Περί ελευθερίας
Liberty,
freedom, libertà, liberté, libertad,
freiheit. Ελευθερία.
Ίσως ένα τραγούδι δε φτάνει. Ίσως αυτή η στιγμή να σημάνει
το τέλος του πολέμου για τον έρωτα, της εποχής των σουφραζέτων, των στιγμών που
παθιασμένα κάποιος μέσα στο πλήθος αναφώνησε: «venceremos!». Το σύμπαν μας κινείται
εκτροχιασμένο, πάνω στις ράγες που σκούριασαν και κάποτε σ’ αυτές χαράχτηκε με
αίμα και νερό ένα μέρος τόσο δα, τόσο μικρό αλλά που απλώνεται σε όλο τον
κόσμο. Αυτό το μικρό, μοναδικό, μοναχικό, ενοχικό αλλά ολοδικό μας.
Ένα πρωινό ξύπνησα απ’ τις ακτίνες του ήλιου μέσα απ’ τις γρίλιες
και φίλησα τα μάτια σου, τέντωσα την όσφρησή μου στον αέρα και μύρισα γιασεμιά,
άνοιξα τα αυτιά μου και πλημμύρισαν μουσικές, με τα χέρια μου αγκάλιασα τον κόσμο.
Χόρεψα μια φορά στη βροχή αγνοώντας τους «τρελούς» περαστικούς, μύρισα το
βρεγμένο χώμα, άκουσα τους ήχους της φύσης, έστρωσα ένα τραπεζομάντηλο στο
γρασίδι, έστησα ένα τσιμπούσι με εδέσματα και το μοιράστηκα με λίγους
παθιασμένους ουρανίσκους. Περπάτησα μέσα στο πλήθος και τραγούδησα δυνατά το
τραγούδι που εγκαταστάθηκε στη μνήμη μου μέρες τώρα, ένα βράδυ το χόρεψα κιόλας
σα να μην είχα ξαναχορέψει ποτέ άλλοτε. Είχα αφήσει τα μαλλιά μου ακατάστατα
και είχα φορέσει το πιο άνετο παπούτσι. Δεν ήπια αλκοόλ, δε σέρφαρα, είχα
κλείσει το κινητό μου, δε φωτογραφήθηκα, δε βάφτηκα. Δες, τέλειωσε η νύχτα. Μαζί
σου είδα την ανατολή, εγκλωβισμένη στα δικά της χρώματα που ποτέ δεν μπόρεσα να
εξηγήσω.
Μερικές καυτές μέρες ένα γενναίο πλήθος γέμιζε τους δρόμους.
Με υψωμένα χέρια, τεντωμένες τις φωνητικές τους χορδές, ένα παζλ ανθρώπινων
χρωμάτων και γλωσσών. Γέλασα με τον κόσμο που σκοντάφτει στη φαντασία, στα
ταλέντα, στα δημιουργικά μυαλά, στο δυναμισμό των καιρών που προσπερνά το βρώμικο
παρελθόν, στην αλληλεγγύη, στην ανοχή. Κράτησα αρκετά συναισθήματα και ανθρώπους που με έκαναν
πλούσια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου