μὲς στὸ βράδυ, / χωρὶς ψωμί, / καὶ κοιμηθῆκαν τρέμοντας / πάνω στὸ χιόνι. [] // Ἀγαπημένη, / κοίταξε πῶς διστάζουν / τὰ νυχτωμένα χέρια μου. // [] Βηματίζεις / μέσα στὰ σκονισμένα δώματά μου / μ' ἕνα πλατύ ἀνοιξιάτικο φόρεμα, / ποὺ εὐωδιάζει πράσινα φύλλα, / φρεσκοπλυμένο οὐρανό / καὶ φτερά γλαρῶν / πάνω ἀπὸ θάλασσα πρωινή... Ἡ κωδωνοκρουσία τοῦ φωτός / μας ὑποδέχεται / στὸ ξανθό ἀκροθαλάσσι. // Ἡ αὐγή περνάει στὴν ἀμμουδιά / βρέχοντας μόλις τὰ γυμνά της πέλματ

Ένα από τα συνθήματα του Μάη του '68 ήταν "ήρθα, είδα, πίστεψα". Επίσης, "η φαντασία στην εξουσία". Θα μου πείτε, το 1968 η λέξη επανάσταση αποτελούσε το έναυσμα για την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών. Η επανάσταση σήμερα έχει χάσει το νόημά της τη στιγμή που φαίνεται πιο απαραίτητη παρά ποτέ. 45 χρόνια μετά από το Μάη αυτό, ήρθαμε, είδαμε με κλειστά μάτια και πιστέψαμε λάθος πράγματα, δεν αξιοποιήσαμε τη φαντασία μας, μείναμε στο ρεαλισμό που μας σέρβιραν, αποκομμένοι από τη διασύνδεση με άλλους πολιτισμούς. Γιατί; Γιατί θεωρούσαμε ότι ζούμε το greek dream , ότι η Ελλάς μας είναι ο ομφαλός της γης, ότι οι ξένοι θα μάθουν από εμάς όχι και εμείς από αυτούς. Επαναπαυτήκαμε στη δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας, κάποιοι την καπηλεύτηκαν για να νομιμοποιήσουν τη βαρβαρότητα, το μίσος και τη μισαλλοδοξία, διαβάζουμε Ελύτη, ακούμε Θεοδωράκη και φευ(!) είναι πάντα επίκαιροι και μπροστάρηδες σε μια επανάσταση βουβή, δειλή και άτολμη, στην σύγχρονη επανάσταση που περι

...«Βγήκα στην Αλεξάντερπλατς. Ήμουν στο παλιό Ανατολικό Βερολίνο. Μπορούσα να το καταλάβω και χωρίς να δω το χάρτη. Ο παλιός υπαρκτός σοσιαλισμός περιέφερε το φάντασμά του στα πατήματα των ανθρώπων. Πώς ήταν δυνατόν μια τόσο φωτεινή ιδεολογία που οδήγησε στις πιο μεγάλες μάχες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που ανέθρεψε τον Τσε, τον Αραγκόν, τον Νερούντα, τον Θεοδωράκη, να έχει τέτοια μουντά χρώματα. Να απορροφά τη ζωή μέσα στο γκρίζο των κτιρίων, των σκέψεων, των συναισθημάτων. Οι άνθρωποι στην ιστορία τους υπήρξαν δούλοι, τύραννοι, γενναίοι, ηλίθιοι. Γκρίζοι όμως είναι αλλιώς. Το να είσαι γκρίζος σημαίνει πως δεν έχει σημασία αν είσαι δούλος ή γενναίος ή ελεύθερος. Άρα και η ανάγκη να αλλάζεις τα πράγματα δεν υπάρχει. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός μετάλλαξε την ισότητα σε ομοιομορφία. Της έχτισε μάλιστα μνημεία. Τέρατα αρχιτεκτονικά που μέσα τους κατοικούσαν άνθρωποι. Μπλοκ Α. Τμήμα 3. Όροφος 4. Σύντροφος τάδε.»... ...«Οι δυο άντρες δεν τους έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, αν και αν

