Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2009

Debate

Ακούστηκαν πολλά. Οι τηλεοπτικές προετοιμασίες καθώς και οι αλλαγές στη ροή των προγραμμάτων των καναλιών για το debate των πολιτικών αρχηγών ενόψει των Ευρωεκλογών υπήρξαν μεγαλειώδεις. Σε μια κατά βάση εποχή της δύναμης της εικόνας, ο δημόσιος διάλογος έχει μετατοπιστεί πλέον στο μέσο της τηλεόρασης. Έτσι, λοιπόν και σε αυτό τον πολιτικό διάλογο, που κάθε άλλο παρά διάλογος ήταν, που πραγματοποιήθηκε, αυτό που αποτέλεσε το κίνητρο αλλά και το αποτέλεσμά του ήταν η νίκη στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Σε έναν θεσμό που κρατάει πλέον 20 χρόνια, η εξέλιξη στους κανόνες διεξαγωγής του υπήρξε μηδενική. Ο κατ' ευφημισμόν διάλογος κατέρριψε ακόμη και τα προσχήματα. Όσοι τηλεθεατές το παρακολούθησαν, επαναλαμβάνω όσοι, είχαν μπροστά στην οθόνη τους τέσσερις κομματικούς ηγέτες και ένα στέλεχος, το οποίο και παρεμπιπτόντως δικαιολόγησε την παρουσία του σε αντικατάσταση του αληθινού προέδρου του κόμματός του στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια ομάδα και όλοι είναι φίλοι μεταξύ τους, οι οποί

Συνέντευξη εντυπώσεων

"Δε σκοπεύω να πάω σε εθνικές εκλογές. Αυτό που προέχει είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα". "Δεν προτίθεμαι να βάλω νέους φόρους, εκτός κι αν το απαιτήσουν οι μελλοντικές συνθήκες στην οικονομία", είπε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Γιάννη Πρετεντέρη. Αυτό που επιχείρησε να περάσει στον απλό φορολογούμενο Έλληνα που ενδεχομένως να τον παρκολούθησε ήταν μια πιο ανθρώπινη πλευρά του που αγγίζει και κατανοεί τα προβλήματά του. Αλλά στην ουσία του λόγου του δεν ανέφερε κάτι καινούριο. Δεν αιφνιδίασε. Απλά στάθηκε και παραδέχτηκε τα λάθη που έγιναν από τη κυβέρνησή του. Επίσης, τόνισε ότι τα περιβόητα "παπαγαλάκια" αναφέρονται στην αδόκιμη φρράση που χρησιμοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου "ΠΑΣΟΚ ή βαρβαρότητα" και δε στοχεύουν σε προσωπική επίθεση στον πολιτικό αντίπαλο. Τελικά η πολιτική είναι ένα τεράστιο έργο θεάτρου με κοινό, πολλά επικοινωνιακά τερτίπια. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αλλάξει λίγο το σενάριο..

Το Κοράνι στην Αθήνα

Το θέμα της μετανάστευσης έχει πολλές πτυχές και αγγίζει όλους τους ανθρώπους, λιγότερο ή περισσότερο. Οι κατευθύνσεις προς μια αξιοπρεπή λύση που να δίνει στους μετανάστες τη δυνατότητα να ζουν σα φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι σαν παράσιτα μιας κακοποιημένης (ελληνικής) κοινωνίας απέχουν παρασάγγας από τη νοοτροπία της Ελλάδας. Υπάρχει ένα θέμα το οποίο τίθεται και κανείς ίσως δεν τολμά να εντάξει στις συζητήσεις του. Οι μετανάστες καλώς ή κακώς έχουν περάσει τα σύνορα, το πόσο εύκολα ή δύσκολα και ποιους εξυπηρετεί δεν είναι της παρούσης. Αυτό που πραγματικά δεν μπορεί να χωρέσει το κεφάλι ενός νέου ενθρώπου που σκέφτεται, αγαπά, λατρεύει, αμφιβάλλει είναι σε μια γη που ανήκει σε όλους, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν κάποιοι που να στερούν από κάποιον άλλο άνθρωπο δικαιώματα. Και το χειρότερα τραγικό από όλα είναι ότι κάποιοι δίνουν την ευκαιρία σε μερικούς που επιθυνούν να το παίζουν εθνικόφρονες χωρίς αιτία και σαφή προορισμό να φτάνουν την πολιτική στο χείριστο ίσως σημείο της, το

Ομφαλός τη Γης..

