Η χαμένη λέξη της "ελπίδας"

Μια ωδή προς την ελπίδα γεννά την απελπισμένη αντίδραση στο κατεστημένο, που λίγο πολύ οι ίδιοι αντιδρώντες, υπηρέτησαν στωικά επί δεκαετίες. Ξέρετε, παρατηρώντας τις διάσημες σφυγμομετρήσεις, την πρόθεση ψήφου, τις δημοσκοπήσεις πιο «επιστημονικά», αναρωτιέσαι αν ο λαός αυτός υπήρξε πραγματικά βλαξ, ανιστόρητος ή απλά εξαπατημένος. Δεν ειδικεύονται όλοι στο να παρατηρούν, δεν έμαθαν όλοι να σκέφτονται, δεν κατάφεραν όλοι να διαβάζουν και να παιδεύονται, γιατί η παιδεία θέλει πολλά κότσια να την αντέξεις, να την γνωρίσεις, να την εφαρμόσεις και να την αποδεχτείς. Άλλωστε ο «τσαμπουκάς» νίκησε τους λόρδους και τα κολέγια, τον πολιτισμό που προσιδιάζει στη Σουηδία, τα όνειρα που μιμήθηκαν το «American dream» αλλά απέχουν παρασάγγας και από τα δύο. Τα μορφωμένα κολεγιόπαιδά μας, διακήρυξαν ότι η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται και οι εγκληματίες φυλακίζονται. Αλλά η δημοκρατία δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να αποβάλλει η ίδια εξτρεμιστικές οργανώσεις που στην ουσία τους προσκυνούν όχι τη σημαία, το αίμα, την τιμή ή τις δύο θρησκείες ως απόδειξη της ανεξιθρησκείας αλλά αυτά τα χάρτινα λεπτά πολύχρωμα αντικείμενα για τα οποία ο κόσμος καταστρέφεται αδιαλείπτως. Είναι τόσο δυνατή η δημοκρατία μας που οι δημοκράτες συμπολίτες μας, οι έξυπνοι και μορφωμένοι όλης της γης, ομφαλοσκοπούν στο θέμα της Χρυσής Αυγής, μονοπωλούν το μυαλό τους με εκατοντάδες πληροφορίες που δέχονται για το μόρφωμα που υφίσταται πολλά χρόνια σε τούτη τη χώρα (δεν εμφανίστηκε με την είσοδό της στη Βουλή). Μια ανθρώπινη ζωή με το όνομα Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε ψυχρά και ανενδοίαστα με μαχαιριά στην καρδιά. Αυτό στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσουμε όλοι το «ρόλο» της Χρυσής Αυγής και να δοθεί η ευκαιρία στους πολιτικούς προστάτες της δημοκρατίας, στους τιμωρούς της εγκληματικότητας και τη δικαιοσύνη και στις ειρηνευτικές συμμαχίες των Μέσων που τάσσονται κατά οποιασδήποτε βίας να πάρουν την εκδίκησή τους με την αποκαλυπτική ξεγύμνωση των δράσεων της εγκληματικής οργάνωσης. Χρειάστηκε να περάσουν 33 χρόνια για να έρθουν στο φως η ιδεολογία της οργάνωσης, η σχέση της με άλλες διεθνείς νεοναζιστικές οργανώσεις και η τακτική που χρησιμοποιεί. Έκπληκτοι κοινή γνώμη, πολιτεία και φορείς, σύσσωμη η χώρα μας, επιβραβεύει τους τρανούς δημοσιογράφους που θεωρούνται διαμορφωτές της κοινώς γνώμης για τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις τους, που ωστόσο άργησαν 33 χρόνια. Να πώς ένας δημοσιογράφος γίνεται λαμπρός!
Οι υπερασπιστές της δημοκρατίας θριάμβευσαν πάλι γιατί η σύλληψη και η απογύμνωση της Χρυσής Αυγής υπηρέτησε φαιδρά της δική τους δημοκρατία, αυτήν που μπορεί να αντιληφθούν μόνο οι αισθήσεις μας. Για την αίσθηση που κινητοποιεί την παιδεία, τη λογική μας και τη σκέψη μας έχουν χρόνια βεβαιωθεί ότι βρίσκεται σε λήθαργο. Γι’ αυτό και το σύμπαν μας «κατέρρευσε» μόλις έγινε γνωστό ότι μέρος των αστυνομικών αρχών στήριζε ενεργά και έμπρακτα την οργάνωση σε ένα βρώμικο και ύπουλο παιχνίδι εξουσίας, χρήματος, έλλειψης παιδείας και ανθρωπιάς και ναζιστικών κατάλοιπων. Πιστέψαμε στον πόλεμο που έφερε η εξόφθαλμη και αδικαιολόγητη βία των ακροδεξιών, κάποιοι μάλιστα την καπηλεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους ύπαρξη με τη θεωρία των δύο άκρων. Τι κι αν η βία παραλύει τις ζωές μας με την ανεργία, την οικονομική μας κατάρρευση, την κοινοβουλευτική ασυλία που δίνει το δικαίωμα ή καλύτερα τη χρυσή ευκαιρία στους δολοπλόκους να μηχανορραφούν καταπατώντας κατάφωρα το Σύνταγμα και τους νόμους. Αυτή βλέπετε ήταν η αιτιολογία για τα ανείπωτα της σύγχρονης χώρας μας, η σωτηρία της πατρίδας. Ούτε καν της χώρας, της πατρίδας, αυτήν που λατρεύουν οι νομιμόφρονες πολίτες, αυτήν που έχτισαν οι πρόγονοί μας ξεκινώντας από τα προ Χριστού χρόνια μέχρι και αυτά της κατάρρευσης της Χούντας του ’67.
Η αλλοίωση των εκπροσώπων του κράτους φτάνει για να περιγράψει τη θυσία τους για τη διάσωση της πατρίδος. Φτάνει μέχρι εκεί που συγκαλύπτονταν στελέχη του αστυνομικού σώματος τη στιγμή που για χρόνια προστάτευαν και εμπλέκονταν στο έγκλημα, στελέχη των δυνάμεων του στρατού στήριζαν και φυγάδευαν τους εκλεγμένους Χρυσαυγίτες και μέχρι εκεί που η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης συμμετείχε στο παιχνίδι της συγκάλυψης και καθοδηγούσε τη λογική σε λάθος κατευθύνσεις. Άλλωστε είναι γνωστή η εξάρτηση των Μέσων από επιχειρηματίες και Έλληνες κροίσους που συνέτρωγαν με υποψήφιους πολιτικούς ηγέτες σε γιοτ και πολυτελή σπίτια. Αυτοί θα είναι τα όργανα για να εξασφαλίσουν το μονοπώλιο στο πετρέλαιο, την αναχρηματοδότηση των επιχειρήσεών τους μέσω των τραπεζών με ευνοϊκά επιτόκια, την «εντολή» για την κατασκευή γηπέδων, την ανάθεση δημόσιων κατασκευαστικών έργων. Κτίρια που βλέπουμε ή επισκεπτόμαστε καθημερινά, το μετρό, το βασικότερο μέσο μεταφοράς, πολλοί χώροι αναψυχής, πολυκαταστήματα, τράπεζες που έχουμε επενδύσει ή χρωστάμε τα χρήματά μας, υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε είναι δημιουργήματα των πλουσιότερων ανθρώπων της χώρας μας. Οι μεγαλύτεροι φοροοφειλέτες είναι Έλληνες ισχυροί άνδρες. Η απαίτηση της αποπληρωμής των οφειλών αποτελεί αιτία απόσυρσης των κεφαλαίων τους από τις ελληνικές τράπεζες. Η φοροεπιδρομή, λοιπόν, αφορά και επηρεάζει τον πολίτη που πέφτει ο ίδιος στην παγίδα των δικών του αναχρονιστικών καταλοίπων. Με μεγαλειώδη μαεστρία η ευνομούμενη πολιτεία των ισχυρών (ό,τι αυτό συνεπάγεται- ΜΜΕ, πολιτικούς, επιχειρηματίες) αξιοποιεί την ευκαιρία για την ακρότητα μιας οργάνωσης που δρούσε χρόνια πριν, με τη διαπλοκή προσώπων με εξουσία γιατί αποτελεί ίδιον της δικής τους λειτουργίας.
