Το Κοράνι στην Αθήνα

Το θέμα της μετανάστευσης έχει πολλές πτυχές και αγγίζει όλους τους ανθρώπους, λιγότερο ή περισσότερο. Οι κατευθύνσεις προς μια αξιοπρεπή λύση που να δίνει στους μετανάστες τη δυνατότητα να ζουν σα φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι σαν παράσιτα μιας κακοποιημένης (ελληνικής) κοινωνίας απέχουν παρασάγγας από τη νοοτροπία της Ελλάδας. Υπάρχει ένα θέμα το οποίο τίθεται και κανείς ίσως δεν τολμά να εντάξει στις συζητήσεις του. Οι μετανάστες καλώς ή κακώς έχουν περάσει τα σύνορα, το πόσο εύκολα ή δύσκολα και ποιους εξυπηρετεί δεν είναι της παρούσης. Αυτό που πραγματικά δεν μπορεί να χωρέσει το κεφάλι ενός νέου ενθρώπου που σκέφτεται, αγαπά, λατρεύει, αμφιβάλλει είναι σε μια γη που ανήκει σε όλους, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν κάποιοι που να στερούν από κάποιον άλλο άνθρωπο δικαιώματα. Και το χειρότερα τραγικό από όλα είναι ότι κάποιοι δίνουν την ευκαιρία σε μερικούς που επιθυνούν να το παίζουν εθνικόφρονες χωρίς αιτία και σαφή προορισμό να φτάνουν την πολιτική στο χείριστο ίσως σημείο της, το ρατσισμό και τη μισσαλοδοξία. Και το πιο γελοίο από όλα είναι ότι πάντα βρίσκονται κάποιοι άλλοι να τις υποστηρίξουν και να τους εμπιστεύονται για τη διαχείρηση του μέλλοντός τους. Και για να μη λέμε τα πράγματα μόνο από τη μια πλευρά, μπορεί η μετανάστευση να προκαλεί όντως κάποια προβλήματα σε ένα έθνος που δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την αυτοσυντήρησή του, όμως μιλάμε για ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ζήσουν στη χώρα μας. Κι αν η τελευταία δε δίνει τις ευκαιρίες της αυτό είναι κάτι που δεν την τιμά καθόλου. Και θέτω έναν προβληματισμό που ξέρω ότι δε θα απαντηθεί ποτέ ή τουλάχιστον η απάντησή του δε θα με ικανοποιήσει. Αλλά προκαλώ. Σε μια δημοκρατική χώρα, που στην πραγματικότητα έχει χάσει πολλάκις τον αυτοσκοπό της η Δημοκρατία και η αληθινή ελευθερία, δεν έχει το δικαίωμα- με ισχύ νόμου- ένας άνθρωπος που πιστεύει σε κάτι διαφορετικό από αυτό που συνηθίζεται ή που θεωρείται αποδεκτό, να εκφράσει την πίστη του σε κάποιον θεό ή τις συνήθειές του. Αλήθεια τι είναι αυτό που φοβίζει; Θα το λέω χωρίς φόβο, αλλά με απόλυτη συνείδηση. Είμαστε όλοι πολίτες μιας γης και πολύ περισσότερο μιας Ευρώπης. Ποιος είναι αυτός που θα καθορίσει τις ζωές των άλλων και από τον οποίο θα εξαρτάται η παραμονή τους σε έναν τόπο που σε τελική ανάλυση ανήκει σε όλους. Ας μην υπερβάλλουμε, όμως. Δε λέμε να καταργηθούν τα σύνορα ούτε και να κάνει ο καθένας με ανευθυνότητα ό,τι θέλει. Αλλά είτε πιστεύουμε στον Αλλάχ, είτε στο Χριστό είτε στο Βούδα, μας ενώνει όλους κάτι κοινό: ένα σώμα, ένα μυαλό, ένα δάκρυ, μια πίστη, μια αγάπη, ένα βλέμμα..Αυτό που λείπει είναι λίγη ανθρωπιά σε μια αδέκαστη κοινωνία που έχει ξεχάσει να συγχωρεί.