Μητρότητα


Δεν υπάρχω ούτε εγώ, ούτε κανένας. Μόνο αυτό υπάρχει. Θέλω συνέχεια να το κρατάω αγκαλιά. Μόνο τώρα καταλαβαίνω τι μας έλεγαν οι γονείς μας. Αυτό που θα προσπαθήσω να του πω. Θα με θυμηθείς όταν γίνεις γονιός. Ένα γλυκύτατο Χ έγινε μητέρα. Ένα Χ που ξέρω από μικρό κοριτσάκι, όταν χορεύαμε στους καναπέδες τραγούδια δεκαετίας του '60. Στην πλάτη ρίχνεις τα μαλλιά... Σε γιορτές μαζευόμασταν στις αυλές και κάναμε χορευτικές φιγούρες πάλι. Blue jean ή παιδικές φόρμες και κορδέλες στα μαλλιά. Ένα μεσημέρι βρήκα στο κομοδίνο μου μια θήκη με γυαλιά ηλίου. Ήταν το δώρο για τα γενέθλιά μου λίγες μέρες πριν. Με ροδοκόκκινα μαγουλάκια, κρατάει το αντράκι της. Μικρά ποδαράκια, μια χαμογελάει μες στον ύπνο του, μια τσαντίζεται που τον αποσπάς από την ιερή αυτή στιγμή, μακριά νυχάκια που μες στην προσπάθειά του να γνωρίσει τον κόσμο γεμίζει γρατζουνιές. Μαύρα μαλλάκια, σχιστά ματάκια. Η νονά λέει ότι είναι το πιο όμορφο του θαλάμου. Η ομορφιά πηγάζει από τους γονείς του και την αγάπη τους. Αυτό το μικρό θαυματάκι εκπληρώνει κάθε μορφή ζωής, ανθρωπιάς, αισιοδοξίας και τρυφερότητας που από κάποια μοναδική συνένωση προήλθε. Ο Β και η Χ. Τα δυο άκρα του ελληνικού αλφάβητου παράγουν στη συνάντησή τους μια ανεπανάληπτη ύπαρξη τοσοδούλα και μικρή που σε κάνει να αισθάνεσαι το ίδιο μικρός μπροστά στη δημιουργία του. Εννιά μήνες φιλοξενήθηκε σε μια κοιλιά, με χαρές και παλαμάκια, κατακόρυφα και υπενθυμίσεις για την παρουσία του- λες και μπορεί να ξεχαστεί. Ένα μέρος του σώματός σου, Χ, που ξεριζώνεται από μέσα σου και γίνεται ζωή, διαχέεται στον κόσμο. Θα χρειαστεί να το μοιραστείς, να χαρείς, να κλάψεις, να αγκαλιάσεις, να πονέσεις, να αγαπήσεις. Το κεφάλι του τοποθετείται στην πιο ζεστή, γνώριμη και ακέραια γωνιά του γυναικείου σώματος, το στήθος. Εκεί όπου το μικρό αντράκι αισθάνεται την εγγύτητα της μάνας, την ανάγκη για προστασία, το πιο γλυκό και απολαυστικό χάσιμο. Στο μέρος αυτό αναγκάζει τον κόσμο να τον περιμένει, να τον καλωσορίσει και να τον υποδεχθεί όπως του αρμόζει. Στη δημιουργία της ζωής ο χρόνος παύεται, σταματά. Ένας χτύπος που πρωτοακούστηκε μέσα σου και διαδόθηκε στην πλάση. Σου χαρίστηκε η ζωή από δυο ανθρώπους. Mια μορφή με άσπρο δέρμα, μαύρα μακριά μαλλιά με μπουκλίτσες στην κατάληξη και φωτεινό χαμόγελο, επικοινωνεί και δένεται μαζί σου με τον πιο δυνατό όρκο. Από αυτή τη στιγμή σταματάς να ανήκεις στον εαυτό σου. Χαρίζεσαι ολοκληρωτικά και προσεύχεσαι. Στους διαδρόμους, έξω από κάθε δωμάτιο είναι εμφανής η συγγενική και φιλική παρουσία. Μπαλόνια, κορδέλες, ανθοδέσμες. Μια γυναίκα είναι δυνάμει μητέρα, ικανή να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, να νιώσει την οδύνη της δημιουργίας μιας ύπαρξης. Κι ύστερα πάλι με οδύνη και αίμα να του μάθει τον κόσμο. Από ένα σώμα προέρχεται ένας κόσμος ακόμη κι αν η μητρότητα μοιάζει μακρινή ή ξένη. Είναι γεγονός μεγαλειώδες, ανεπανάληπτο και κορυφαίο. Η δυνατότητα μιας γυναίκας. Το κορίτσι, η γυναίκα, η μητέρα. Εσύ, Χ, γέννησες τη ζωή, την ομορφιά, την ελπίδα, τη χαρά. Το πρωί του Σαββάτου κάπου στο Μαρούσι γεννήθηκε ένας άνθρωπος, ένα αγοράκι. Μόλις έκανες τον κόσμο πιο όμορφο. Προσπάθησε να τον κάνεις και καλύτερο. Να ζήσεις!

Teardrop από Massive Attack & Liz Frazer
http://www.youtube.com/watch?v=jpLt4LB2pVU&feature=related

Σχόλια

  1. να σας ζησει Χρυσανθη μου το αστερακι σας!! :)
    να'ναι γερο και καλοτυχο!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Κώστα! Μακάρι να έχει ζωή και υγεία και πάντα χαρούμενο! :-)

      Διαγραφή
  2. έγινες λοιπόν μαμά;
    έχω μπει αρκετές φορές στο μπλογκ αλλά δεν κατάφερα ν αφήσω σχόλιο.
    γερό, καλότυχο και καλόκαρδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όχι εγώ! Ένα άλλο Χ, αγαπημένο. Σ' ευχαριστώ για τις ευχές πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαν ευτυχής νονά, διψασμένη για ελπίδα, σας λέω φωναχτά και μυρίζω ήδη φρουτόκρεμα: "Σε ξεγελάσαμε απατεώνα κόσμε, γεννιόμαστε, δημιουργούμε, αναπνέουμε, κλαίμε από συγκίνηση, κλαίμε από χαρά, γιατί αναμετρηθήκαμε με τη δυσκολία των καιρών και να...γεννήσαμε φως"
    Κατακόρυφα και τούμπες η χαρά μου, γλυκιά μου, το Χ και το Β, το Β και το Χ, τα φιλαράκια μου, μια σπόντα από χρώματα στην ρουτίνα του σύμπαντος. Κι ο άντρας μας, νότες και γέλια, ένας δρόμος να πας, ένα παράθυρο ανοιχτό στο μέλλον. Να ζήσω και να χαμογελάσω για σένα, αγοράκι μου. Να τραγουδήσω και να γράψω για σένα. Να τον χαιρόμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νονά, τρελάθηκες ήδη! Σκέψου να ψιθυρίσει το όνομά σου στα χείλη του ή να πρωτοπερπατήσει...
      Είναι ελπίδα και χαρά η γέννηση!
      Σε φιλώ πολύ!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο

Στη Μέσα (μας) Μάνη

Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» είναι ένα αληθινό ταξίδι.