Η αφορμή δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί.. Ένας διαγωνισμός για την ανακήρυξη του σημαντικότερου Έλληνα όλων των εποχών. Θαρραλέα τηλεοπτική κίνηση που προάγει το αίσθημα του διαλόγου και της διαφορετικότητας. Υπάρχει, όμως, μια ένσταση. Ποιος μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας; Συκρίναμε ανθρώπους που έζησαν και έδρασαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές και συνθήκες και προσέφεραν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους σε ετερόκλητους μεταξύ τους τομείς. Γιατί να είναι ένας ο μεγάλος Έλληνας; Γιατί να κερδίσει ο Μέγας Αλέξανδρος; Μήπως αναζητάμε ως έθνος τη χαμένη μας εθνικά αληθινή συνείδηση; Μήπως έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου των Αρχαίων; Και προς Θεού-ή όπου τελοσπάντων ο καθένας πιστεύει-οι Έλληνες τουλάχιστον της δεκάδας υπήρξαν σπουδαίοι και άνοιξαν μια εθνική οδό προς το μέλλον. Είναι καθήκον μας να τους γνωρίσουμε και να ακολουθήσουμε τα χνάρια τους. Αλλά τι σύγχρονο έχει να γεννήσει και να επιδείξει η Ελλάδα; Ποιος είναι ο ρόλος της σε διεθνές επίπεδο; Μάθαμε να καυχιόμαστε γι

Όλα του Τύπου δύσκολα;

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος αλλάζει και εξελίσσεται. Φυσική ροή της ιστορίας είναι αυτή. Αναπόφευκτα, σε αυτό το πλαίσιο κινείται και ο κόσμος της πληροφόρησης. Το θέμα, όμως, δεν είναι το γεγονός ότι αλλάζουν τα δεδομένα παράλληλα και με τη ραγδαία ανάπτυξη σε τομείς που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας, όπως η τεχνολογία και η επιστήμη. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί τον κανόνα. Η ουσία έγκειται αλλού. Στο κατά πόσο η ίδια η μιντιακή κοινωνία είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τις αλλαγές σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργεί καινούρια, δικά της δεδομένα, ξεπερασμένα από αρχεοτυπικές προκαταλήψεις και να γοητεύσει το -κακά τα ψέματα- νέο αναγνωστικό κοινό που ανατέλλει..

Σκίτσο

Κώστας Μητρόπουλος Ποιος άλλος μπορεί μέσα από μια εικόνα να δηλώσει μια σαφή θέση απέναντι στα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι το σκίτσο από μόνο του αυτό το χαρακτηριστικό έχει. Ο Κώτσας Μητρόπουλος, όμως, έχει μια μοναδική ικανότητα να εισαγάγει τον αναγνώστη του έργου του στο θάρρος μιας έξυπνης και απόκρυφης συνομωσίας. Στην αναζήτηση μιας μοναδικής επικοινωνίας που αυτόματα επιβάλλει χωρίς κανόνες και βίαιες μάταιες προσπάθειες για την κατανόησή του. Τα σκίτσα του αποτελούν μια κραυγαλέα φωνή - κι ας ακούγεται λίγο υπερβολικό! - στις σουρεαλιστικές πραγματικότητες μιας δήθεν εξελιγμένης εποχής που επιτάσσει την εδραίωση του ψεύδους και της καθολικής υποκρισίας. Με απίστευτη διάθεση για ένα μονοπωλιακό κοινωνικό σχόλιο, έρχεται αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις του κοινού για μια ξεκάθαρη κριτική σε οτιδήποτε αξιοπερίεργο εμφανίζεται και επιβάλλεται, πολλές φορές, σαν κανονική συνθήκη. Αυτό που κάνει το Μητρόπουλο ξεχωριστό καλλιτέχνη, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι μια ματιά ευθύτητ

