Τα πιο ωραία... λαϊκά
Επαναπροσδιορισμός των θεσμών, σημαίες και δοκάρια, δέντρα αντί για δάση. Τις τελευταίες μέρες η Αίγυπτος, βιώνει μερικές από τις σημαντικότερες μέρες στην σύγχρονη ιστορία της. Σήμερα, έχει προγραμματιστεί στην Πλατεία Ελευθερίας στο Κάϊρο αλλά και στην Αλεξάνδρεια, συγκέντρωση ενός εκ. ανθρώπων. Η διαφθορά δεκαετιών από την κυβέρνηση Μουμπάρακ, η διαμεσολαβητική του στάση ανάμεσα στην Αμερική και το Ισραήλ με κεντρικό θέμα το μεσανατολικό, η αλλοίωση στοιχείων στις πρόσφατες εκλογές, ο αυταρχισμός, το χαμηλό επίπεδο ζωής έδωσαν την αφορμή στους Αιγύπτιους να εξεγερθούν. Σε μια από τις ελάχιστες φορές, ο στρατός σε σταθερή υποστήριξη των διαδηλωτών, μοιάζει να απειλεί ο ίδιος το καθεστώς Μουμπάρακ. Γιατί όταν ο στρατός στρέφεται εναντίον μιας κυβέρνησης και μάλιστα όταν ακολουθείται από την ίδια κοινωνική στάση, τότε η πτώση της, θεωρείται βέβαια. Τις ταραχώδεις αυτές μέρες για την Αίγυπτο, η κυβέρνηση Μουμπάρακ φρόντισε να μπλοκάρει κάθε είδους πρόσβαση στην ενημέρωση. Έτσι, facebook, twitter και κάθε είδους σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ήταν αποκλεισμένη για τους κατοίκους. Οι νέοι της Αιγύπτου, μιας χώρας που στηρίζει τον τουρισμό της ευρύτερης περιοχής τουλάχιστον και αποτελεί καλό πέρασμα για τη διακίνηση προϊόντων, διεκδικούν ελευθερίες και δικαιώματα, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και, πάνω απ' όλα, κυβερήσεις που θα εντάσσουν τον πολίτη μέσα στην κοινωνία με στέρεες βάσεις και διαφάνεια. Ήδη, ο πρόεδρός τους έχει ορίσει νέα σκιώδη κυβέρνηση με αντιπρόεδρο τον συνεργάτη του Ομάρ Σουλεϊμάν και πρόεδρο τον ίδιο. Σχέδιο απατηλό για την συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, καθώς, την ίδια ώρα, ολόκληρη η αιγυπτιακή κοινωνία με αλλεπάληλες απεργίες των δομών της χώρας, ακόμα και το Χρηματιστήριο παραμένει κλειστό, ο πνευματικός κόσμος, με επικεφαλής τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και η εξωτερική διπλωματία, με τις δηλώσεις Ομπάμα για "ομαλή μετάβαση σε μια κυβέρνηση που θα εκφράζει τις ελπίδες του αιγυπτιακού λαού", στρέφεται εναντίον του. Μάλιστα, λέγεται ότι η παραμονή του στην εξουσία μετρά μέρες αν όχι ώρες.
Ένας πολιτικός που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την αστυνομική βία, γιατί ας σημειωθεί ότι η αστυνομία είναι η μόνη που περιφρουρεί τα συμφέροντα Μουμπάρακ, για να καταλαγιάσει την οργή του αιγυπτιακού λαού, να καταδικάζει τη χώρα του στον αυταρχισμό και το φασισμό και σε δομές τριτοκοσμικές, ας μην ξεχνάμε ότι η Αίγυπτος αποτελεί σημαντικό τουριστικό κέντρο, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας και χρήση της επικοινωνιακής προπαγάνδας, να θυσιάζει σε λουτρό αίματος το λαό του αντί μιας συμβιβαστικής λύσης για τα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή μιας και έχει ενεργή συμμετοχή 30 χρόνων στη διαμόρφωση των πραγμάτων. Ένα νέο Σύνταγμα με δημοκρατικές δομές ζητά ο λαός της Αιγύπτου και κάθε λαός που έχει υποστεί χρόνιες καθεστωτικές τακτικές.
Κάπου πιο βόρεια, στη δική μας δημοκρατική χώρα, οι εξελίξεις μας προσπερνούν στην επανάληψή τους. Γιατί υπάρχουν και περιστατικά που γίνονται και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ ή που αντίθετα τα μαθαίνουμε και καταλήγουμε σε απλοϊκές ρήσεις, σε διαδοχικούς συνειρμούς που καταφέρνουν να απομακρύνονται από τον αρχικό στόχο. Πριν λίγες μέρες, το θέμα "Νομική" έμοιαζε με φρούριο απόψεων περισσότερο και εύκολων εντυπώσεων. 300 άνθρωποι βρήκαν καταφύγιο με αφορμή το πανεπιστημιακό άσυλο. Ήρθαμε, λοιπόν, και στο στόχο μας. Το άσυλο. Αυτό που χρόνια συζητάται στα υπουργικά τραπέζια κι τα εκάστοτε κυβερνητικά σχήματα, ίσως από την εποχή Αρσένη, από τις συνεχιζόμενες καταλήψεις το 2006-2007 επί Γιαννάκου, μέχρι και σήμερα.
Ένα βράδυ Παρασκευής, μέλη της Χρυσής Αυγής, με αφορμή διαδήλωση για την υπόθεση των Ιμίων, άσκησαν βία σε μετανάστες. Δε μου κάνει καμία εντύπωση που ακροδεξιά και εθνικιστικά στοιχεία σαν τα μέλη της εν λόγω οργάνωσης, μετά από 15 χρόνια θυμήθηκαν να διαδηλώσουν για τα Ίμια. Άλλωστε, το μόνο που θα πρέπει να μας αφορά είναι η ομφαλική αντίληψη για τη θέση της χώρας μας, η περιχαράκωση στο εθνικό μας καβούκι και οι αναχρονιστικές θέσεις που θέλουν όλους τους Έλληνες να κατάγονται από τη γενιά του Σωκράτη και να κυλά στις φλέβες μας το ίδιο αίμα με το δικό του. Τι θα έλεγε κάποιο από τα μέλη της Χρυσής Αυγής αν ανακάλυπτε ότι οι πρόγονοί του δεν είναι και τόσο Έλληνες; 400 χρόνια ζούσαμε μαζί με τους Τούρκους. Ένα από τα πιο γνωστά ιστορικά παραδείγματα. Για να μην πούμε για τις χιλιάδες προσμίξεις και αφίξεις άλλων λαών, που ακολούθησαν την εποχή του Σωκράτη. Καλώς ή κακώς, το θέμα των Ιμίων συνέβη χωρίς να διαγράφεται από τη μνήμη μας. Παραμένει, κατά κάποιον τρόπο, διαχρονικό αναφορικά με τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας και προσφέρει πολλές εξηγήσεις για την ανεπίσημη διπλωματία και την επικοινωνιακή πολιτική. Όμως, ο κόσμος εξελίσσεται και προχωρά μπροστά. Εν πάσει περιπτώση, καθένας μπορεί να διαδηλώνει για ό,τι θέλει χωρίς να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Τον τελευταίο καιρό, με όλα αυτά να βρίσκονται στο προσκήνιο, λοιπόν, έχω ακούσει πολλά και στο χώρο της δουλειάς και στις προσωπικές μου σχέσεις. Απόψεις που εναντιώνονται στη λογική που ακολούθησαν οι μετανάστες στο χώρο της Νομικής και γενικότερα στη στάση που τολμούν να έχουν σε μια ξένη χώρα και τεκμηριώνονται από την άποψη ότι 30-40 χρόνια πριν δε θα τολμούσαμε να υποστηρίξουμε ανθρώπους σαν αυτούς. Βλέπουμε λοιπόν, ότι ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι, συνεργάτες, φίλοι ή οτιδήποτε, που μπορεί να μην κρατούν ελληνικές σημαίες για να "στολίσουν" τη διαδήλωση για τα Ίμια, όμως, έχουν τις ίδιες ξενοφοβικές και το λιγότερο αναχρονιστικές ιδέες, που