Παρακολουθήσαμε το σόου των ηγετών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, την «επιτυχία» της σύλληψης και εξάχνωσής τους, την περηφάνια των πολιτικών ηγετών για τη νίκη της δημοκρατίας και την ορθή λειτουργία των νόμων και όσων τους υπηρετούν αλλά δεν αντιληφθήκαμε τούτη την αλήθεια. Η σύλληψή τους είναι η δύναμή τους, η «τιμωρία», η δίωξη για τα πιστεύω τους που τους δίνει μεγαλύτερο κύρος στην κοινωνία σχετικά με τους προδότες πολιτικούς που ξεπούλησαν τη χώρα. Οι νέοι τώρα ήρωες που χαιρετούν υψώνοντας το δεξί τους χέρι, σαν να χαιρετούν την ανέχεια της χώρας μας το ’45, μιλούσαν για κατοχική κυβέρνηση τη στιγμή της σύλληψής τους. Υποθέτω ότι αν γυρνούσαμε το χρόνο τότε, θα χαιρετούσαν τον Φύρερ τους που με τη μισάνθρωπη ιδεολογία του παρέσυρε τον κόσμο σε έναν πόλεμο που στοίχισε εκατομμύρια ζωές και την Ελλάδα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Μέσα σε όλη αυτή την- ομολογουμένως καλοστημένα -ελεγχόμενη βία (εμφανή και υποδόρια) η φύση θέλει η αντίδραση των πολιτών να είναι βίαιη. Στο πλαίσιο αυτό μου φαίνεται αδιανόητο το επιχείρημα «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Είναι σαν να λέμε ότι αν κάποιος σε προσβάλλει ή σε χτυπήσει εσύ θα υπομείνεις τις ύβρεις ή τη σωματική βία σκύβοντας το κεφάλι. Η αντίδραση στη βία είναι η βία και αυτή έρχεται φυσικά, αντανακλαστικά, χωρίς παντιέρες, χωρίς προσκλήσεις και χωρίς προτροπές ίσα για να έχουμε την αξιοπρέπεια να διηγούμαστε στους επερχόμενους ιστορικούς ότι η βία έχει δικαιολογία όταν διακυβεύεται η ζωή και η ειρήνη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που στήριξε το «πολύχρωμη» στο χρώμα του δέρματος, παρανόησε την αξία της πολυπολιτισμικότητας και ξεσήκωσε όσους πολίτες έκρυβαν ακροδεξιά και μισαλλόδοξα κατάλοιπα. Βλέπετε όσοι αποσκίρτησαν από τη ΝΔ ανέτρεξαν στο ΛΑΟΣ και αργότερα στη Χρυσή Αυγή για να ικανοποιήσουν τα εθνικιστικά πιστεύω τους που κληρονόμησαν από τους πατεράδες τους. Αμετανόητοι ναοναζιστές που πιστεύουν στην ανωτερότητα της φυλής και χρησιμοποιούν τη βλακώδη ιδεολογία τους για να συμμετέχουν στο παγκόσμιο σύστημα της «αποδοχής». Τι σημαίνει αυτό; Ένα πάντρεμα της ρατσιστικής θεωρίας και της πίστης στο νεοπλουτισμό γεμάτο φαυλότητα και κενότητα. Πόσες είναι οι συγκρούσεις μέσα σ’ αυτήν την (ας την ονομάσουμε) ιδεολογία. Όχι μόνο αυτό. Σημερινοί υπουργοί, μέλη της κυβέρνησης, που ενώνει τους πολίτες, ήταν μέλη της ΕΠΕΝ. Εκπρόσωποι της θεωρίας αυτής που φέρνουν στο τραπέζι της συζήτησης τη θεωρία των δύο άκρων, το θέμα των εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων που βρίσκονται στο κοινοβούλιο, που έχουν όχι μόνο δημόσιο βήμα αλλά και διαμορφώνουν με την εκλεγμένη, συνταγματική ψήφο τους τις ζωές μας. Ο συστημικός νεοναζισμός συντηρεί και συντηρείται με τα ψέματα και την υποκρισία τους. Από τα μέσα -είτε είναι μέλη της κυβέρνησης- και από τα έξω –είτε είναι μέλη ενός εγκληματικού μορφώματος του οποίου οι πρωτεργάτες βρίσκονται στη φυλακή. Ένα σύστημα που θεμελιώνεται με το συμφέρον, εισάγει θεωρίες και την κατάλληλη στιγμή τις ξεβγάζει με άλλες θεωρίες και «όργανα» ισχύος.
