Σε 20 χρόνια..

Σε 20 χρόνια..

Σε 20 χρόνια από σήμερα.. Τώρα ειλικρινά, ποιος μπορεί να φανταστεί το μέλλον του; Αφού συνεχώς αυτοαναιρείται και αυτοκαταστρέφεται. Τελοσπάντων, όλοι ζούμε με ένα όνειρο. Κι αυτό είναι ίσως και το μοναδικό πράγμα που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει. Όπως όλοι, λοιπόν, έτσι κι εγώ, ένα όνειρο είχα. Να γίνω δημοσιογράφος.
Τη μέρα που θα ξημερώσει σε δυο ακριβώς δεκαετίες από αυτήν εδώ τη στιγμή που μιλάμε τη φαντάζομαι αρκετά φορτική, αγχωτική και πιεσμένη. Ξεκινώντας για τα γραφεία ίσως κάποιας εφημερίδας και ακούγοντας στο δρόμο τον Πορτοσάλτε, αν έχει αντέξει ακόμη την παράνοια της δημοσιογραφίας, ή και βλέποντας κάτι αξιοπερίεργο που να αφορά κατά πάσα πιθανότητα κάποια τεχνολογική εξέλιξη (20 χρόνια μετά, βλέπεις) μου έρχεται, αφού έχω φτάσει μετά από 1.5 περίπου ώρα στο χώρο εργασίας μου, διαολίζοντας τον εαυτό μου που πήρα για μια ακόμη φορά το αυτοκίνητό μου και υποσχόμενη ότι από αύριο θα χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και μόνο, τη στιγμή αυτή που πίνω το δεύτερο καφέ μου και κρυμμένη πίσω από δεκάδες δελτία τύπου και εφημερίδες, η ιδέα για το επόμενο άρθρο μου το οποίο θα καυτηριάζει το πολιτικό σκηνικό της πολυβασανισμένης πατρίδας μου και το βαρετό και πολλά.. υποσχόμενο δικομματισμό(ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και τούμπαλιν).
Κάτω από τα ηχητικά εφέ της εκνευριστικής φωνής του αφεντικού μου, καταφέρνω να ολοκληρώσω το άρθρο το οποίο παραδόξως βρίσκει και συμπαθητικό και το εγκρίνει πετώντας τα χαρτιά στον τοίχο από τη χαρά του που επιτέλους κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να του παρουσιάσω. Κατά 12 το μεσημέρι τρέχω στην Ομόνοια για ένα ρεπορτάζ που πρέπει να ετοιμάσω ειδάλλως τα χαρτιά αντί για τον τοίχο θα βρεθούν στο κεφάλι μου.
Επιστρέφω στην εφημερίδα για να επιβεβαιώσω κάποιες πληροφορίες και να παραδώσω ύστερα από λίγη ώρα το ρεπορτάζ. Ένα έκτακτο γεγονός που πρέπει επειγόντως να καλύψω ακριβέστατα για ευνόητους λόγους με βρίσκει πάλι εκτός γραφείου. Επιστρέφω για να παραδώσω το ρεπορτάζ με την είδηση. Όμως, η ώρα για τη συνέντευξη με το πρόσωπο που πρωταγωνιστεί στις τελευταίες εξελίξεις και που πολύ καιρό κυνηγούσα το αποκλειστικό μαζί του ωσάν τον Κεντέρη στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ έχει φτάσει.
Η αλήθεια είναι ότι με παιδεύει αρκετά. Αλλά κι εγώ δεν το βάζω κάτω. Ρωτάω μέχρι να αποκτήσω ένα αξιοπρεπές υλικό και φυσικά, να περιέχει την είδηση που θα σκάσει σα βόμβα στους κόλπους της δημοσιογραφικής κοινότητας.. Με στομάχι σφιχτό από τη σκληρή αυτή συνάντηση αλλά με πιο χαλαρή διάθεση παραδίνομαι στη μαγική επαφή με το κοινό που μόνο μια εκπομπή μπορεί να προσφέρει. Ραδιόφωνο.
Λίγη από την αγαπημένη μου μουσική, ρεπορτάζ, επικαιρότητα και τα τηλέφωνα που σπάνε. Κόσμος που θέλει να πει τη γνώμη του, mails που σχολιάζουν τις εξελίξεις. Το βραδάκι, τα τηλέφωνα χτυπούν επίμονα από φίλους. Ζητούν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο από τη ζωή μου. Λίγο από το δημοσιογραφικό και μόνο χρόνο μου. Αλλά εγώ πρέπει να διαβάσω το τελευταίο best seller ενός συγγραφέα και να προετοιμάσω τα θέματα της επόμενης ημέρας..

Αυτό είναι ό,τι φαντάζομαι από τη ζωή ενός δημοσιογράφου σε 20 χρόνια από τώρα. Και όχι ό,τι ακριβώς ονειρεύομαι ότι θα είναι. Οι περιπέτειες και το απρόβλεπτο του επαγγέλματος φυσικά και με συγκλονίζουν και τις περιμένω με ανυπομονησία. Ακόμη και το διάβασμα στις 12 τα μεσάνυχτα θα αγαπώ. Η ζωή όμως δεν κρύβει και άλλες συγκινήσεις..;