Έτσι ξαφνικά

Πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Μερικές φορές έχω την υποψία ότι η ζωή παραμονεύει στην επόμενη στροφή για να σε τρομάξει ευχάριστα. Φυλάσσει στιγμές για συναντήσεις με ανθρώπους που ούτε φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, ούτε φαντάζεσαι πόσο πρωτόγνωρα μπορείς να νιώσεις ξανά και ξανά. Χωρίς ποτέ να είναι το ίδιο. Πολλές φορές το μυαλό δεν επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους ως τύχη, ως χαρά, εμπειρία, γνώση και ευγνωμοσύνη για τη συνάντηση. Ανάμεσα στους πολλούς, λοιπόν, υπάρχουν κι άλλοι ιδιαίτεροι, μόνο για μας αφιερωμένοι. Είναι πάντα εκείνη η ίδια στιγμή που καταρρίπτεται η λογική και ξυπνά και πάλι το συναίσθημα για να παρασύρει όλα τα κλισέ και τις ηλίθιες θεωρίες σου. Κι όταν αυτό συμβαίνει δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς, γίνεσαι γελοίος, καρικατούρα στο πλάνο των δυο προσώπων που υπάρχουν στη σκηνή, τα χέρια φέρονται άκομψα, η κατεύθυνση του βλέμματος χωρίς σαφή προσανατολισμό, οι ανάσες βγαίνουν άτακτα. Μα η δική του φιγούρα στο χώρο είναι τόσο ευγενική, σίγουρη, συνειδητοποιημένη, ήρεμη. Τα δικά του μάτια, οι εκφράσεις στην υποψία μειδιάματος και οι λέξεις ευγένειας, τόσο γοητευτικές. Επικίνδυνα πράγματα... Αυτή τη φορά, περιμένω.