Ταξιδιωτικό

Ένα μαγευτικό ταξίδι στην Εύβοια Η απόλαυση της επαρχίας και του φυσικού αέρα συνεπαίρνουν ακόμη και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη… Τα καλοκαιρινά βράδια το μόνο που μπορείς να ακούσεις καθώς τα μαλλιά ανεμίζουν από το γλυκό αεράκι είναι το τραγούδι των τζιτζικιών, τα γέλια κάποιας παρέας που έχει ξεχαστεί σε κάποια παραλία, το κύμα της θάλασσας… Εύβοια.. Το νησί με τα πολλά χρώματα, τις άφθονες μυρωδιές και τα χίλια πρόσωπα! Κεντρική και νότια μπορούν να εντυπωσιάσουν ακόμη και τον πιο τολμηρό ταξιδευτή! Απέχοντας μόλις 1 με 1.5 ώρες από την Αθήνα, πλεονέκτημα μεγάλο για ένα νησί, αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους λάτρεις της απόδρασης και της περιπέτειας! Το κρασάκι, η θάλασσα, ο ήλιος, το ψαράκι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, τα χωριά με τις παραδοσιακές ασχολίες τους και τα προϊόντα τους αναδεικνύουν την ομορφιά του τοπίου και την ηρεμία από τους ρυθμούς της άχρωμης πόλης. Η πρωτεύουσα της Εύβοιας, η Χαλκίδα, δεσπόζει στο κέντρο του νησιού. Πλάι στην περίφημ

Παραίτηση Βερελή

Ο ένας παραιτείται, ο άλλος δηλώνει εγωκεντρικά απρόθυμος να απομακρυνθεί από τη Βουλή. Μα καλά, με τη νοημοσύνη και την υπομονή μας παίζουν; Μπορεί και να μην έχει κάποια σχέση με το σκάνδαλο ο Βερελής. Άντε και το δέχομαι. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ είναι ότι μετά από λίγο καιρό που θα ξεχαστεί το θέμα ο κ. Χρήστος θα είναι και πάλι στο προσκήνιο αγκαλιά με κάποια βουλευτική θέση..

Κλείσιμο των εργασιών της Βουλής;

Για ποια ελευθερία μιλάμε και ποια δημοκρατία; Κλείνουν οι εργασίες της Βουλής και μαζί κλείνουν και στόματα και υποθέσεις. Τελικά ακολουθούν τη συνείδηση της ασυνειδησίας και της πλήρους ανευθυνότητας.. Αιχμάλωτοι είμαστε όλοι..

Σε 20 χρόνια..

Σε 20 χρόνια.. Σε 20 χρόνια από σήμερα.. Τώρα ειλικρινά, ποιος μπορεί να φανταστεί το μέλλον του; Αφού συνεχώς αυτοαναιρείται και αυτοκαταστρέφεται. Τελοσπάντων, όλοι ζούμε με ένα όνειρο. Κι αυτό είναι ίσως και το μοναδικό πράγμα που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει. Όπως όλοι, λοιπόν, έτσι κι εγώ, ένα όνειρο είχα. Να γίνω δημοσιογράφος. Τη μέρα που θα ξημερώσει σε δυο ακριβώς δεκαετίες από αυτήν εδώ τη στιγμή που μιλάμε τη φαντάζομαι αρκετά φορτική, αγχωτική και πιεσμένη. Ξεκινώντας για τα γραφεία ίσως κάποιας εφημερίδας και ακούγοντας στο δρόμο τον Πορτοσάλτε, αν έχει αντέξει ακόμη την παράνοια της δημοσιογραφίας, ή και βλέποντας κάτι αξιοπερίεργο που να αφορά κατά πάσα πιθανότητα κάποια τεχνολογική εξέλιξη (20 χρόνια μετά, βλέπεις) μου έρχεται, αφού έχω φτάσει μετά από 1.5 περίπου ώρα στο χώρο εργασίας μου, διαολίζοντας τον εαυτό μου που πήρα για μια ακόμη φορά το αυτοκίνητό μου και υποσχόμενη ότι από αύριο θα χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και μόνο, τη στιγμή αυτή που πίνω