Στα ίδια

Για άλλη μια φορά η συζήτηση για τα εθνικά θέματα και συγκεκριμένα την οικονομία, κατέληξε στη γνωστή αντιπαράθεση και τον επικοινωνιακό όλεθρο από τα κόμματα. Κοκκορομαχίες για το ποιος φταίει, το ποιος δημιούργησε το χρέος, ποιος έβγαλε ή θα βγάλει το φίδι από την τρύπα. Η μία έξυπνη ατάκα ενός πολιτικού αρχηγού στο πλαίσιο μια δυναμικής αντιπολιτευτικής πρακτικής, γίνεται η αφορμή για να ξεδιπλωθούν οι γνώσεις, η λεκτική ετοιμότητα, η εξυπνάδα των πολιτικών μας. Μόνο που αν τους ακούσει, έτσι, από χόμπι, κανείς να μιλούν στο Κοινοβούλιο, θα τους αποκαλέσει ψεύτες, ψεύτες, ψεύτες. Θα μεμψιμοιρήσει για τις επιλογές του, θα βρίσει, θα αγανακτίσει, θα πιστέψει ότι τον υποτιμούν και τον κοροϊδεύουν. Έτσι, τα αποτελέσματα της Συνόδου ήταν θετικά, τόσο για την επίτευξη της επιμήκυνσης όσο και της μείωσης των επιτοκίων δανεισμού, στο πλαίσιο ένταξης της πολιτικής μας σε διεθνείς κανονισμούς. Έτσι θα πρέπει να μιλάμε από τώρα και στο εξής, με τους όρους που έχουμε δεδομένους σήμερα και αυτοί δεν αφήνουν έξω τις διαταγές της Τρόϊκας. Ποιον ωφελεί να λέμε θα έπρεπε να γίνει αυτό ή εκείνο; Μόνο ίσως την ιστορία. Και αυτή καταγράφεται στα μυαλά των ανθρώπων και όχι στα βιβλία που είναι παραγωγή μερικών μόνο εγκεφάλων.
Η ΝΔ χρεώνει τη λύση της επιμήκυνσης του χρέους στον εαυτό της, αυτοεπιβραβευόμενη, την ίδια στιγμή που υποστηρίζει ότι οι αποφάσεις των Βρυξελλών φέρνουν άλλο μνημόνιο. Τελικά χαίρεται για τις αποφάσεις ή όχι; Ο ΛΑΟΣ με τους "λαγούς" και κυρίως τα πετραχήλια του, λόγω θέσεων, καταλαβαίνετε, επιδεικνύει το ταλέντο του στην υποκριτική και επιβεβαιώνει την πατριωτική του στάση. Το ΚΚΕ επιμένει στον ερχομό των νέων μέτρων, που δεν απέχει από την πραγματικότητα εδώ που τα λέμε, και εμμένει στον αρνητισμό. Διαφωνεί ακόμα και στο καλημέρα, όπως έχει εύστοχα σατιριστεί! Κάπου στα ίδια επίπεδα κινείται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το να κοιτάς πίσω καμιά φορά έχει τη σημασία του να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος που σε έκαψαν. Αλλά το να κοιτάς μπροστά είναι υγιές και τελικά ρηξικέλευθο για την μικρή μας χώρα που κλονίζεται από τις δονήσεις του ΔΝΤ. Το ιαπωνικό "γκαμάν", που σημαίνει υπομονή και επιμονή, παραφρασμένο δηλώνει την οικονομική μας αφαίμαξη. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε λίγο τις σημασίες των λέξεων;