Ο πολιτισμός βρίσκεται στα γήπεδα

"Όχι βία στα γήπεδα". Η φράση μοιάζει μάλλον γελοία, η χρήση της είναι περισσότερο συμβολική.
Αιώνιοι αντίπαλοι. Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός και τούμπαλιν, όπως το προτιμάει κανείς, μην υπάρξουν και παρεξηγήσεις. Ποιος δημιούργησε άραγε αυτή την αντιπαλότητα; Οι παίκτες; Οι διοικήσεις; Οι οπαδοί; Οι δυνατότητες του ίδιου βεληνεκούς των δύο ομάδων; Και γιατί αντιπαλότητα και όχι θέαμα, σασπένς που λένε και οι φίλοι μας Άγγλοι. Γιατί όχι απόλαυση και διδάγματα από τις "καλές φάσεις" του αντιπάλου; Εικόνες σαν αυτές του Σαββτιάτικου ντέρμπι, με ένα Καραϊσκάκη να επιβιώνει σε κόκκινα φουγάρα, δείγμα του ποιος είναι ο αρχηγός στο γήπεδο αυτό, ορμή των οπαδών στον αγωνιστικό χώρο και βία. Βία στους αθλητές που τους προσφέρουν το θέαμα, που τους έκαναν να αγαπούν το ποδόσφαιρο, που προσφέρουν την ευκαιρία στην ομάδα τους να σκοράρει, να πάρει το πρωτάθλημα. Ο πολιτισμός φαίνεται και βρίσκεται στα γήπεδα. Όχι στην ξενέρωτη Ακρόπολη. Και αυτό γιατί; Γιατί το γήπεδο εγείρει τα πάθη, τα ακραία συναισθήματα, κυρίως των ανδρών. Ελέγχει το μέγεθός τους και δοκιμάζει την αντοχή τους. Μπορούν να ελεγχθούν, άραγε; Η βία στο γήπεδο δείχνει σημαντική έλλειψη πολιτισμού και ανοχής. Ξυπνά εγωιστικά συναισθήματα του ποιος θα είναι ο πρώτος αλλά όχι ποιος θα είναι ο καλύτερος παίκτης, ο πιο έξυπνος, αυτός που θα κάνει μια εντυπωσιακή ντρίπλα, αυτός που θα κεραυνοβολήσει τα δίχτυα του τερματοφύλακα, αυτός που θα κάνει προσποίηση χωρίς φάουλ, αυτός που θα πάρει το βάρος της νίκης και της ήττας και δε θα παρασύρει τους οπαδούς σε ακρότητες.
Το βράδυ του Σαββάτου είδα σκηνές σαν να μισούσε ο ένας τον άλλον. Πράσινοι εναντίον κόκκινων. Παράγοντες, οπαδοί, παίκτες όλοι εναντίον όλων. Όλοι κουβάρια. Οι Ολυμπιακοί στους Παναθηναϊκούς. Οι παράγοντες να χτυπούν ο ένας τον άλλον. Πως είναι δυνατόν; Ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου να καταλήγει σε ρινγκ; Μα πως περιπλέκονται έτσι τα αθλήματα! Αναρωτιέμαι πως ένα ωραίο πάθος μπορεί να μπερδέψει το κεφάλι σου, τη λογική σου. Αναρωτιέμαι πως μπορούν οι διοιηκήσεις ή οι παράγοντές τους και συγκεκριμένα ο κ. Μαρινάκης σε μια ατμόσφαιρα έντασης να οξύνει τα πάθη στο έπακρο(αναρωτιέμαι πάλι αν πάει ακόμα πιο πέρα, βέβαια) με τις εριστικές και προκλητικές δηλώσεις τους. Οι ειδικοί συμβουλεύουν μετριοπάθεια. Μα τι λέω; Δεν ισχύουν αυτά στην περίπτωση Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Όλα τίθενται στο τραπέζι του μονόδρομου. Δεν υπάρχει άλλος από τη νίκη για τον καθένα ξεχωριστά. Μα δε βαρεθήκατε αυτό το κλισέ "αιώνιοι αντίπαλοι"; Γιατί εγώ βαρέθηκα, σιχάθηκα! Κουράστηκα να ακούω για τραυματίες ή και νεκρούς από το πάθος δυο αντίπαλων ομάδων, για τη σπατάλη της έντασης και τη διοχέτευσή της στη βία, για τη διαιώνιση του κλισέ που η προέλευσή του ήταν σίγουρα κατασκευασμένη, για την απραξία της αστυνομίας που ενώ εξελίσσονταν όλα αυτά μπροστά στα μάτια της εντός του γηπέδου, έκοβε βόλτες ανάμεσα στις γροθιές και τις κλωτσιές. Πανταχού παρούσα η αστυνομία, γιατί να εκθειάζεται αρνητικά σε κάθε γεγονός; Και τα γκαζάκια στα γραφεία της Super League και η επίθεση στο σπίτι του Τοροσίδη ήταν αναμενόμενα μετά τα γεγονότα εντός του γηπέδου από τους παράγοντες και τον ποδοσφαιριστή. Καμία εντύπωση.
Ίσως όλα αυτά τα ερωτήματα να μη βρουν απάντηση. Σίγουρα δε θα βρουν, γιατί υπάρχουν αυτοί οι κάποιοι, γνωστοί άγνωστοι(εδώ βρίσκει την πραγματική έννοιά του ο όρος) στο χώρο του ποδοσφαίρου, που κρατούν ζωντανή την κόντρα. Υπάρχουν οι κανόνες του παιχνιδιού που δίνουν τη δυνατότητα να το κάνουν παράνομο και ψεύτικο με τις υποδείξεις τους. Το ολοφάνερο γίνεται μόνο προνόμιο του διαιτητή. "Μα που το είδατε το γκολ κ. Καραγκούνη μου; Οφ σάϊντ ήταν"...


Βαρέθηκα από Νικόλα Άσημο
http://www.youtube.com/watch?v=cyolddLDnl8

Σχόλια

  1. Το ποδόσφαιρο έπαψε εδώ και καιρό να είναι αγάπη κι έχει καταντήσει χρόνια ασθένεια(ψυχογενή για την ακρίβεια) κατά την οποία ο ασθενής αρνείται πεισματικά να λάβει φαρμακευτική αγωγή και στρέφεται κατά παντός "υπευθύνου". Οι ομάδες όμως έχτισαν το φανατισμό, ώρα να τον γκρεμίσουν από τα θεμέλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και (για διάφορους λόγους) μη ποδοσφαιρόφιλος διάβασα όλο το κείμενο. Κάνοντας το, μάλιστα, από την κεντρική σελίδα, μπόρεσα να το διαβάζω όσο άκουγα τον joe Cocker της πιο κάτω ανάρτησης, την "Don't let me be misunderstood". Πολύ καλός συνδυασμός, αν και εσύ το προτείνεις με Ν.Άσημο.

    Στο καθαυτό θέμα, τι να σου πω.
    Ένας βασικός από τους πολλούς λόγους που δεν τρελαίνομαι για το ποδόσφαιρο είναι οτι αποτελεί ένα ακόμη αντιπροσωπευτικό κομμάτι της τεχνικά στρεβλωμένης Ελληνικής κοινωνίας μας. Αλλά ας μην το αρχίσω αυτό. Δεν παθιάζομαι, λοιπόν, ποτέ με πράγματα που έχουν παρασκήνιο στο οποίο δεν ανήκω, εκτός και, είναι γνήσια αλλά αυτό είναι μια άλλη περίπτωση.

    Μια και το θέμα, ένα ερώτημα στους σχετικούς, απορία μου από χρόνια.
    Τα κόμματα δεν έκαναν ποτέ τίποτα στην θετική κατεύθυνση για το Ελληνικό ποδόσφαιρο γιατί… τα γνωστά, κομματική πελατεία κλπ.
    Οι ίδιοι, οι επιχειρηματίες, που χαλάνε τα λεφτουδάκια τους σε αυτή την κατάσταση γιατί δεν έκαναν κάτι τόσα χρόνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ούσα κι εγώ άσχετη σε μεγάλο βαθμό από ποδόσφαιρο- παρακολουθώ μόνο ορισμένες φορές, όχι μόνο τα σκορ αλλά και τα πέριξ της σέντρας-, έχω να σου πω τούτο. Έχω καταλάβει ότι οι επιχειρηματίες δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το "καλό" του ποδοσφαίρου. Ως επιχειρηματίες αυτό που τους αφορά είναι το κέρδος που έρχεται με κάθε τρόπο. Ελπίζω να έδωσα μια κάποια απάντηση στο ερώτημά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στην αρχή νόμισα οτι δεν κατάλαβες οτι αναφέρθηκα ακριβώς στην έγνοια τους για το κέρδος, και άρα γιατί δεν τους νοιάζει η απώλεια του (με τα χάλια του ποδοσφαίρου).
    Αλλά μετά πρόσεξα: "το κέρδος που έρχεται με κάθε τρόπο".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο

Στη Μέσα (μας) Μάνη

Τα δώρα δε δωρίζονται