Μπροστά στη θλίψη, το χαμό, την απώλεια του ανθρώπου όλα φαίνονται και είναι μικρά και ανούσια. Όταν ένας νέος πεθαίνει όλα είναι ανούσια, όταν πεθαίνει ένας νέος χάνεται και μια σπιθαμή ελπίδας, μια ευκαιρία στην κοινωνία να αλλάξει το ρου της, τη μοίρα της. Έτσι μάλλον πιστέψαμε, ότι αυτή είναι η μοίρα μας. Να υμνούμε τον Κολοκοτρώνη, να περηφανευόμαστε για την Ακρόπολη και το Σωκράτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον εμφύλιο πόλεμο, έπειτα να γεμίζουμε τις πλατείες με αφορμή τις ομιλίες του Παπανδρέου, να αγγίξουμε λίγο από το όνειρο του νεοπλουτισμού και μας βρήκαν και την εξήγηση. Βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου, στο κέντρο του χάρτη, της υδρογείου, είμαστε ο ομφαλός της γης, πάνσοφοι και μοναδικοί και με τόση ιστορία πίσω μας, φτιάξαμε και το brand name. Αλλά, νομίζω ότι και η κοινωνιολογική κουβέντα παύει να έχει ενδιαφέρον, όταν η ρήσεις για επανάσταση καταντούν γελοίες (ούτε τη γνώμη μας δεν μπορούμε να πούμε σε αυτή τη χώρα), οι φασίστες ξαναχτυπούν μετά τις υποσχέσεις για μεταπολίτευση (πάντα σιγόβραζε η Ελλάς μας στη φωτιά της φασιστικής αντίληψης), μερικοί άθλιοι νεοέλληνες, που μετέφεραν το νεοπλουτισμό στην ψυχή τους, αγιοποίησαν τους εγκληματίες που στρέφονται κατά των ανθρώπων και λειτουργούν κράτος εν κράτει. Αλήθεια, δε συγκρούονται με τη θρησκευτική πίστη τους, που τους διδάσκει να αγαπούν το συνάνθρωπο; Όταν οι νέοι βιώνουν τη μοίρα της χώρας, την κατάρα της εποχής, την ανεργία, την υποκρισία, την ανοχή στο ψέμα και τη μισαλλοδοξία και τη μεγαλύτερη αποτυχία τους, την πίστη ότι αυτή είναι η μοίρα τους. Και ανέθεσαν το χειρισμό της σε υποψίες πολιτικών, φαντάσματα της ιδέας του ηγείν, μάσκες υποσχέσεων και αλήθειας. Άλλωστε με σηκωμένα τα χέρια, σαν να αγκαλιάζουν το πλήθος που αλαλάζει στη θέα τους, οργανώνουν συνέδρια για το σχεδιασμό των κινήσεων του κόμματος, τo μελλοντικό τους επικοινωνιακό πλαίσιο, άλλοι ποντάρουν στη μαγκιά τους, αξιώνουν την επιβράβευσή μας για το σκληρό έργο τους και εμφανίζονται ως καπετάνιοι στη φουρτούνα. Μα πιο τρομαγμένοι δεν υπάρχουν. Οραματίστηκαν να είναι περήφανα μέλη αυτής της καταστροφικής μοίρας και όχι ηγέτες της αλλαγής της, παρατηρητές της ιστορίας που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα τους μνημονεύσει κιόλας. Μπορεί και να τους μνημονεύσει, άλλωστε μερικοί υπερπάτριδες ξεκίνησαν τη διδαχή της, γιατί να μην προχωρήσουν και στη συγγραφή της. Έχω βαθιά πεποίθηση ότι κινδυνεύουμε από εμάς τους ίδιους, από τη λάθος ερμηνεία του ριζικού μας, από κανένα πολιτικό, από κανένα μετανάστη ή αλλοδαπό, από καμιά διεθνή αγορά. Φοβάμαι εμάς, το σημείο στο οποίο φέραμε τους εαυτούς μας, την κοινωνία μας, τους συνανθρώπους μας και όλο τον κόσμο, γιατί και αυτός από ανθρώπους αποτελείται. Σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν άνθρωποι, παιδιά, στον Τρίτο Κόσμο δεν υπάρχει η έννοια της στοιχειώδους ανάγκης γιατί οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ικανοποίησή τους, αλλού οι γυναίκες ισοτιμούν με τα ζωύφια στο όνομα του μεγάλου θεού και άλλες χώρες βιώνουν μορφές φασισμού μέσα από την εργασία και την καθημερινότητα. Στην προηγμένη χώρα μας, ο στρατηγός άνεμος πήρε την εκδίκησή του με την περασμένη νεροποντή, η νεκρή γυναίκα πήρε την απάντησή της στο "γιατί" του θανάτου της, όπως και οι δυο νέοι που χάθηκαν. Φύση και μοίρα. Τι είναι αυτό που χωρίζει τον Τρίτο Κόσμο από τη Δύση; Τελικά όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στη μοίρα και όλοι την επικαλούνται με διαφορετικούς τρόπους. Μαγγανείες, πίστη στις υποσχόμενες χίμαιρες. Ο κόσμος παίρνει μια ντροπιαστική όψη που δύσκολα θα αποδέχονταν οι άλλοι καιροί. Αφού υπάρχει ο στρατηγός άνεμος, μας παίρνει όπου πάει, θέλουμε δε θέλουμε...
Και καλό μας μήνα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου