Θύματα
Οι φυλλάδες γράφουν ασταμάτητα, τα στόματα μιλούν ακατάπαυστα, ξύλινα, τα δελτία γεμίζουν με παράθυρα από ειδήμονες, από ειδικούς φρουρούς και αστυνομικούς που διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Ναι, είναι πρώτο θέμα, μία είδηση που αφορά όλους. Από την ανθρωπιά μέχρι το βαθμό ασφάλειας. Σε 3 μέρες θα σωπάσουν και η κρίση θα γεμίσει πάλι τα δελτία και τα πρωτοσέλιδα. Μέχρι την επόμενη απώλεια. Θα συζητούν και πάλι την επιφάνεια, χωρίς να εμβαθύνουν, χωρίς να φέρουν στο κέντρο τον άνθρωπο, αλλά τον απάνθρωπο. Λένε ότι η κρίση θα μας στρέψει σε ουσιώδη πράγματα της ζωής. Μέχρι στιγμής αντιλαμβάνομαι ότι η κρίση μας στρέφει μόνο σε αδιέξοδους δρόμους, σε επιλογές που φέρνουν κέρδος μέσα στη σύγχυση της κρίσης, μέσα στη διαστρέβλωση της επιλογής κατεύθυνσης.
Δυο μέρες πριν είχαμε 2 θύματα. Δύο νέες ζωές χάθηκαν επειδή με τόσο ελαφριά καρδιά κάποιοι πάτησαν τη σκανδάλη και σημάδεψαν το κεφάλι και την καρδιά. Πριν 2 περίπου χρόνια, ένα άλλο παιδί δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικών. Κάποιον σαν να καταλαβαίνω ότι ειρωνεύεται. Τότε η Ελλάδα για ένα περίπου μήνα ήταν εκτός ελέγχου, το κέντρο απροσπέλαστο, οι αστυνομικοί θεατές μπροστά στη βία. Τότε το περιστατικό προκάλεσε την οργή της κοινωνίας. Αναρωτιέμαι! Τα δύο παλικάρια που δολοφονήθηκαν όπως και το παιδάκι που σκοτώθηκε πριν καιρό από εκρηκτικό μηχανισμό που ανατινάχθηκε σε κάδο αποριμάτων, δεν προκαλεί την οργή, τον πόνο και τη θλίψη της κοινωνίας; Σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξαναζήσουμε στιγμές Δεκέμβρη, τις στιγμές που ενδεχομένως κάποιοι να εκμεταλλεύτηκαν για να καταστρέψουν, όπως συνηθίζεται σε υποψία συγκεντρώσεων. Ίσως να αναζητούμε την ίδια καταδίκη με αυτή του 15χρονου παιδιού, την ίδια ανθρωπιά και αυτά πιστέψτε ότι δεν απαιτούν βία. Απαιτούν μνήμη, πολιτισμό και φωνή. Αυτά τα άχαρα δευτερόλεπτα σιωπής που ακολουθούν την είδηση του τραγικού θανάτου και ύστερα τα πολλά περιττά λόγια του γιαλιού και ύστερα η επόμενη σιωπή που είναι πιο κραυγαλέα από την πρώτη ομολογούν ένα δεύτερο θάνατο. Αυτόν της κοινωνίας που κοιμάται, της ανθρωπιάς που έχει ξεχαστεί.
Το πραγματικό σκάνδαλο είναι ότι νέα παιδιά αφήνονται στο ρίσκο μιας ανεύθυνης πολιτείας (αγόραζαν δικά τους αλεξίσφαιρα για την προστασία τους ενώ και η εκπαίδευσή τους ήταν ελλιπής), είναι η κατάχρηση εξουσίας μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, είναι η έλλειψη πρωτοβουλιών, είναι η απουσία δυναμικών πολιτικών προσώπων και επιλογών, είναι οι αδιόρθωτες παθογένειες, είναι η προσκόλληση στο παρελθόν που μας συμφέρει για να φτιάξουμε το εθνικιστικό μας προφίλ. Ποιος μπορεί να πάρει τόσο εύκολα στο λαιμό του παιδιά χωρίς να τους προετοιμάσει να προστατεύσουν τον πολίτη, το συνάνθρωπό τους και τον εαυτό τους. Γιατί μπορεί επιφανειακά όλοι μας να τα βάζουμε με τους αστυνομικούς που εκτελούν εντολές σε δεδομένες φάσεις, αλλά στην πραγματικότητα έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα με τον κίνδυνο και το φόβο χωρίς να επαρκεί ο εξοπλισμός τους για να τα αντιμετωπίσουν. Είναι εύκολο να τα βάζεις με τους αστυνομικούς, όλοι το κάνουμε. Όταν το κάνεις, όμως, εκτεθειμένος για να ικανοποιήσεις το λαϊκό αίσθημα, αυτό λέγεται έλλειψη συνείδησης, μέτρου και ευθύνης στον εαυτό σου και στους άλλους. Υπάρχουν φορές που η αστυνομία αξίζει τη λοιδορία και σίγουρα δεν είναι λίγες! Θύματα εμείς μιας τηλεόρασης που "βλέπει" απλοϊκά, θύματα, εκείνοι που έφυγαν και άφησαν σίγουρα ανεκπλήρωτα κενά, μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που εμπιστεύθηκαν και εκείνες με τη σειρά τους τούς πρόδωσαν.
