Μια χώρα χωρίς

Σήμερα βρέθηκε νεκρός στο Άλσος του Θησείου ένας νεκρός άστεγος, πιθανότατα λόγω του ψύχους. Πριν από λίγο, επίσης, έληξε η πολυσυζητημένη απεργία πείνας των μεταναστών που διέμεναν στο κτίριο Υπατία. Η συνάντησή τους με κορυφαίους υπουργούς, τους κυρίους Ραγκούση και Λοβέρδο και την κυρία Νταλάρα, ολοκληρώθηκε με την πανηγυρική δήλωση από τους  μετανάστες: "ο αγώνας μας δικαιώθηκε. Πρόκειται για νίκη των 300 απεργών και της εργατικής τάξης. Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν". Μια χώρα στα μέσα της χρεοκοπίας, χωρίς δάνεια ανθρωπιάς, αλλά με δάνεια οικονομικά, δεν ξέρει που να στρέψει το βλέμμα. Μια χώρα χωρίς χρήματα, υγεία, παιδεία, ανάπτυξη, μια χώρα σε αυτή της τη μικρότητα, άσχετη από τη γεωγραφική της "μικρότητα" δε φτάνει για να αξιοποιήσει περισσότερους ανθρώπους από όσους βρίσκονται ήδη σε αυτήν. Οι 300 αυτοί άνθρωποι κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους κι αν κάτι τέτοιο γινόταν δε θέλω καν να σκέφτομαι τι θα επακολουθούσε. Η ανθρωπιά δηλαδή λειτούργησε σαν έσχατη περίπτωση. Πρέπει να φτάσουμε στο όριο, για να την βάλουμε στο προσκήνιο της κοινωνίας και της αντιμετώπισης προβλημάτων που υφίστανται χρόνια, χωρίς στην πραγματικότητα να επιλύονται ποτέ. Βρίσκονται πάντα υπόκωφα στο προσκήνιο αλλά χωρίς να μην υπάρχουν πια σε αυτό. "Διώκονται" οι απεργοί μετανάστες, δε διώκονται οι μεσάζοντες που χρηματίζονται για να εμπορεύονται ανθρώπους, αξιοπρέπειες, ελπίδες, βάρη των κοινωνιών που μετέπειτα επωμίζονται οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι. Η συνέχεια είναι γνωστή. Παίρνουν την ιδιότητα παράνομοι και ζουν κρυμμένοι και κυνηγημένοι, αναγκάζονται να απασχολούνται στην παρανομία τουλάχιστον μέχρι να ανταποκριθεί η πραγματικότητα στις προσδοκίες τους. Ύστερα, όταν έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που θα κυνηγήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, υγείας, επιβίωσης, γιατί γι' αυτό ήρθαν, αποτελούν παράσιτα, τους αυτούς, τους αλλόκοτους και αλλόθρησκους του κράτους και του παρακράτους. Γιατί το ένα δεν αντιμετωπίζεται εξ ολοκλήρου στο πλαίσιο των διαρθρωτικών αλλαγών που κάνει η κυβέρνηση;  Σε τέτοια οικονομική συγκυρία, δεν μπορεί η χώρα να αντέξει ούτε όσους υπάρχουν μέσα της, πόσω μάλλον δε όσους επιδιώκουν και σχεδιάζουν να έρθουν μελλοντικά. Δεν μπορεί και δεν πρέπει από την άλλη να μη φροντίζει όσους βρίσκονται ήδη εντός της και συμβάλλουν στην ανάπτυξή (την όποια τελοσπάντων) της, όπως γίνεται σήμερα. Όσο εύκολα βγαίνουν για το εθνικό τους σπορ και προσωπικό τους πρόμο μερικοί πολιτικοί και υποστηρίζουν την απαλλαγή της κοινωνίας από τους μετανάστες, άλλο τόσο δύσκολα παραπέμπουν στις ευθύνες των όσων άφαντων εισάγουν παράνομους ανθρώπους στη χώρα και παίρνουν πάνω τους το φόβο και την εξαθλίωσή τους. Όπως αφήνεται να πεθαίνουν άνθρωποι στο κρύο κι ενώ ο Δήμος Αθηναίων με την παροχή ζεστών ρούχων σαν να επικροτεί το κατόρθωμα της ύπαρξης αστέγων και απόρων στην πόλη μας, όπως απλοϊκά αντιμετωπίζεται το θέμα της απόφασης απομάκρυνσης από μια χώρα τους σε μια άλλη, όπως ελαφρά τη καρδία οι θάλασσες γεμίζουν κορμιά όπως πρόσφατα στη Σούδα, όπως καλλιεργείται ο φόβος για αυτούς, όπως εύκολα οι ίδιοι γίνονται δυνατότητα εκμετάλλευσης και ρατσιστικών επιθέσεων, αντιτείνω σε τόσα ένα πράγμα. Αντιμετώπιση της μετανάστευσης στη βάση της, των μονάδων ως ανθρώπων και όχι ως σκουπίδια ή εμπορεύματα. Δώσε τους στέγη και τροφή και κουβέρτα μέσα στα τούβλα όχι έξω από αυτά. Με ή χωρίς αυτές οι νιφάδες ασπρίζουν τα μαλλιά...