Μήπως αγνοείτε τον «κρυφό» πόλεμο που γίνεται στα σύνορα σε καθημερινή βάση. Τα δίκτυα και οι συμμορίες που διαπλέκονται με ισχυρούς άνδρες τους κράτους, της δημοκρατίας και της πολιτείας εγγυώνται την ασφαλή μεταφορά λαθραίων μεταναστών που αφήνονται να επιβιώσουν δίνοντας ποσοστά για τη ζωή τους. Αν καταφέρουν να επιβιώσουν εξαναγκάζονται στην εξαθλίωση, την εγκληματικότητα, την ανοχή στη βία και το ρατσισμό και χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για τα δεινά του τόπου, για τη θεωρία περί κινδύνου της κυριότητάς μας και κατωτερότητας της ύπαρξής τους, για την επιβίωση επικίνδυνων και αναχρονιστικών αντιλήψεων. Η θεωρία τους ολοκληρώνεται στην επίθεση σε ανήμπορους και εξαθλιωμένους μετανάστες. Πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει στα αζήτητα, ανώνυμα, αθόρυβα, χωρίς γη για να ταφούν. Χωρίς οι οικείοι τους να μάθουν για το τέλος τους, χωρίς ποτέ να μάθουν ότι χρησιμοποιήθηκαν για να ικανοποιηθεί μια χρεοκοπημένη αντίληψη για τον κόσμο και την πορεία του. Εκεί εξαντλείται η θρασυδειλία τους ώστε δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ισχυρές συμμορίες από μετανάστες που συντηρούν ένα τεράστιο κύκλωμα παράνομης εμπορίας που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα κυρίως. Που διακινούν την παρανομία και συντηρούν τη λειτουργία του συστήματος. Δεν είναι μόνο η διαφορά στο χρώμα και τη γλώσσα, είναι το άνοιγμα στο διαφορετικό που τους ενοχλεί. Είναι οι πάσης φύσεως μειονότητες, είναι η γόνιμη διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής, στην κοσμοθεωρία. Ήδη ένας Έλληνας δολοφονήθηκε στο όνομα της θεωρίας αυτής. Αυτή είναι η στοχοποιημένη γενιά που κατάφερε να μορφωθεί γιατί η γενιά που ακολουθεί στρατολογείται ήδη από τους διδασκάλους –απογόνους της ρατσιστικής θεωρίας με τη συναίνεση και αποδοχή των γονέων. Είναι η περηφάνια που ωθεί τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει αισιόδοξος για την πορεία της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι τα κονδύλια στην παιδεία ισοσκελίζονται με αυτού του είδους τις κατηχήσεις.

«Για μια στιγμή το κοριτσάκι τράβηξε την κουρτίνα του δωματίου του και είδε ένα αερόστατο να ανεβαίνει τόσο ψηλά όσο μπορούσε να φτάσει το μάτι του, μέχρι που χάθηκε στον ουρανό και χαμογέλασε. Τότε ένα δυνατός θόρυβος την έκανε να στρέψει το βλέμμα του στην τηλεόραση. Ένα άλλο παιδί στην άλλη άκρη της γης πέθαινε…»