Ένας μεγάλος έφυγε..

Με τα πόδια του σαν κάποιο θαλάσσιο κύμα να τα κινεί, με φωνή σαν κάποιο ανεξέλεγκτο πάθος να εκτοξεύεται στο κοινό, ο Michael Jackson λατρεύτηκε όσο κανείς. Οι ψηφίδες απίστευτων περιπετειών οδηγούν τα βήματά του στο ψηφιδωτό μιας παράξενης και βαθιά ανεξήγητης για πολλούς ζωή ενός αληθινού σταρ. Ο καλλιτέχνης με τα μοναδικά ρεκόρ στην παγκοσμιότητα της μουσικής, με τις χαρακτηριτικότερες νότες και την απόλυτη πρωτοτυπία εισήγαγε νέους νόμους στην ποπ. Όσοι χρόνια τώρα προσπάθησαν να πάρουν λίγη από τη λάμψη του και να εκμεταλλευτούν κάποια από τα ίσως και παρεξηγήσιμα ατού του, δε σταμάτησαν ούτε και στη στιγμή του θανάτου του. Όταν χάνεται κάποιος σβήνονται όλες οι κακές του συνήθειες για χάρη της τηλεθέασης, λες και όλοι οι λοιδοροί των πάνελ αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση μιας ενάρετης και αλάνθαστης ζωής. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι έκρυβε στο μυαλό του, την ψυχή του και στο σώμα του καθώς χόρευε στις τεράστιες σκηνές των συναυλιών του ή όταν τα φώτα έσβηναν και απολάμβανε την ηρεμία του συμβατικού και ήρεμου σπιτικού-βίλας. Και αυτό ίσως να μην αφορά και πολλούς. Μια περίεργη σκηνοθεσία και παραφιλολογία γύρω από έναν μύθο ξεκινά. Η θεώρηση του συστήματος που ευνοεί και προωθεί το τέλειο μετάλλαξε έναν πραγματικά μοναδικό καλλιτέχνη σε μαριονέτα. Μια μαριονέτα της δυτικής βιομηχανίας που ευνουχίζει τα όνειρα και δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά της. Η αθωότητα μιας χαμένης παιδικότητας που τόσο ανάξια μεταδόθηκε από τα μέσα. Ένας Michael Jackson σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο, δηλώνοντας την απλότητα και τη δικαιολογημένη του θνητότητα. Ένας καλλιτέχνης που δε φοβόταν να προδώσει τον τραυματισμένο του ψυχισμό.
Αυτό που θα τον θυμίζει θα είναι η τέχνη και η μουσική του και με αυτή την ιδιότητα η μουσική είναι πολύ πιο πλούσια.
Ένας μεγάλος φεύγει από καρδιακή ανακοπή. Τόσο τραγικά απλά..