Τέλος εποχής

Είναι μια ήσυχη βραδιά απόψε, ίσα για να ακούσεις τις αναμνήσεις σχεδόν 7 χρόνων. Για μένα, μιας ζωής, πολύχρωμης και ποικιλότροπης. Πάλι, αυτά τα φώτα της πόλης, οι μυρωδιές και οι γειτονιές, τα βήματα σου που νομίζεις ότι χαράχτηκαν στα πεζοδρόμια, στα μέσα μεταφοράς, είσαι πλέον στην ιστορία της πόλης. Αυτά τα φώτα που πέφτουν πλέον βαριά κάτω απ' τον ουρανό, θαρρείς και επηρέασαν τους ρυθμούς και τους ανθρώπους της. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Αγρίεψαν οι καιροί, αγρίεψαν και οι άνθρωποι. Μια πόλη που διώχνει τα παιδιά της, μια χώρα που διώχνει τα παιδιά της. Προσπαθώ να μετρήσω που ακριβώς χωράει η ζωή 7 χρόνων, σε πόσες σακούλες. Οι κίτρινοι αυτοί τοίχοι που φιλοξένησαν χαρές, λύπες, αγωνίες, απογοητεύσεις, νίκες και ήττες, οι τοίχοι που μυρίζουν ακόμη την άχνα από τη ζωή γυμνώνονται. Μερικά πέταλα που ξεράθηκαν, φωτογραφίες που νοσταλγικά πάλιωσαν, κεριά που κάηκαν, όλες οι στιγμές σε ροζ μοσχοβολιστές σακούλες, δυο τρία γράμματα γεμάτα αισθήματα πολύτιμα και βαθιά, μερικές κάρτες και ένας πορτοκαλί φάκελος που με έφερε μέχρι εδώ. Μου υποσχέθηκε κάτι όνειρα, κάτι προσδοκίες που τώρα προσπαθώ να κολλήσω τα κομμάτια τους. Τώρα αλλού σε πάνε οι γραβατωμένοι, σου ορκίζονται όνειρα που τα ονομάζουν ΕΣΠΑ και τα σερβίρουν στην επαρχία. Είναι γιατί η πόλη εξανθρωπίστηκε και έρχεται η ώρα της επαρχίας, χωρίς ζωή, χωρίς αληθινή ανάπτυξη, χωρίς επαρκείς δομές και υποδομές, ικανά να θέλξουν τους ανθρώπους από μόνα τους. Στη χώρα συντελούνται εγκλήματα που άλλα δε βλέπουμε και άλλα γίνονται μπροστά στα μάτια μας και σιωπάμε. Αυτά τα εγκλήματα γιγαντώνονται στις πόλεις και ειδικά στην πόλη μου, την κάνουν ανυπόφορη, τρομακτική, δημιουργούν σκιές ανθρώπων που περιφέρονται στα σκουπίδια, στους δρόμους, στα παγκάκια, το σώμα τους απόλυτα εμφανές στους καιρούς, στα άστρα και τον ήλιο. Στην ελληνική επαρχία, οι σκιές κυνηγούν το νεοπλουτισμό, επαναφέρουν τον τοπικισμό και προσποιούμενες τις καθωσπρέπει μορφωμένες πάνε μπρος ολοταχώς για τα i-phone, ο Σαμαράς θα τους τα φέρει, μην ξεχνιόμαστε.

Φεύγω λυπημένη, απογοητευμένη για τους ανθρώπους που με απογοήτευσαν, για τους καιρούς που με πρόδωσαν, για τα φώτα που αγάπησα και παίρνουν άλλη όψη, ευτυχισμένη και περήφανη για παιδιά που δημιούργησα, για τους δεσμούς που ανεξίτηλα κλείδωσαν στην ψυχή μου. Είμαι μικρή ακόμα για να βλέπω αποκλειστικά ματωμένες ψυχές, σκυθρωπά κεφάλια, σωρούς από ψεύτικες, εικονικές ρουτίνες που ονομάζουν ζωή, χωρίς προορισμό, αλήθεια και χαμόγελο. Είμαι μεγάλη πια για να αρνούνται να με κοιτούν στα μάτια με διάρκεια χρόνου και να νοιάζονται μόνο για τη δική τους εξιλέωση. Ποιος είναι ο προορισμός μας, ο τόπος που ανήκουμε, εκεί όπου η ψυχή έρχεται στη θέση της. Είναι ένας αόριστος τόπος, είναι όπου υπάρχει η πολλή αγάπη. Η αγάπη που σπανίζει να δίνεται απλόχερα, αβίαστα και χωρίς αντάλλαγμα. Μάλλον αυτός είναι ο προορισμός μας, το ταξίδι μας για την ευτυχία. Λίγα ανέμελα καλοκαίρια που έφυγαν ανεπιστρεπτί, γέλια που ηχογραφήθηκαν βροχερές και ηλιόλουστες μέρες, μερικά ποτηράκια με αγαπημένα ποτά που καταναλώθηκαν με αίμα και νερό. Φωτογραφίες που βάφτισαν τις γκριμάτσες και τα συναισθήματά μας με εικόνα, τις ατέλειωτες ώρες που ο δείχτης κυλούσε πάνω από σελίδες και γράμματα, η στιγμή που άκουσες το όνομά σου να εκφωνείται και έδωσες τη σπουδαιότερη χειραψία, η φωνή από το ακουστικό που σε προσλαμβάνει και εκείνη που σε απολύει, η μορφή απέναντι που σε ενημερώνει ότι δε θα πληρώνεσαι, οι φορές που ο δρόμος έγινε η ζωή σου με μια βαλίτσα στο χέρι όλο προσμονή, οι αίθουσες που γέλασες, συγκινήθηκες, τρόμαξες, οι σκηνές που σε συγκλόνισαν για την ένταση και το ήθος, τα έδρανα που μυρίζουν καύση, οι δρόμοι που σηκώνουν ανθρώπους, αυτοκίνητα, την ίδια μας την ύπαρξη, γειτονιές που εκπλήσσουν, οι νύχτες που ανοίγουν οι ψυχές και η ευχή να μιλούσα στα μάτια αντί για τη φωνή, οι φόβοι που ανακουφίζονται και τα χέρια που σφίγγουν, οι συνεργάτες που σε συγκίνησαν και σε οδήγησαν στο ιδανικό της δημιουργίας, πόδια και χέρια σε απόλυτη αρμονία, στην έξαρση του ρυθμού που λατρεύεις. Είναι τόσα, τόσα... Σ' ακολουθούν πάντα και δε χωρούν πουθενά. Είναι στον αέρα που αναπνέεις, στον ουρανό που κοιτάς με την ευχή όλα να είναι καλύτερα και η αρχή για την ευτυχία...

Ένα τραγούδι, ο τίτλος, Η Ευτυχία

Yasmin Levy, La Alegria