Ένας άνθρωπος

Στο ίδιο μέρος, στην ίδια φοβισμένη στάση κάθεται ένας άνθρωπος. Έχει τα χέρια του σταυρωμένα ή τα σφίγγει ανάμεσα στα πόδια του και είναι σκεπασμένος με μια κουβέρτα καφέ με σχέδια. Αριστερά του βρίσκεται πάντα μια σακούλα, ένας σωρός από πράγματα, ρούχα και ένα μπουκαλάκι νερό. Μπροστά της έχει στερεώσει ένα χαρτί που λέει: "Δεν έχω σπίτι, είμαι άρρωστος". Ποτέ δε ζητάει, ποτέ δεν παζαρεύει ρέστα. Δεν έχω ακούσει ποτέ τη φωνή του. Φοράει φόρμα ή και τζιν. Κοσμεί το σκαλοπάτι από ένα μαγαζί "τελευταίας τεχνολογίας". Σε βροχή, δεν έχει ομπρέλα, σε κρύο δεν έχει καλοριφέρ, σε ζέστη δεν έχει σκιά. Καμιά φορά, φορά ένα σκούφο. Μια κυρία σταμάτησε. Σταμάτησε. Του πήρε κάτι να φάει. Είναι σκυφτός αλλά πολλές φορές κοιτάει όπως εμείς, ευθεία και ψηλά. Σα να μην περιμένει τίποτα, σα να λυτρώνεται από μερικές ακτίνες ήλιου. Σα να σκέφτεται, σα να έχει απορροφηθεί από τις δυνατές του σκέψεις. Σίγουρα σκέφτεται. Κάποια μέρα κρατούσε στα χέρια του ένα βιβλίο και διάβαζε. Σίγουρα έχει σκέψεις. Πολλές φορές η θέση είναι άδεια, τα πράγματά του παραμένουν. Μια φορά τον είχα δει όρθιο, να περπατάει, ωραίος, υγιής. Φαινόταν καλά! Είναι και ψηλός, ξέρετε! Καμιά φορά κουρνιάζει στα γόνατά του σα να φοβάται τον κόσμο, σα να θέλει να προστατευθεί από αυτόν. Κάθε μέρα τον συναντώ. Στο ίδιο μέρος! Και πάντα αναρωτιέμαι με την ίδια δύναμη και πάντα αναμετράμαι με τον εαυτό μου.

Σχόλια

  1. Δυνατό κείμενο, μικρή, σαν μπουνιά στα μούτρα μου, σα μπουνιά στα μούτρα μας. Φτιάξαμε έναν κόσμο για λίγους, αλλά "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος..."! Γράφω και γελώ ειρωνικά και ζω για τη μέρα που θα μπορούν να κοιτούν αγέρωχα και θα κάνουν την επανάστασή τους όλοι αυτοί, του κόσμου οι αλλιώτικοι, οι διαφορετικοί. Και όταν θα συμβεί, μικρή, θα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: θα έχουν αντέξει τη φρικτή εκδοχή του κόσμου που φτιάξαμε και θα είναι πανετοιμοι και εκατομμύρια, έτοιμοι να φτιάξουν μια καινούρια, ακέρια και ΙΣΗ εκδοχή και θα φωνάξουν "venceremos" και θα γελώ, όχι ειρωνικά, με όλη μου την αλήθεια και θε να πω "λέγομαι άνθρωπος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ' ευχαριστώ πολύ Ξένια μου! Φτιάξαμε έναν κόσμο για λίγους που έγινε ο κόσμος των πολλών τελικά! Ανυπομονώ όπως κι εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο

Στη Μέσα (μας) Μάνη

Τα δώρα δε δωρίζονται