Νο smoking, no cry..

Η μεγάλη ώρα έχει φτάσει!Τι έχει φτάσει δηλαδή..έφτασε. Μας έχουν μείνει σχεδόν 4 μόλις ώρες από την 1η Ιουλίου, την ημέρα που μαντεύω θα τη θυμούνται οι περισσότεροι από εμάς. Η στιγμή, που θα πρέπει να χαρούν και λίγο ακόμη και εκείνοι που δεν έτυχε να εθιστούν στη νικοτίνη, έχει ήδη υποβάλλει τους καπνίζοντες στο αίσθημα του πανικού. Έχουν ακουστεί πολλές εξυπνακίστικες γνώμες για την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους και πιο πολύ για την τήρηση του μέτρου που πολύ πολύ σύντομα(είπαμε σε 4 ώρες) θα εφαρμοστεί. Ο Έλληνας, λέει, πώς αλλιώς μπορεί να εκφράσει τον πόνο του, τον έρωτά του, τη χαρά του και όλα τα βαθιά συναισθήματα παρά με μόνο με μια ρουφηξιά που για κάποιους είναι σα ναρκωτική ηδονή. Άλλωστε ποιο μέτρο έχει ισχύσει με απόλυτη αυστηρότητα στην Ελλάδα για να ισχύσει και αυτό; Άλλη μια περιττολογία που στερείται νοήματος και υπευθυνότητας. Το γεγονός ότι συνηθίσαμε να ζούμε σε μια κοινωνία που ποιεί μόνο ανηθικότητα και που κληρονομήσαμε την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό δεν πάει να πει ότι θα συμβάλλουμε και στη διαιώνισή τους. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την πορεία πλεύσης μας για να μην τρακάρουμε σε παγόβουνο και βυθιστούμε; Έστω με αυτόν τον νόμο. Και κανείς δε στερεί την ελευθερία από τους κανπνίζοντες απλά δίνεται μια μερικώς παραπάνω ελευθερία στους μη καπνίζοντες που τόσα χρόνια την είχαν στερηθεί. Και στο κάτω κάτω μιλάμε για ένα μέτρο που στοχεύει στην υγεία και την καλύτερη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, απαγορεύοντας μια βλαβερή συνήθεια μόνο στους δημόσιους χώρους.
Εδώ, όμως, τίθεται και ένα άλλο ζήτημα που η προέκτασή του είναι πολύ σημαντική. Η αλήθεια είναι η απαγόρευση του τσιγάρου μπορεί να επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην αγορά και τη ζήτηση. Η διασκέδαση έχει απόλυτα ταυτιστεί με το γνωστό πακέτο. Η κίνηση στα νυχτερινά και όχι μόνο μαγαζιά όπως είναι φυσικό θα επηρεαστεί και οι έξοδοι, ανησυχούν οι μαγαζάτορες, θα περιοριστούν με κίνδυνο τη μείωση των κερδών τους παράλληλα με το πιθανό μποϋκοτάζ στις καπνοβιομηχανίες. Αυτά όλα ανήκουν βέβαια στο χώρο των πιθανοτήτων. Μήπως, όμως, είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη δημιουργικότητά μας και την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας; Αντί για ένα τσιγαράκι σε μια τρέντυ καφετέρεια με πολλές πιθανότητες για φλερτ να προσπαθήσουμε να βρούμε λίγο τον εαυτό μας, να προβληματιστούμε πάνω στα προβλήματα που μας αφορούν και όμως τα αφήνουμε και μας ξεπερνούν. Η ζωή θέλει και το τσιγαράκι της, ίσως κι εκείνη να είναι ένα, που σιγά σιγά το καπνίζουμε. Όχι, όμως, μόνο αυτό και όχι μόνο έτσι.