Φύσσα... ανθρώπους

Μέρος: Ελλάδα

Εποχή: Φθινόπωρο

Ώρα: 0

Είναι καιροί που οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια αξία με τους αριθμούς. Στις συζητήσεις που κάνουμε δήθεν για να αναδείξουμε ένα θέμα, αναπόφευκτα καταλήγουμε στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, των ανθρώπων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, των ανθρώπων που έγιναν αυτόχειρες, των πολιτών που προτιμούν τάχα μου το χειρότερο απ’ το χείριστο, των κατοίκων που εργάζονται, που απολύονται, που μειώνονται οι μισθοί τους, που στρέφονται σε προγράμματα νέας επιχειρηματικότητας… Στους θλιβερούς αυτούς καιρούς οι αριθμοί έχουν ξεπεράσει τους ανθρώπους. Από την εποχή Τεμπονέρα –ας μην πάω πιο πίσω χρονολογικά- μέχρι σήμερα οι άνθρωποι δραματικά υπέκυψαν στους αριθμούς. Χωρίστηκαν σε στρατόπεδα που εξαφανίζουν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη στην αγριότητα των καιρών. Χωρίστηκαν στις ομάδες που βαφτίστηκαν Ναζί, Νεοναζί, Αναρχικοί, Αστυνομικοί (και για είναι πιο πιασάρικο, μπάτσοι), δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Αγνοούν επιδεικτικά ότι οι τελευταίοι γελούν χαιρέκακα για τη δημιουργία της γενιάς που βάζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ρίχνοντας βαρίδια για το ποιος αξίζει να βρίσκεται στη ζωή και ποιος στο θάνατο. Με αριθμούς μετριέται και το μίσος, η ημιμάθεια και η ανηθικότητα, τα εύκολα συμπεράσματα, οι εντυπώσεις που κερδίζονται σε ψήφους, η εγκληματικότητα.

Η εγκληματικότητα δε σταματάει στην Ομόνοια και στον Αγ. Παντελεήμονα, ούτε στο σπίτι του γείτονα που έπεσε θύμα κλοπής. Επεκτείνεται και στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στις Σκουριές και στην επίθεση ακροδεξιών σε κακόμοιρους μετανάστες, στο θάνατο του πιτσιρικά με το εισιτήριο του τρόλεϊ, στη δολοφονία του Φύσσα, στην επιθετικότητα του Κασιδιάρη, στα μηνύματα επίθεσης Καμμένου, στη βία που δε λέγεται, δεν ακούγεται και δεν βλέπεται. Ο 15χρονος μαθητής, ο 34χρονος ράπερ, ο 28χρονος αστυνομικός, ο 33χρονος αλλοδαπός, ο 32χρονος πολιτικός…. Ξεκινάει από το δημόσιο λόγο δειλών εξουσιαστών και διαχέεται στην κοινωνία, χτυπάει στο δίκιο της στιγμής, στον πατριωτισμό του Έλληνα, στην πίστη για τη μείωση του ελλείμματος. Να κι άλλος αριθμός! Μόνο που στην περίπτωση της χώρας μας υπάρχει έλλειμμα διαύγειας, λογικής, μόρφωσης και παιδείας. Θα ακουστούν διάφορα περί έλλειψης δημοκρατίας, καταδίκης της βίας μα πιο πολύ οι άνθρωποι- αριθμοί θα γίνουν συνθήματα, θα γεμίσουν μερικά στόματα σε διαμαρτυρίες που κάποιοι θα αποκαλέσουν επί της ουσίας γραφικές και ύστερα θα επιστρέψουμε ήσυχα κι απλά στους αριθμούς πάλι. Μόνο που όσοι λησμόνησαν και καπηλεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο την ιστορία, θα απευθύνουν στα όργανά τους το μήνυμα της συμπαράστασης στο πένθος της οικογένειας ενός αδικοχαμένου αριθμού, θα αραδιάσουν 5-6 νομοσχέδια, με την πρόφαση του κατ’ επείγοντος, για τη μείωση της βίας και του ρατσισμού. Οι αριθμοί που έγιναν για λίγο φως, δεν είναι αιματοβαμμένοι μέχρι να απασχολήσουν τη δική σου προπαίδεια, περήφανε ψηφοφόρε που βαυκαλίζεσαι ότι αγωνιάς για καλό του τόπου «σου». Μόνο όταν έρθει η ώρα που θα σε αφορά, όταν θα στραφεί εναντίον σου η βία, θα ψελλίσεις… άνθρωπος.

«Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι!»

«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία.»

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική