Sillage

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες δεν έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές. Σε πολλές γωνιές του πλανήτη, το γυναικείο σώμα γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης, εμπορίας και βίας. Η γυναίκα έχει μετατραπεί σε μια όρθια μάζα από χαρακτηριστικά ανθρώπου, χωρίς ψυχή, αισθήματα και δικαιώματα. Η σημερινή ημέρα οφείλει την επέτειό της στη γερμανίδα ακτιβίστρια Clara Zetkin . Στις 8 Μαρτίου του 1857, γυναίκες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας της Ν. Υόρκης εκδήλωσαν διαμαρτυρία προκειμένου να πετύχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αλλά αυτά ανήκουν μάλλον στην εγκυκλοπαίδεια. Η ιστορία και η εξέλιξη του κόσμου δείχνει ότι η γυναίκα έπρεπε να αιτηθεί το δικαίωμα. Ό,τι κι αν ακολουθούσε αυτό. Το δικαίωμα στη μόρφωση, στη διαμόρφωση της πολιτικής εκπροσώπησης, στην εργασία, την επιλογή εν τέλει. Ο παγκόσμιος γυναικείος πληθυσμός είναι χωρισμένος. Η γυναίκα της Δύσης, της Ανατολής, του Τρίτου κόσμου, του Χριστού και του Μωάμεθ, του άνδρα, του παιδιού, της εργασίας, του σπιτιού.

Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης, ρήμαγμα μέσα σε ξένες αγκαλιές απελπισμένο κρέμασμα από λαγόνια ξένα. Πέσιμο εκεί που μοναχά η μοναξιά οδηγεί: να υποτάξω ακόμη και το πνεύμα μου, να το προσφέρω σαν την έσχατη υποταγή. Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μπροστά στη θλίψη, το χαμό, την απώλεια του ανθρώπου όλα φαίνονται και είναι μικρά και ανούσια. Όταν ένας νέος πεθαίνει όλα είναι ανούσια, όταν πεθαίνει ένας νέος χάνεται και μια σπιθαμή ελπίδας, μια ευκαιρία στην κοινωνία να αλλάξει το ρου της, τη μοίρα της. Έτσι μάλλον πιστέψαμε, ότι αυτή είναι η μοίρα μας. Να υμνούμε τον Κολοκοτρώνη, να περηφανευόμαστε για την Ακρόπολη και το Σωκράτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον εμφύλιο πόλεμο, έπειτα να γεμίζουμε τις πλατείες με αφορμή τις ομιλίες του Παπανδρέου, να αγγίξουμε λίγο από το όνειρο του νεοπλουτισμού και μας βρήκαν και την εξήγηση. Βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου, στο κέντρο του χάρτη, της υδρογείου,  είμαστε ο ομφαλός της γης, πάνσοφοι και μοναδικοί και με τόση ιστορία πίσω μας, φτιάξαμε και το brand name. Αλλά, νομίζω ότι και η κοινωνιολογική κουβέντα παύει να έχει ενδιαφέρον, όταν η ρήσεις για επανάσταση καταντούν γελοίες (ούτε τη γνώμη μας δεν μπορούμε να πούμε σε αυτή τη χώρα), οι φασίστες ξαναχτυπούν μετά τις υποσχέσεις γι