μας γυρνούν πίσω στην εποχή της δικτατορίας και καταντούν επικίνδυνες για την πορεία της χώρας. Έχουμε μπερδέψει τις καταστάσεις και τα πράγματα, έχουμε χαθεί μεταξύ οικονομικής κρίσης, κοινωνικής αναλγησίας και προσωπικής ασυνειδησίας. Επειδή έτυχε να παρακολουθήσω το θέμα της Νομικής, ένας από τους εκπροσώπους των μεταναστών ήταν μορφωμένος, μιλούσε 5 ξένες γλώσσες, ήταν εκπαιδευτικός και ήταν νέος, πράγμα που σημαίνει ότι ήξερε τι διεκδικούσε, ήταν σαφή αυτά που ζητούσε και ήταν σοβαρός. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι χάθηκε το μέτρο. Μια χώρα υποτίθεται ευρωπαϊκή, προς τον εκσυχγρονισμό, ανέχεται από μερίδες του πληθυσμού να γίνουν πλειοψηφία, να προκαλούν το φόβο ακόμα και στους θεατές, σε αυτούς που δεν τους ασκείται βία. Αυτό στο κέντρο της πρωτεύουσας, εκεί που ο Σωκράτης κύρηξε την ιδέα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, που ο Ξένιος Δίας έκανε μαθήματα φιλοξενίας. Δηλαδή τελούμε υπό το καθεστώς αυτών των ακραίων στοιχείων; Αυτοί οι άνθρωποι είναι το λιγότερο επικίνδυνοι για τους ανθρώπους. Αν μιλήσουμε με λογικούς όρους, οι μετανάστες της Νομικής δεν άσκησαν καμία βία. Αντίθετα, οι χρυσαυγίτες τρομακρατούν και βιάζουν συχνά πυκνά όλους εμάς.
Το μεταναστευτικό έχει βαθύτερες ρίζες και δεν περιορίζεται στα γεγονότα αυτά. Αν δεν υπάρξει σοβαρή και μεθοδική πολιτική του θέματος, με περιορισμούς και για την ακατάσχετη παράνομη μετανάστευση αλλά και για την καταστολή της δύναμης των φασιστικών στοιχείων που δεν ταιριάζουν στη σύγχρονη χώρα που θέλω και ονειρεύομαι να ζήσω, να δραπετεύω και να δημιουργώ, τότε το κέντρο της Αθήνας θα συνεχίσει να είναι απροσπέλαστο, οι αρχές θα συνεχίσουν να είναι δυνάμεις καταστολής των εξαθλιωμένων μειοψηφιών αλλά και της ακόμη πιο εξαθλιωμένης πλειοψηφίας, οι φασιστικές ομάδες θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν και να κάνουν τους ανθρώπους να αηδιάζουν, η προπαγάνδα θα συνεχίζει να είναι τόσο αηδιαστικά αόρατη που θα καταστρέφει το νου μας. Το εν λόγω θέμα, έφερε στο προσκήνιο το διάλογο για τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και περεταίρω τη συζήτηση για την άρση του ασύλου. Το πανεπιστήμιο χρόνια τώρα δυσλειτουργεί και αποτελεί χώρο που δεν αναπτύσσεται το πνεύμα. Υπάρχουν καθηγητές αλλά και φοιτητές που το δυσφημίζουν. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καλάθι. Πρέπει πρώτα να δοθεί έμφαση στον επαναπροσδιορισμό του πανεπιστημιακού θεσμού, στην αληθινή ζύμωση των νέων στο επάγγελμα αλλά και στη ζωή. Και το άσυλο, ακολούθως, να στεγάσει αυτή τη ζύμωση, να την προστατεύσει, να της δώσει έμπνευση για διεκδικήσεις και ανώτερες σκέψεις. Στις πολιτικές δεν πρέπει να υπάρχουν συμβολισμοί, στην εκπαίδευση όμως, ο συμβολισμός του ασύλου περιφρουρεί τις ιδέες όταν αυτές υπάρχουν. Σήμερα, ούτε ιδέες υπάρχουν ούτε και άσυλο. Κάτι πρέπει να γίνει και για τα δύο αυτά. Γιατί λείπουν. Νομίζω όμως, έχει αρχίσει σιγά σιγά και δειλά δειλά, να επιστρέφει η ιδέα της αλλαγής στη νοοτροπία. και αυτή η ιδέα ξεκινά από εμάς, από τα κάτω, αν μου επιτρέπεται να το πω, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξεκινά από τα νότια, από την Αίγυπτο και το Κάϊρο και έρχεται εδώ στην Ελλάδα και την Αθήνα, το 2011. Ξεκινά από τους νέους και άνεργους, από αυτούς που κουράστηκαν από τις προγραμματικές δηλώσεις για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, από αυτούς που ονειρεύονται, που προσδοκούν, που αγαπούν, που γίνονται δεκτικοί αλλά δεν ανέχονται, που προχωρούν χωρίς να ξεχνούν, που δείχνουν χωρίς να κατηγορούν. Στο Κάϊρο ή στην Αθήνα, υπάρχουν άνθρωποι και πρέπει να συνυπάρχουν. Υπάρχει διάδραση στα θέλω και στα πρέπει, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις. Και αυτό δηλώνει ότι οι άνθρωποι όπου κι αν βρίσκονται είναι το ίδιο θνητοί όσο και μικροί θεοί και μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Είτε σκουρόχρωμοι είτε ανοιχτόχρωμοι είτε πιστοί του Αλλάχ είτε του Χριστού είτε των ιδεών και του άγνωστου...
Καλό μήνα!
Ένας πολιτικός που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την αστυνομική βία, γιατί ας σημειωθεί ότι η αστυνομία είναι η μόνη που περιφρουρεί τα συμφέροντα Μουμπάρακ, για να καταλαγιάσει την οργή του αιγυπτιακού λαού, να καταδικάζει τη χώρα του στον αυταρχισμό και το φασισμό και σε δομές τριτοκοσμικές, ας μην ξεχνάμε ότι η Αίγυπτος αποτελεί σημαντικό τουριστικό κέντρο, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας και χρήση της επικοινωνιακής προπαγάνδας, να θυσιάζει σε λουτρό αίματος το λαό του αντί μιας συμβιβαστικής λύσης για τα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή μιας και έχει ενεργή συμμετοχή 30 χρόνων στη διαμόρφωση των πραγμάτων. Ένα νέο Σύνταγμα με δημοκρατικές δομές ζητά ο λαός της Αιγύπτου και κάθε λαός που έχει υποστεί χρόνιες καθεστωτικές τακτικές.
Κάπου πιο βόρεια, στη δική μας δημοκρατική χώρα, οι εξελίξεις μας προσπερνούν στην επανάληψή τους. Γιατί υπάρχουν και περιστατικά που γίνονται και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ ή που αντίθετα τα μαθαίνουμε και καταλήγουμε σε απλοϊκές ρήσεις, σε διαδοχικούς συνειρμούς που καταφέρνουν να απομακρύνονται από τον αρχικό στόχο. Πριν λίγες μέρες, το θέμα "Νομική" έμοιαζε με φρούριο απόψεων περισσότερο και εύκολων εντυπώσεων. 300 άνθρωποι βρήκαν καταφύγιο με αφορμή το πανεπιστημιακό άσυλο. Ήρθαμε, λοιπόν, και στο στόχο μας. Το άσυλο. Αυτό που χρόνια συζητάται στα υπουργικά τραπέζια κι τα εκάστοτε κυβερνητικά σχήματα, ίσως από την εποχή Αρσένη, από τις συνεχιζόμενες καταλήψεις το 2006-2007 επί Γιαννάκου, μέχρι και σήμερα.
Ένα βράδυ Παρασκευής, μέλη της Χρυσής Αυγής, με αφορμή διαδήλωση για την υπόθεση των Ιμίων, άσκησαν βία σε μετανάστες. Δε μου κάνει καμία εντύπωση που ακροδεξιά και εθνικιστικά στοιχεία σαν τα μέλη της εν λόγω οργάνωσης, μετά από 15 χρόνια θυμήθηκαν να διαδηλώσουν για τα Ίμια. Άλλωστε, το μόνο που θα πρέπει να μας αφορά είναι η ομφαλική αντίληψη για τη θέση της χώρας μας, η περιχαράκωση στο εθνικό μας καβούκι και οι αναχρονιστικές θέσεις που θέλουν όλους τους Έλληνες να κατάγονται από τη γενιά του Σωκράτη και να κυλά στις φλέβες μας το ίδιο αίμα με το δικό του. Τι θα έλεγε κάποιο από τα μέλη της Χρυσής Αυγής αν ανακάλυπτε ότι οι πρόγονοί του δεν είναι και τόσο Έλληνες; 400 χρόνια ζούσαμε μαζί με τους Τούρκους. Ένα από τα πιο γνωστά ιστορικά παραδείγματα. Για να μην πούμε για τις χιλιάδες προσμίξεις και αφίξεις άλλων λαών, που ακολούθησαν την εποχή του Σωκράτη. Καλώς ή κακώς, το θέμα των Ιμίων συνέβη χωρίς να διαγράφεται από τη μνήμη μας. Παραμένει, κατά κάποιον τρόπο, διαχρονικό αναφορικά με τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας και προσφέρει πολλές εξηγήσεις για την ανεπίσημη διπλωματία και την επικοινωνιακή πολιτική. Όμως, ο κόσμος εξελίσσεται και προχωρά μπροστά. Εν πάσει περιπτώση, καθένας μπορεί να διαδηλώνει για ό,τι θέλει χωρίς να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Τον τελευταίο καιρό, με όλα αυτά να βρίσκονται στο προσκήνιο, λοιπόν, έχω ακούσει πολλά και στο χώρο της δουλειάς και στις προσωπικές μου σχέσεις. Απόψεις που εναντιώνονται στη λογική που ακολούθησαν οι μετανάστες στο χώρο της Νομικής και γενικότερα στη στάση που τολμούν να έχουν σε μια ξένη χώρα και τεκμηριώνονται από την άποψη ότι 30-40 χρόνια πριν δε θα τολμούσαμε να υποστηρίξουμε ανθρώπους σαν αυτούς. Βλέπουμε λοιπόν, ότι ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι, συνεργάτες, φίλοι ή οτιδήποτε, που μπορεί να μην κρατούν ελληνικές σημαίες για να "στολίσουν" τη διαδήλωση για τα Ίμια, όμως, έχουν τις ίδιες ξενοφοβικές και το λιγότερο αναχρονιστικές ιδέες, που μας γυρνούν πίσω στην εποχή της δικτατορίας και καταντούν επικίνδυνες για την πορεία της χώρας. Έχουμε μπερδέψει τις καταστάσεις και τα πράγματα, έχουμε χαθεί μεταξύ οικονομικής κρίσης, κοινωνικής αναλγησίας και προσωπικής ασυνειδησίας. Επειδή έτυχε να παρακολουθήσω το θέμα της Νομικής, ένας από τους εκπροσώπους των μεταναστών ήταν μορφωμένος, μιλούσε 5 ξένες γλώσσες, ήταν εκπαιδευτικός και ήταν νέος, πράγμα που σημαίνει ότι ήξερε τι διεκδικούσε, ήταν σαφή αυτά που ζητούσε και ήταν σοβαρός. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι χάθηκε το μέτρο. Μια χώρα υποτίθεται ευρωπαϊκή, προς τον εκσυχγρονισμό, ανέχεται από μερίδες του πληθυσμού να γίνουν πλειοψηφία, να προκαλούν το φόβο ακόμα και στους θεατές, σε αυτούς που δεν τους ασκείται βία. Αυτό στο κέντρο της πρωτεύουσας, εκεί που ο Σωκράτης κύρηξε την ιδέα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, που ο Ξένιος Δίας έκανε μαθήματα φιλοξενίας. Δηλαδή τελούμε υπό το καθεστώς αυτών των ακραίων στοιχείων; Αυτοί οι άνθρωποι είναι το λιγότερο επικίνδυνοι για τους ανθρώπους. Αν μιλήσουμε με λογικούς όρους, οι μετανάστες της Νομικής δεν άσκησαν καμία βία. Αντίθετα, οι χρυσαυγίτες τρομακρατούν και βιάζουν συχνά πυκνά όλους εμάς.
Το μεταναστευτικό έχει βαθύτερες ρίζες και δεν περιορίζεται στα γεγονότα αυτά. Αν δεν υπάρξει σοβαρή και μεθοδική πολιτική του θέματος, με περιορισμούς και για την ακατάσχετη παράνομη μετανάστευση αλλά και για την καταστολή της δύναμης των φασιστικών στοιχείων που δεν ταιριάζουν στη σύγχρονη χώρα που θέλω και ονειρεύομαι να ζήσω, να δραπετεύω και να δημιουργώ, τότε το κέντρο της Αθήνας θα συνεχίσει να είναι απροσπέλαστο, οι αρχές θα συνεχίσουν να είναι δυνάμεις καταστολής των εξαθλιωμένων μειοψηφιών αλλά και της ακόμη πιο εξαθλιωμένης πλειοψηφίας, οι φασιστικές ομάδες θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν και να κάνουν τους ανθρώπους να αηδιάζουν, η προπαγάνδα θα συνεχίζει να είναι τόσο αηδιαστικά αόρατη που θα καταστρέφει το νου μας. Το εν λόγω θέμα, έφερε στο προσκήνιο το διάλογο για τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και περεταίρω τη συζήτηση για την άρση του ασύλου. Το πανεπιστήμιο χρόνια τώρα δυσλειτουργεί και αποτελεί χώρο που δεν αναπτύσσεται το πνεύμα. Υπάρχουν καθηγητές αλλά και φοιτητές που το δυσφημίζουν. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καλάθι. Πρέπει πρώτα να δοθεί έμφαση στον επαναπροσδιορισμό του πανεπιστημιακού θεσμού, στην αληθινή ζύμωση των νέων στο επάγγελμα αλλά και στη ζωή. Και το άσυλο, ακολούθως, να στεγάσει αυτή τη ζύμωση, να την προστατεύσει, να της δώσει έμπνευση για διεκδικήσεις και ανώτερες σκέψεις. Στις πολιτικές δεν πρέπει να υπάρχουν συμβολισμοί, στην εκπαίδευση όμως, ο συμβολισμός του ασύλου περιφρουρεί τις ιδέες όταν αυτές υπάρχουν. Σήμερα, ούτε ιδέες υπάρχουν ούτε και άσυλο. Κάτι πρέπει να γίνει και για τα δύο αυτά. Γιατί λείπουν. Νομίζω όμως, έχει αρχίσει σιγά σιγά και δειλά δειλά, να επιστρέφει η ιδέα της αλλαγής στη νοοτροπία. και αυτή η ιδέα ξεκινά από εμάς, από τα κάτω, αν μου επιτρέπεται να το πω, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξεκινά από τα νότια, από την Αίγυπτο και το Κάϊρο και έρχεται εδώ στην Ελλάδα και την Αθήνα, το 2011. Ξεκινά από τους νέους και άνεργους, από αυτούς που κουράστηκαν από τις προγραμματικές δηλώσεις για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, από αυτούς που ονειρεύονται, που προσδοκούν, που αγαπούν, που γίνονται δεκτικοί αλλά δεν ανέχονται, που προχωρούν χωρίς να ξεχνούν, που δείχνουν χωρίς να κατηγορούν. Στο Κάϊρο ή στην Αθήνα, υπάρχουν άνθρωποι και πρέπει να συνυπάρχουν. Υπάρχει διάδραση στα θέλω και στα πρέπει, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις. Και αυτό δηλώνει ότι οι άνθρωποι όπου κι αν βρίσκονται είναι το ίδιο θνητοί όσο και μικροί θεοί και μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Είτε σκουρόχρωμοι είτε ανοιχτόχρωμοι είτε πιστοί του Αλλάχ είτε του Χριστού είτε των ιδεών και του άγνωστου...
Καλό μήνα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου