Τικ-τακ
Λιώνουν και συνθλίβονται. Έτσι είναι τα γεγονότα μας, σαν τα ρολόγια του Νταλί. Σαν παράλληλα μονόπρακτα και εσύ σαστισμένος θεατής. Συσσωρευμένα πάθη σε λιωμένα χρονικά όρια που αδυσώπητα κολλούν πάνω στο δέρμα σου. Γίνονται η σάρκα σου. Οι πυλώνες που καταρρέουν, οι νότες που ποτέ δεν έγιναν κονσέρτο, οι μανόλιες που τελικά δεν άνθισαν, η πίστη που δεν άλλαξε τον κόσμο, η πίστη που έγινε διάψευση, η επάρκεια που δεν ήταν αρκετή, η επιμονή που δεν υπήρξε αρετή. Κι αν όλα αυτά χωρούν σε λιωμένα, μικρά χρονικά όρια, τα ρολόγια είναι τελικά ο μεγαλύτερος αλήτης με καμία αναφορά στην επιβεβαίωση της ίασης.