Μπορείτε να πείτε άφοβα που σας μεταφέρει αυτό το τραγούδι, με το flamenco του, την κιθάρα του... Με τι έμπνευση γράφτηκαν τέτοιες μελωδίες και πόση δύναμη βγάζουν όταν φτάσουν στα αυτιά σου! Απολαύστε το! Klub Rider

Είναι μια ήσυχη βραδιά απόψε, ίσα για να ακούσεις τις αναμνήσεις σχεδόν 7 χρόνων. Για μένα, μιας ζωής, πολύχρωμης και ποικιλότροπης. Πάλι, αυτά τα φώτα της πόλης, οι μυρωδιές και οι γειτονιές, τα βήματα σου που νομίζεις ότι χαράχτηκαν στα πεζοδρόμια, στα μέσα μεταφοράς, είσαι πλέον στην ιστορία της πόλης. Αυτά τα φώτα που πέφτουν πλέον βαριά κάτω απ' τον ουρανό, θαρρείς και επηρέασαν τους ρυθμούς και τους ανθρώπους της. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Αγρίεψαν οι καιροί, αγρίεψαν και οι άνθρωποι. Μια πόλη που διώχνει τα παιδιά της, μια χώρα που διώχνει τα παιδιά της. Προσπαθώ να μετρήσω που ακριβώς χωράει η ζωή 7 χρόνων, σε πόσες σακούλες. Οι κίτρινοι αυτοί τοίχοι που φιλοξένησαν χαρές, λύπες, αγωνίες, απογοητεύσεις, νίκες και ήττες, οι τοίχοι που μυρίζουν ακόμη την άχνα από τη ζωή γυμνώνονται. Μερικά πέταλα που ξεράθηκαν, φωτογραφίες που νοσταλγικά πάλιωσαν, κεριά που κάηκαν, όλες οι στιγμές σε ροζ μοσχοβολιστές σακούλες, δυο τρία γράμματα γεμάτα αισθήματα πολύτιμα και βαθιά, μερικ

CocoRosie Καλησπέρα με μια ωραία μουσική πρόταση! Αξίζει να ακούσετε κομμάτια από το γκρουπάκι των αδερφών Bianca και Sierra Casady. Έχει πολύ ενδιαφέρον! Καλή ακρόαση!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες δεν έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές. Σε πολλές γωνιές του πλανήτη, το γυναικείο σώμα γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης, εμπορίας και βίας. Η γυναίκα έχει μετατραπεί σε μια όρθια μάζα από χαρακτηριστικά ανθρώπου, χωρίς ψυχή, αισθήματα και δικαιώματα. Η σημερινή ημέρα οφείλει την επέτειό της στη γερμανίδα ακτιβίστρια Clara Zetkin . Στις 8 Μαρτίου του 1857, γυναίκες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας της Ν. Υόρκης εκδήλωσαν διαμαρτυρία προκειμένου να πετύχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αλλά αυτά ανήκουν μάλλον στην εγκυκλοπαίδεια. Η ιστορία και η εξέλιξη του κόσμου δείχνει ότι η γυναίκα έπρεπε να αιτηθεί το δικαίωμα. Ό,τι κι αν ακολουθούσε αυτό. Το δικαίωμα στη μόρφωση, στη διαμόρφωση της πολιτικής εκπροσώπησης, στην εργασία, την επιλογή εν τέλει. Ο παγκόσμιος γυναικείος πληθυσμός είναι χωρισμένος. Η γυναίκα της Δύσης, της Ανατολής, του Τρίτου κόσμου, του Χριστού και του Μωάμεθ, του άνδρα, του παιδιού, της εργασίας, του σπιτιού.

Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης, ρήμαγμα μέσα σε ξένες αγκαλιές απελπισμένο κρέμασμα από λαγόνια ξένα. Πέσιμο εκεί που μοναχά η μοναξιά οδηγεί: να υποτάξω ακόμη και το πνεύμα μου, να το προσφέρω σαν την έσχατη υποταγή. Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μπροστά στη θλίψη, το χαμό, την απώλεια του ανθρώπου όλα φαίνονται και είναι μικρά και ανούσια. Όταν ένας νέος πεθαίνει όλα είναι ανούσια, όταν πεθαίνει ένας νέος χάνεται και μια σπιθαμή ελπίδας, μια ευκαιρία στην κοινωνία να αλλάξει το ρου της, τη μοίρα της. Έτσι μάλλον πιστέψαμε, ότι αυτή είναι η μοίρα μας. Να υμνούμε τον Κολοκοτρώνη, να περηφανευόμαστε για την Ακρόπολη και το Σωκράτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον εμφύλιο πόλεμο, έπειτα να γεμίζουμε τις πλατείες με αφορμή τις ομιλίες του Παπανδρέου, να αγγίξουμε λίγο από το όνειρο του νεοπλουτισμού και μας βρήκαν και την εξήγηση. Βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου, στο κέντρο του χάρτη, της υδρογείου,  είμαστε ο ομφαλός της γης, πάνσοφοι και μοναδικοί και με τόση ιστορία πίσω μας, φτιάξαμε και το brand name. Αλλά, νομίζω ότι και η κοινωνιολογική κουβέντα παύει να έχει ενδιαφέρον, όταν η ρήσεις για επανάσταση καταντούν γελοίες (ούτε τη γνώμη μας δεν μπορούμε να πούμε σε αυτή τη χώρα), οι φασίστες ξαναχτυπούν μετά τις υποσχέσεις γι

Goran Bregovic Υπάρχουν μερικές μουσικές που όταν τις ακούς αφήνεις την ψυχή σου, οι χτύποι σου ενώνονται με τη μελωδία της φύσης, το ρυθμό που πλησιάζει και βυθίζεται ο ήλιος στον ορίζοντα. Και το Lullaby είναι μία από αυτές...

Olvidate Όταν η Buika και η Yasmin Levi συναντιούνται σε ένα τραγούδι ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός! Yasmin Levi- La Alegria

Κάποιος τρελός ρομαντικός κρέμασε στην αυλή του σπιτιού του μια αιώρα, για τις στιγμές που θα κλείνει τα μάτια του και θα αποχαιρετά μαζί με τα τζιτζίκια και το ηλιοβασίλεμα τη μέρα που φεύγει, για να αποτάξει μαζί με ένα ποτήρι κρασί τις μικρές αυτοκτονίες της καθημερινότητας. Τις ακροβασίες ανάμεσα στον εαυτό του και τους συμβιβασμούς του έξω από αυτόν. Για τα νανοδευτερόλεπτα που χρειάστηκε να περάσουν χωρίς απόφαση και σιγουριά και κατέληξαν στο συμβιβασμό και την άχρωμη προσπέλαση όσων τον κάνουν να χαμογελάει. Τα σκοινιά της αιώρας μπερδεύονται με τον αέρα, μαζί και τα μακριά μαλλιά του θεού της μέθης και της τρέλας, λίγη από την μυρωδιά της αρμύρας που ξέμεινε στην εποχή του τρύγου και ο αγέρας την έφερε πίσω πάλι, προδίδοντας το μυαλό και την ανάγκη. Λίγη από τη δική του ανάγκη για να φέρει πάλι όσα λαχταρά η νιότη και η μυρωδιά της βροχής. Γονιμότητα και φρεσκάδα. Γεύεται τα λαχταριστά παιδιά της γης, που γέννησε από το ράντισμα των δικών του καρπών χωρίς λίπασμα, με το νερ

  ΕΤΣΙ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ ΠΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΛΕΤΟ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ Ι Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου Στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων. Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται Ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο Της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα. Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού Εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει Με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια. II ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες Τώρα ο