Είμαστε από καλή γενιά;

"Είμαστε από καλή γενιά", έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης το 1943, στον Ήλιο τον Πρώτο. Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες σπουδαίων ιστορικών στιγμών για την Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση. Οι έννοιες που συγκεντρώνει η προηγούμενη λέξη δημιούργησαν μια ολόκληρη εποχή και ιδέες στις οποίες διαχέονταν έντονη πολιτική ιδεολογία, ελευθερία, κράτος δικαίου και εξυπηρέτηση του πολίτη, πάθη και εντάσεις που κατευθύνονταν στη δημιουργία προϋποθέσεων για μια καλύτερη ζωή. Θυμάστε όλοι το σύνθημα με το οποίο είχε συνδεθεί το όνομα του τότε υπ. οικονομικών: Τσοβόλα, δώστα όλα! Τα έδωσε όλα και με αυτόν τον τρόπο ικανοποιούσε το λαϊκό αίσθημα, την δίψα του Έλληνα της μεταπολίτευσης για πρόοδο, για την ανταμοιβή των κόπων στην πράξη. Από τότε ξεκίνησε μια περίοδος μεγάλης σπατάλης, σκανδάλων και αναντιστοιχιών. Η ένταξη στο ευρώ δεν ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Αυξήσαμε τις οικογενειακές και εθνικές δαπάνες και κρατήσαμε σταθερούς τους μισθούς. Δεν αξιοποιήσαμε τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, υπεραυξήσαμε ένα κράτος για να δικαιολογήσουμε την ιδεολογία της μεταπολίτευσης, σπαταλούσαμε περισσότερα από όσα μπορούσαμε να αντέξουμε και φυσικά καταναλώναμε περισσότερα από όσα χρειαζόμασταν. Με τα χρόνια, η θέση της Ελλάδας δυσχέραινε. Απείχε παρασάγγας από το πρότυπο των ευρωπαϊκών χωρών σε υποδομές, παροχές αλλά μας έδινε την ταυτότητα του ευρωπαίου ένα και μόνο νόμισμα χωρίς αυτό να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Παρανοϊκό αλλά αληθές. Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έθεσε τη χώρα σε εκλογές σε μια κρίσιμη περίοδο και φυσικά των εαυτό του σε κατάσταση προστασίας. Είχε την προνοητικότητα να κυβερνήσει τη χώρα και να ετοιμάσει το σημερινό κράτος χωρίς να το χρεωθεί ο ίδιος. Η κυβέρνηση Παπανδρέου χρεώνεται για την είσοδο της χώρας στην κατάσταση της χρεοκοπίας και στον διεθνή δημοσιονομικό έλεγχο. Μάλλον διανύουμε μια άλλου είδους μεταπολίτευση. Μια μετάβαση από ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής σε έναν άλλο. Ο ανασχηματισμός λέτε να σημάνει μια άλλη μετάβαση; Λέτε να αλλάξει τη ζωή μας; Να βελτιώσει τον τρόπο διαβίωσής μας, να μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο; Η λογική λέει ότι το τέλος θα βγάλει τα συμπεράσματα. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις εντολές του ΔΝΤ ακόμη κι αν ο κ. Βενιζέλος αντικατέστησε τον κ. Παπακωνσταντίνου στο κρίσμο υπ. Οικονομικών. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη αν η θέση αυτή αποτελεί τιμή ή όνειδος για τον εν λόγω πολιτικό. Θα ήθελα πολύ επίσης να ξέρω αν ήθελε ο κ. Παπανδρέου να τιμήσει ή να τιμωρήσει τον κ. Βενιζέλο. Νομίζω, πάντως, ότι μαντεύω, μετά το φιάσκο της προχθεσινής μέρας. Κομμένο στα δύο το κυβερνών κόμμα που καλείται να υπερασπίσει τη θέση του στο εσωτερικό και το εξωτερικό και την ορθότητα της δημοσιονομικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης. Εκτός της αντιπολίτευσης πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δείχνουν να μην στηρίζουν όσα θέλει να προστατεύσει και το πρόσωπο του κ. Παπανδρέου συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις για την ικανότητα διαχείρισης της όλης κατάστασης. Δεν τον πιστεύουν πια, δεν τον ακολουθούν στις αποφάσεις με πρώτο το νυν υπ. Οικονομικών που διοργάνωσε εκστρατεία αμφισβήτησης του πρωθυπουργού για να ρίξει την κυβέρνηση και τον ίδιο. Οι παραιτήσεις βουλετών του ΠΑΣΟΚ αποτελούν την πλήρη αποδοκιμασία των χειρισμών της κυβέρνησης, την καταψήφιση των μέτρων και την αμφισβήτηση του προσώπου του πρωθυπουργού. Καιρό τώρα υπήρχαν δείγματα και για τα δύο που ο πρωθυπουργός τα αγνοεί. Η σοβαρότητα της κατάστασης δεν απαιτούσε ανασχηματισμό ούτε μπλόφες, ούτε τηλεφωνήματα. Να ξέρει ο κ. Παπανδρέου ότι στις μπλόφες νίκησε κατά κράτος ο κ. Σαμαράς. Ίσως μια οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας με συμμετοχή όλων των κομμάτων να βοηθούσε. Θα άλλαζε για λίγο την άποψη που έχουν οι πολίτες για τα κόμματα. Γιατί για μια φορά θα έβγαιναν όλοι από το στενό κομματικό τους συμφέρον, θα ένωναν τα κοινά τους σημεία και τις πολιτικές τους και θα αντιμετώπιζαν από κοινού τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Φυσικά δεν παίρνει κανείς το ρίσκο και το πολιτικό κόστος της διακυβέρνησης σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα του πολιτικού μας συστήματος. Ο πρωθυπουργός μέχρι τελευταία στιγμή χρησιμοποίησε το όνομα και το θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας για να επιτύχει αρχικά την δημοφιλή συναίνεση και εν τέλει τον ανασχηματισμό. Δημιούργησε εντυπώσεις στις οποίες στηρίχθηκε ο Τύπος και οι παραθυράδες της ελληνικής δημοσιογραφίας και για μια ολόκληρη μέρα μέχρι το βραδινό του διάγγελμα, ζούσαμε σε ρυθμούς παραίτησης και σύνθεσης μιας καινούριας κυβέρνησης. Από τη μεταπολίτευση φτάσαμε στο ξεχύλωμα της πολιτικής άσκησης, στο χειρότερο παρασκηνιακό και επικοινωνιακό σενάριο της πολιτικής σκηνής. Τη σκηνή πάντα παλισιώνουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Σήμερα οι πρωταγωνιστές ή καλύτερα οι κομπάρσοι αφού οι πρωταγωνιστές βρίσκονται εκτός Ελλάδος, χαογελούσαν στην τελετή ορκομωσίας, πόζαραν στους φωτορεπόρτερ και αντάλλασσαν χειραψίες. Σε όλα αυτά μεγάλη είναι η επιρροή από το κίνημα των Αγανακτισμένων. Γιατί ανέκαθεν η γενιά μας που από αυτόν τον μεγάλο απεκλήθη καλή αλλά και κάθε γενιά επιστράτευε τη δύναμη του λαού για να διαδραματίσει ρόλο στις εξελίξεις. Ένας λαός μπορεί να ρίξει και να ανεβάσει μια κυβέρνηση, χωρίς αμφιβολία. Κάποτε το πίστευα. Τώρα έφτασα να αναρωτιέμαι αν είμαστε από καλή γενιά. Φτάνουν άραγε τα γονίδια, η προδιάθεση; Φτάνει η ιδέα που καθοδήγησε και οδήγησε στη μεταπολίτευση και κατέληξε σε μια παράφραση των όσων ονειρεύτηκαν όλοι αυτοί που κάποτε τη διαμόρφωσαν. Αν ζούσε ο Οδυσσέας Ελύτης σίγουρα θα μας έδινε τα φώτα του, σίγουρα θα το ξανασκεφτόταν γιατί μάλλον τον απογοητεύσαμε.

Το βράδυ ανάψαμε φωτιάκαι τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά.. μη λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά.. μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά.. καίγε μας λέγε μας τη  Ζ Ω Η.

Εμείς τη λέμε τη Ζωή.. την πιάνουμε απ’ τα χέρια

Κοιτάζουμε τα μάτια της.. που μας ξανακοιτάζουν

Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει.. μαγνήτης το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει.. κακό το ‘χουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή.. πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της.. που μισεύουνε
Είμαστε από καλή γενιά.