Εαρινή Συμφωνία

Θ' ἀφήσω / τὴ λευκή χιονισμένη κορυφή / ποὺ ζέσταινε μ' ἕνα γυμνό χαμόγελο / τὴν ἀπέραντη μονωσή μου. // Θὰ τινάξω ἀπ' τοὺς ὤμους μου / τὴ χρυσή τέφρα τῶν ἄστρων, / καθὼς τὰ σπουργίτια / τινάζουν τὸ χιόνι / ἀπ' τὰ φτερά τους. // Ἔτσι σεμνός, ἀνθρώπινος, ἀκέριος / ἔτσι πασίχαρος κι ἀθῶος / θὰ πέρασω / κάτω ἀπ' τὶς ἀνθισμένες ἀκακίες / τῶν χαδιῶν σου / καὶ θὰ ραμφίσω / τὸ πάμφωτο τζάμι τοῦ ἔαρος!.. // [] Κοίταξε, ἀγαπημένη, / πῶς σὲ κοιτάζουν τὰ λυπημένα χέρια μου! // Σὰ δυό παιδιά ὀρφανά, / ποὺ κλαίγαν μὲς στὸ βράδυ, / χωρὶς ψωμί, / καὶ κοιμηθῆκαν τρέμοντας / πάνω στὸ χιόνι. [] // Ἀγαπημένη, / κοίταξε πῶς διστάζουν / τὰ νυχτωμένα χέρια μου. // [] Βηματίζεις / μέσα στὰ σκονισμένα δώματά μου / μ' ἕνα πλατύ ἀνοιξιάτικο φόρεμα, / ποὺ εὐωδιάζει πράσινα φύλλα, / φρεσκοπλυμένο οὐρανό / καὶ φτερά γλαρῶν / πάνω ἀπὸ θάλασσα πρωινή...

Ἡ κωδωνοκρουσία τοῦ φωτός / μας ὑποδέχεται / στὸ ξανθό ἀκροθαλάσσι. // Ἡ αὐγή περνάει στὴν ἀμμουδιά / βρέχοντας μόλις τὰ γυμνά της πέλματα / στὸ χρυσό κῦμα. // Μιὰ νέα κοπέλλα / ἄνοιξε τὸ παράθυρο, / χαμογέλασε στὴ θάλασσα / κ' ἔκλεισε τὰ μάτια στὸ φῶς, / γιὰ ν' ἀτενίσῃ βαθιά τῆς / τὴν ὑπόκωφη λάμψη / τοῦ χαμογέλοιου της...

- - - -Ἄκου τὰ σήμαντρα / τῶν ἐξοχικῶν ἐκκλησιῶν! / Φτάνουν ἀπὸ πολύ μακρυά, / ἀπὸ πολύ βαθιά. / Ἀπ' τὰ χείλη τῶν παιδιῶν, / ἀπ' τὴν ἄγνοια τῶν χελιδονιῶν, / ἀπ' τὶς ἄσπρες αὐλές τῆς Κυριακῆς, / ἀπ' τ' ἁγιοκλήματα καὶ τοὺς περιστεριῶνες / τῶν ταπεινῶν σπιτιῶν!.. // Ἄκου τὰ σήμαντρα / τῶν ἐαρινῶν ἐκκλησιῶν!...

Πόσο εἶμαι νέος, / πόσο εἶμαι νέος / κάτω ἀπ' τὰ βλέφαρά σου! // [] Ἡ μνήμη τῶν ἀποχαιρετισμῶν / δέ ρυτιδώνει τὰ χέρια μου / ποὺ ὤρθρισαν μέσα στὰ χέρια σου. // Γεύομαι στὰ χείλη σου / τὴν πρασινάδα τῆς ἔξοχης, / [] ἡ ζέστα τοῦ κορμιοῦ σου / μὲ ντύνει τὸν ἥλιο, // [] τὸ φῶς τῶν ἡγεμονικῶν μαλλιῶν σου / σκεπάζει τοὺς ὤμους τῆς νύχτας! // Βυθίζονται τ' ἄστρα / στοὺς βυθούς τῶν ματιῶν σου / κι ἀνθίζουμε μεῖς / ἔμπιστοι κι ὡραῖοι, / καθὼς τὰ πλάσματα / στὴν πρώτη μέρα τοῦ θεοῦ, / ποὺ δέν εἰχαν ρωτήσει κι ἀπορήσει. [] // Πέταξα / στὸ φωτεινό σου διάδρομο / τὴν πανοπλία μου! // Ἤμουν γυμνός ὅταν ἐχτύπησα / τὴ θύρα τοῦ κοιτῶνα σου! // Λουσμένος τὰ φέγγη / τῆς προσδοκίας / μιᾶς ἀκέριας ζωῆς / ἔσταζαν ἀπ' τὰ μέλη μου / σταγόνες ἥλιου ! // Κι ὅταν ἡ κλίνη ἀνοίχτηκε / πρὸς τὸ βαθύφωτο οὐρανό σου / κατέθεσα στὰ πόδια σου / τὴν τελευταία μου προσωπίδα! // [] Ἕνας θεὸς ἐγκατέλειψέ / τη βαρειά του ἐξουσία / καί [] / ντυμένος τὸ λευκό φόρεμα τῆς ἁγνότη- τὰς / ἦρθε νὰ τύλιξῃ τὸ λαιμό του / γύρω στοὺς ρόδινους μηρούς / τῆς Λήδας ! // [] Ἀγαπημένη, / ὅλη ἡ ψυχή μου τρέμει / φύλλωμα εὐγνωμοσύνης ! // Γονατισμένος προσεύχομαι: / Θεέ μου, θεέ μου, / ἡ ἀγάπη μοὖχε λείψει / γιὰ νὰ χαρῶ καὶ νὰ νοήσω / τὸ μεγαλεῖο σου! // [] Τὸ κορμί σου γυμνό, / γυμνό τὸ κορμί σου / ὁλόγυμνο / καρφωμένο στὴ καρδιά τῆς νύχτας / χρυσή ἀνατολή / – τὸ ἐνσαρκωμένο φῶς! // Τυλιγμένος ἐγώ τὸ κορμί σου / γυμνός / [] κανένα φῶς ἄλλο / νὰ μὴν ἰσκιώνῃ τὸ φῶς / ποὺ ἀνατέλλει ἀπ' τὴ σάρκα σου ! // Ἡ ἀγάπη / [] γεμίζει τὸ [] χάσμα / μὲ φτερά καὶ λουλούδια! // Κλείνω τὰ μάτια! / Ζῶ κι ἀγαπῶ! / [] Μουσική χορδή / τεντωμένη στὰ μέλη σου / ἀγρυπνᾶ κι ἀπαντᾶ / στὸ σφρῖγος τ' οὐρανοῦ / καὶ τοῦ χώματος! // [] Γόος εὐτυχίας / [] ἀπ' τὰ σπλάχνα τῆς γῆς, / ἀπ' τὰ σπήλαια τοῦ δάσους, / μὲς στὴν ἔκθαμβη νύχτα / διαπερνάει τὸ χρόνο / καὶ τὸ διάστημα! / Μέσα του σφαδάζει / ὅλη ἡ ζωή κι ὅλος ὃ θάνατος!.. []....

Ἔξω ἡ κατάχρυση μεσημβρία / καίγεται στὶς φλέβες / τῶν τζιτζικιῶν. / Ἀκοῦμε τὶς φωνές τῶν παιδιῶν, / ποὺ λούζονται στὸν ἥλιο / καὶ στὴ θάλασσα!.. // [] Ἐμεῖς – ἀσφαλισμένοι / μέσα στὸ γήινο ρῖγος μας – / γευόμαστε τὸν οὐρανό! // Δέν εἰναι φόβος μήτε φθόνος. / Βέβαιοι, πρᾶοι κι ἀγαθοί / μὲς στὴ χαρά μας, / χαϊδεύουμε / ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ κόσμου!.. // Σφίγγω τὸ χέρι σου!.. // [] Ἀραγμένα τ' ἄσπρα καΐκια. / Οἱ σκιές τῶν γλάρων / γράφονται / στὴν ὑγρήν ἀμμουδιά / καὶ στὴ σάρκα σου... // Καμμιά σειρῆνα δέ σφυρίζει... / Κανένας δέν ἀποδημεῖ... // Ζεστή χρυσή μεσημβρία... / Σταθμός τοῦ Ἀπείρου: / ἡ καρδιά μας! // Ἁπλώνουμε τὰ χέρια / στὸν ἥλιο / καὶ τραγουδᾶμε! // Τὸ φῶς κελαηδάει / στὶς φλέβες τοῦ χόρτου / καὶ τῆς πέτρας! // [] Μή μᾶς καλῆτε νὰ φύγουμε! / Κλεισμένοι στὸ κορμί μας / εἴμαστε παντοῦ! // Κάθε πουλί / ποὺ βουτάει στὸ γαλάζιο, κάθε χορταράκι / ποὺ φυτρώνει στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, / μᾶς φέρνει τὸ μήνυμα τοῦ θεοῦ. // Οἱ ἄνθρωποι / περνοῦν πλάι μας, / ὡραῖοι, ἀγαπημένοι, / ντυμένοι / τ’ ὄνειρό μας, τὴ νιότη μας / καὶ τὴν ἀγάπη μας! // Ἀγαποῦμε / τὸν οὐρανό καὶ τὴ γῆ, / τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ζῶα, / τὰ ἑρπετά καὶ τὰ ἔντομα. / Εἴμαστε καὶ μεῖς / ὅλα μαζί / – κι ὁ οὔρανὸς κ’ ἡ γῆ! // Τὸ κορμί μας περήφανο / ἀπ’ τῆς χαρᾶς τὴν ὀμορφιά! / Τὸ χέρι μας παντοδύναμο / ἀπ’ τὴν ὁρμή τῆς ἀγάπης! // Μέσα στὴ φοῦχτα τῆς αγάπης / χωράει τὸ σύμπαν!

- - - -Ἄξιζε νὰ ὑπάρξουμε, / γιὰ νὰ συναντηθοῦμε!.. // [] Τίποτ' ἄλλο! / Τίποτ' ἄλλο!.. // [] Τί θὰ πρόσθεσῃ ἕνα διάδημα / στὸ διάδημα / τῶν φιλημένων μαλλιῶν μας;.. // [] Ἕνα μικρό παράθυρο / βλέπει τὸν κόσμο. / Ἕνα σπουργίτι λέει / τὸν οὐρανό. / Σώπα! // Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας / ἑδρεύει τὸ ἀπόλυτο!.. // [] Ἕνα ἄστρο ἔπεσε / – εἶδες;.. / Σιωπή... / Κλεῖσε τὰ μάτια!......

Κλείνω τὰ βλέφαρα / κάτω ἀπ' τὴν ἤρεμη νύχτα / κι ἀκούω νὰ κελαηδοῦν / μυριάδες ἄστρα / [] ὅπου συρθῆκαν / τὰ λευκά δάχτυλά σου / πάνω στὴ σάρκα μου. // Εἶμαι / ὁ ἔναστρος οὐρανός / τοῦ Θέρους. // Τόσο βαθύς κι ὡραῖος, / τόσο μεγάλος ἔγινα / ἀπ' τὴν ἀγάπη σου, / ποὺ δέ δύνεσαι πιά / νὰ μ' ἀγκαλιάσῃς!.. // Ἀγαπημένη, / ἔλα νὰ μοιραστοῦμε / τὰ δῶρα ποὺ μοῦ ’φερες!.. // Ἰδού, τὸ δάσος λυγίζει / ἀπ' τὸ βάρος τῶν ἄσπρων ἀνθῶν του!.. []Ἡ καλοκαιρινὴ βραδυά / ἔμπαινε ἀπ’ τὸ παράθυρο / στὴ λευκή κάμαρα / τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ μου. // [] Μιὰ μυρωδιά χόρτου νωποῦ καὶ γιασεμιοῦ / κυμάτιζε στὸν ἤπιο ἀέρα∙ / κ' ἕνα βῆμα ἐλαφρό, / σὰν ἀπὸ ἀκτινοβόλο πόδι ἀγγέλου, / τριγύριζε τὸ σπίτι μας... // Ἦταν τὸ βῆμα σου, ὦ Ἀγάπη, / ποὺ ἔψαχνε τόσα χρόνια πρίν / κάτω ἀπ' τὴ θερινή σελήνη / νὰ μ' ἀνταμώσῃ ! // [] Ὅλη μου ἡ ὀμορφιά συνάζεται / νὰ στολίσῃ τὰ μαλλιά σου. / Κι ὅ,τι γλυκό καὶ τρυφερό, / πού ’ταν δικό μου κ' ἔμενε σὰν ξένο / καὶ μ' εἶχε λησμονήσει, / ξανάρχεται στὰ χέρια σου / νὰ ζεσταθῇ, / νὰ ξαναζήσῃ / καὶ νὰ σὲ φιλήσῃ! // [] Πῶς θὰ βαστάξουμε / στοὺς φιλημένους ὤμους μας / ὅλη τὴν πλάση;.. // [] Ἔντρομο πουλί / τὸ φιλί μας / νωπό ἀκόμη / ρωτάει: / Ἀγάπη γιατί ἦρθες; / Ἄν φύγῃς, Ἀγάπη;.. [].....

Νάτος ὁ ἥλιος, / πάνω ἀπ' τὶς μπρούτζινες πολιτεῖες, / πάνω ἀπ' τοὺς πράσινους ἀγρούς / – μές στὴν καρδιά μας!.. // Νιώθω στοὺς ὤμους / τὸ γλυκό μυρμήγκιασμα / καθὼς φυτρώνουν / ὅλο πιό νέα καὶ πιό μεγάλα / τὰ φτερά μας!..

- - - -Καλοί μου ἄνθρωποι, / πῶς μπορεῖτε νὰ σκύβετε [] / <καί> νὰ μή χαμογελᾶτε;.. // Ἀνοῖχτε τὰ παράθυρα!.. []

Γιάννης Ρίτσος

Επιτρέψτε μου να επιλέξω μερικά αποσπάσματα και όχι όλο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Αν και εαρινή, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί θερινή συμφωνία... Ελπίζω να σας συγκίνησε όσο εμένα...