Εστίες

Υψώνουν τo κεφάλι τους προς τον ουρανό, στρέφουν τα χέρια τους στην ηγεσία που τρέμει αυτές τις μέρες, φωνάζουν. Οι Λίβυοι ζουν έναν δεύτερο κύκλο βομβαρδισμών. Οι σωτήρες του κόσμου έκαναν για μια ακόμη φορά την επέμβασή τους για να αποκαταστήσουν την τάξη, την ασφάλεια και τη δημοκρατία... στα πετρέλαια. Το όργανο που διαφυλάσσει την παγκόσμια ειρήνη κυρήσσει τον πόλεμο. Πόσο αντιφατικό μπορεί να είναι αυτό; Η ανθρωπότητα έζησε πολέμους, πέρασε από κοινωνικές επαναστάσεις, γνώρισε πολιτικές κρίσεις και σκάνδαλα, υπέστη τραγωδίες με φυσικές καταστροφές και με αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε. Μου φαίνεται, λοιπόν, αδιανόητο στο 2011, στην καμπή της παγκόσμια ιστορίας, στην ακμή και την σήψη των ιδεολογιών, η επίλυση διαφορών ή πιο απλά η διεκδίκηση των συμφερόντων να επιχειρείται με ένοπλα μέσα. Θα με πείτε αφελή, άνθρωπο με παιδική σκέψη. Ένα πράγμα δεν άλλαξε. Τα άλλοθι που χρησιμοποίησαν, κατά καιρούς, διάφοροι υποκινητές για να παρουσιαστούν ως σωτήρες του κόσμου και όταν ερχόταν η ώρα, όταν έφταναν στην παρακμή τους και το κλίμα διαμορφωνόταν εναντίον τους, έδιναν την σκυτάλη στους επόμενους. Η τελευταία περίπτωση είναι αυτή της Λιβύης. Ανάμεσα σε αντίπαλες φωτιές και καπνούς, οι πολίτες της χώρας αυτής δείχνουν να επιλέγουν τη λάμψη από τις κροτίδες των συμμάχων που ενωμένοι θα αντιμετωπίσουν την εξουσία του Καντάφι. Η οικογένεια που έκανε λογαριασμό 40.000 ευρώ στα ταβερνάκια της Μυκόνου και χαλάρωνε στο γαλάζιο της Ελούντας μέσα στη θαλαμηγό της, την ίδια στιγμή που οι πολίτες της δικαιούνταν αλλά δεν υποχρεούνταν να έχουν τα αυτονόητα για την εδραίωση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης στη ζωή, την κοινωνία και τον κόσμο, ο άνθρωπος που του προτάθηκε η θέση του διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου, ο άνθρωπος που πριν τις αναταραχές και τη διεθνή κατακραυγή για τα εγκλήματά του συνεργαζόταν στενά και συναλασσόταν με τις κυβερνήσεις της Δύσης. Και είναι η ίδια Δύση που επιστρέφει στη γη της Λιβύης για να κατεβάσει τον ηγέτη με τον οποίο αντάλασσε υπηρεσίες και προϊόντα. Τα 40 χρόνια της στρατιωτικής του εξουσίας, κατάχρησης και κατάλυσης δημοκρατικών θεσμών και καταδίκης του λιβυκού λαού στην ανέχεια και τη φτώχεια ενώ εκείνος ζούσε πλουσιοπάροχα, η Δύση τα προσπέρασε και η δικαιολογία της ειρήνης και της ευημερίας ήρθε στην επιφάνεια όταν ο λαός αυτός απέκτησε φωνή και μίλησε και όταν στη συνέχεια, ο Καντάφι για να προστατέψει το "θρόνο" του, άρχισε να βομβαρδίζει τα ίδια σπίτια τα οποία τόσα χρόνια τον έτρεφαν. Ήδη, οι συνασπισμένες δυνάμεις του κόσμου ακολουθούν μια διαφορετική τακτική στην αντιμετώπιση της λιβυκής κρίσης. Και επειδή ο κ. Μουαμάρ φαίνεται αδίστακτος και απίστευτα αλαζόνας, η επέμβαση του Συμβουλίου Ασφαλείας θα βοηθήσει να πέσει από την εξουσία. Όχι γιατί φοβάται, η δύναμη του πετρελαίου είναι ισχυρότερη, αλλά γιατί έφτασε η ώρα της παρακμής και αυτό ήταν γνωστό στις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά την πτώση του, ίσως ψηφιστεί νέο Σύνταγμα όπως στην Αίγυπτο. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι η επανάσταση αυτή αν είναι αυθεντική και όχι υποκινούμενη, θα πετύχει την αρχή των δημοκρατικών θεσμών και την ποιότητα της ζωής με τον πλούτο να καταναμείται σε μεγάλο βαθμό ίσα. Πιστεύω επίσης, ότι μετά το τέλος των ταραχών, η Λιβύη θα λησμονεί εκτός από τον Καντάφι και έναν αριθμό ανθρώπων. Δεν μπορώ να παρακάμψω τον άνθρωπο. Είναι έξω από τις δυνάμεις και τη λογική μου. Χιλιάδες φωνές παιδικές, εφηβικές, ώριμες, μεσήλικες, υπέργηρες σβήνουν, όπως οι λάμψεις από τους βομβαρδισμούς. Σα να πετούν ένα σκορδάκι, ξέρετε από αυτά τα αποκριάτικα αξεσουάρ. Έτσι πετούν και τομαχόκ μέσα σε πλήθη που βρίσκονται σε δίλλημα για το ποιο σκορδάκι είναι πιο συμφέρον. Άνθρωποι που ζουν στον εφιάλτη και κληρονομούν τις εικόνες του, που πεθαίνουν, που ακρωτηριάζονται και τότε κανένα Συμβούλιο Ασφαλείας δεν εξεγείρεται για να τους σώσει, που χάνουν συγγενείς, παιδιά, φίλους, γονείς και εστίες. Ο πόλεμος από όπου κι αν προέρχεται είναι σοκαριστικός, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Ο πόλεμος των θεσμών είναι θεμιτός και θαυμάσιος, αν επιτρέπετε. Ο πόλεμος ανάμεσα στον άνθρωπο και κάτι άψυχο είναι ασυναγώνιστος και πολύ λυπάμαι που δυο τέτοια μεγέθη ανταγωνίζονται. Το πρώτο απλά δεν διαπραγματεύεται...