Για όλα εκείνα τα θύματα της σιωπής, που εύχομαι να γίνει φωνή.
Απαντώ με τραγούδι:
Wish you were here από Pink Floyd
So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.
Δυο μέρες πριν είχαμε 2 θύματα. Δύο νέες ζωές χάθηκαν επειδή με τόσο ελαφριά καρδιά κάποιοι πάτησαν τη σκανδάλη και σημάδεψαν το κεφάλι και την καρδιά. Πριν 2 περίπου χρόνια, ένα άλλο παιδί δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικών. Κάποιον σαν να καταλαβαίνω ότι ειρωνεύεται. Τότε η Ελλάδα για ένα περίπου μήνα ήταν εκτός ελέγχου, το κέντρο απροσπέλαστο, οι αστυνομικοί θεατές μπροστά στη βία. Τότε το περιστατικό προκάλεσε την οργή της κοινωνίας. Αναρωτιέμαι! Τα δύο παλικάρια που δολοφονήθηκαν όπως και το παιδάκι που σκοτώθηκε πριν καιρό από εκρηκτικό μηχανισμό που ανατινάχθηκε σε κάδο αποριμάτων, δεν προκαλεί την οργή, τον πόνο και τη θλίψη της κοινωνίας; Σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να ξαναζήσουμε στιγμές Δεκέμβρη, τις στιγμές που ενδεχομένως κάποιοι να εκμεταλλεύτηκαν για να καταστρέψουν, όπως συνηθίζεται σε υποψία συγκεντρώσεων. Ίσως να αναζητούμε την ίδια καταδίκη με αυτή του 15χρονου παιδιού, την ίδια ανθρωπιά και αυτά πιστέψτε ότι δεν απαιτούν βία. Απαιτούν μνήμη, πολιτισμό και φωνή. Αυτά τα άχαρα δευτερόλεπτα σιωπής που ακολουθούν την είδηση του τραγικού θανάτου και ύστερα τα πολλά περιττά λόγια του γιαλιού και ύστερα η επόμενη σιωπή που είναι πιο κραυγαλέα από την πρώτη ομολογούν ένα δεύτερο θάνατο. Αυτόν της κοινωνίας που κοιμάται, της ανθρωπιάς που έχει ξεχαστεί.
Το πραγματικό σκάνδαλο είναι ότι νέα παιδιά αφήνονται στο ρίσκο μιας ανεύθυνης πολιτείας (αγόραζαν δικά τους αλεξίσφαιρα για την προστασία τους ενώ και η εκπαίδευσή τους ήταν ελλιπής), είναι η κατάχρηση εξουσίας μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, είναι η έλλειψη πρωτοβουλιών, είναι η απουσία δυναμικών πολιτικών προσώπων και επιλογών, είναι οι αδιόρθωτες παθογένειες, είναι η προσκόλληση στο παρελθόν που μας συμφέρει για να φτιάξουμε το εθνικιστικό μας προφίλ. Ποιος μπορεί να πάρει τόσο εύκολα στο λαιμό του παιδιά χωρίς να τους προετοιμάσει να προστατεύσουν τον πολίτη, το συνάνθρωπό τους και τον εαυτό τους. Γιατί μπορεί επιφανειακά όλοι μας να τα βάζουμε με τους αστυνομικούς που εκτελούν εντολές σε δεδομένες φάσεις, αλλά στην πραγματικότητα έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα με τον κίνδυνο και το φόβο χωρίς να επαρκεί ο εξοπλισμός τους για να τα αντιμετωπίσουν. Είναι εύκολο να τα βάζεις με τους αστυνομικούς, όλοι το κάνουμε. Όταν το κάνεις, όμως, εκτεθειμένος για να ικανοποιήσεις το λαϊκό αίσθημα, αυτό λέγεται έλλειψη συνείδησης, μέτρου και ευθύνης στον εαυτό σου και στους άλλους. Υπάρχουν φορές που η αστυνομία αξίζει τη λοιδορία και σίγουρα δεν είναι λίγες! Θύματα εμείς μιας τηλεόρασης που "βλέπει" απλοϊκά, θύματα, εκείνοι που έφυγαν και άφησαν σίγουρα ανεκπλήρωτα κενά, μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που εμπιστεύθηκαν και εκείνες με τη σειρά τους τούς πρόδωσαν.
Για όλα εκείνα τα θύματα της σιωπής, που εύχομαι να γίνει φωνή.
Απαντώ με τραγούδι:
Wish you were here από Pink Floyd
So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου