Μια αλήθεια, μια ιδέα, μια χαραμάδα ευτυχίας

...«Βγήκα στην Αλεξάντερπλατς. Ήμουν στο παλιό Ανατολικό Βερολίνο. Μπορούσα να το καταλάβω και χωρίς να δω το χάρτη. Ο παλιός υπαρκτός σοσιαλισμός περιέφερε το φάντασμά του στα πατήματα των ανθρώπων. Πώς ήταν δυνατόν μια τόσο φωτεινή ιδεολογία που οδήγησε στις πιο μεγάλες μάχες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που ανέθρεψε τον Τσε, τον Αραγκόν, τον Νερούντα, τον Θεοδωράκη, να έχει τέτοια μουντά χρώματα. Να απορροφά τη ζωή μέσα στο γκρίζο των κτιρίων, των σκέψεων, των συναισθημάτων. Οι άνθρωποι στην ιστορία τους υπήρξαν δούλοι, τύραννοι, γενναίοι, ηλίθιοι. Γκρίζοι όμως είναι αλλιώς. Το να είσαι γκρίζος σημαίνει πως δεν έχει σημασία αν είσαι δούλος ή γενναίος ή ελεύθερος. Άρα και η ανάγκη να αλλάζεις τα πράγματα δεν υπάρχει. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός μετάλλαξε την ισότητα σε ομοιομορφία. Της έχτισε μάλιστα μνημεία. Τέρατα αρχιτεκτονικά που μέσα τους κατοικούσαν άνθρωποι. Μπλοκ Α. Τμήμα 3. Όροφος 4. Σύντροφος τάδε.»...

...«Οι δυο άντρες δεν τους έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, αν και αντικειμενικά ήταν εντυπωσιακοί. Ήταν απ' αυτούς που τους αποκαλούσε "τα παιδιά των κουστουμιών". Συλλέκτες πτυχίων και τίτλων, αδίστακτα τομάρια που αναπληρώνουν με τη φιλοδοξία ό,τι τους λείπει από εμπειρία και καλή πρόθεση. Μια νέα ράτσα ανθρώπων, χωρίς ευαισθησία, χωρίς κανόνες απ' αυτούς που περιγράφουν τα βιβλία του μάνατζμεντ. Μπορούσαν να μιλήσουν για την κοινωνία, αν αυτή ήταν πρόθυμη να ξεχάσει κάθε διάστασή της που υπενθυμίζει τον άνθρωπο και να γίνει ένα σωρό αριθμοί και δείκτες. Αυτή ήταν η κοινωνία γι' αυτούς. Το κοινό μιας διαφήμισης. Η πρόκληση να τη στρέψουν ενάντια στον εαυτό της, να φάει τις σάρκες της, να αλλάξει όχι για να εξελιχθεί αλλά για να ταιριάζει στην πρόβλεψή τους. Ακόμη και αν η πρόβλεψη ήταν απάνθρωπη, ανώμαλη, ανέφικτη. Έτσι και αλλιώς δε θα ζούσαν να τη δουν να εκδικείται. Ήταν αναλώσιμοι. Θα τους πετούσαν μόλις οι επόμενοι απ' αυτούς γίνονταν ακόμη πιο αδίστακτοι, ακόμη πιο πρόθυμοι.»...

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Βαξεβάνη «Ο άνθρωπος του Τείχους». Πάνε μόλις 24 χρόνια από την πτώση του Τείχους και 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο κόσμος, οι πολιτικοί, οι άνθρωποι βρίσκονται όλοι στη δίνη ενός παιχνιδιού που ούτε το λόγο ύπαρξής του γνωρίζουν καλά καλά ούτε και τους όρους του. Μπλεγμένοι όλοι σε ένα λαβύρινθο τρέλας, συνωμοσιολογίας, χυδαίας προδοσίας, ξεπλύματος ψυχής και χρημάτων, σε ένα βρώμικο παιχνίδι μυστικών υπηρεσιών. Μπορείτε να σκεφτείτε πόσα πράγματα δε γνωρίζουμε, πόσες συζητήσεις γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, πόσους φακέλους με μίζες βρίσκονται στις τσέπες των κουστουμιών, πόση αλήθεια κρύβεται κάτω από μία ιδέα και πόση δύναμη υπάρχει κάτω από την καθοδήγηση και τη χειραγώγηση των μαζών –πολιτών -ανθρώπων. Μάλλον είναι τρομακτική η ανακάλυψη ότι είμαστε τόσο αδύναμοι για να προτάξουμε την αντίθεσή μας απέναντι στο καλά οργανωμένο σύστημα. Τη στιγμή αυτή συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μέρος του και κάποιοι έχουν φροντίσει για να μην μπορούμε να κινηθούμε έξω απ’ αυτό. Ακόμα κι αν ένας μάχιμος δημοσιογράφος κάνει σκοπό της καριέρας του και της ζωής του να προσεγγίσει την αλήθεια και να τη διαδώσει, δε θα του επιτρέψουν οι ανώτερες συνθήκες. Φευ! Ο Κώστας Βαξεβάνης φωτογραφίζει έναν Έλληνα πολιτικό ανώτατο στέλεχος κυβέρνησης πριν χρόνια, ο οποίος ανήκε στη Στάζι και δρούσε σύμφωνα με τις ιδέες της. Σήμερα, η Χρυσή Αυγή, αποτελεί ένα μόρφωμα που η εκπληκτική άνοδός του συμφέρει και εκπορεύεται από το πολιτικό σύστημα. Όταν θα έρθει η ώρα και δε θα τους είναι χρήσιμη το ίδιο θα την ξεράσει όπως την έβαλε στο παιχνίδι με ζηλευτή μαεστρία. Τι είναι η πραγματικότητα, ποια είναι η αλήθεια; Και η ευτυχία τι θέση έχει σε όλο αυτό το σύστημα;

«Θα αναρωτηθείς τι απ’ όλα αυτά που θα διαβάσεις είναι αλήθεια. Αναρωτήσου καλύτερα πόσα αγνοείς.»

Ένα εξαιρετικό άρθρο για το ρόλο της Χρυσής Αυγής

http://www.ramnousia.com/2013/05/xrusi-augi-i-kompina-sunexizetai.html?fb_action_ids=178120735680510&fb_action_types=og.likes&fb_ref=.UZyOEPx9CNg.send&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582#.UaVIx9JGJ4N