Εικόνες

Μια ασπρομάλλα κυρία με ωραία κορμοστασιά και βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ μου είπε ότι έπαιρνε σύνταξη της αντίστασης. Τότε με το παραμικρό αντιδρούσαμε, τώρα κανένας δεν κάνει τίποτα. Το μόνο που εκστόμισα σε αυτή την όμορφη και τολμηρή αντιστασιακή, με φυλακή στα χρόνια της Χούντας, ήταν ο φόβος. Φοβάται ο κόσμος σήμερα. Φοβάται και κοιμάται. Είναι απορροφημένος στις σκέψεις του. Με αυτές περιπλανιέται. Ήταν η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό. Σαν να ήθελα να δικαιολογηθώ για τη στάση των καιρών μου, σαν να προσπάθησα να προτάξω μια εξήγηση πίσω από την αδράνεια.

Στη διαδρομή της επιστροφής, στο τρένο, στη στάση Άνω Πατήσια, ένας κύριος υπό την επήρεια της τελευταίας δόσης, επιβιβάζεται στο συρμό. Μια εργαζόμενη στην εταιρεία ασφαλείας του σταθμού, κάνει σήμα σε συναδέλφους της να μπουν στο βαγόνι. Οι δύο υπάλληλοι συνομιλούν μαζί του και του λένε να κατέβει στην επόμενη στάση, επισημαίνοντάς του να προσέξει καθώς κατεβαίνει. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, η ουσία τον υπερνίκησε πανηγυρικά.

Ο κόσμος στο εμπορικό κέντρο είναι ασφυκτικός. Οι εκπτώσεις είναι ελκυστικές και η οικονομική κρίση κάπου φαίνεται να ξεχνιέται από τις παχηλές τσέπες της περιοχής. 

Λίγο αργότερα, στους κεντρικούς δρόμους, οι περαστικοί τρέχουν να προλάβουν τα φανάρια, ζεσταίνουν με την ανάσα τους τα χέρια τους και ύστερα τα τρίβουν πολλές φορές. Σε μια στάση, συνυπάρχουν αλλοδαποί, ζευγάρια, χρήστες και ηλικιωμένοι. Ένας αδύνατος άνδρας, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος, φαίνεται ότι η συναίσθηση έχει χαθεί από τη δόση. Λυγίζει τα πόδια του για να σώσει τη στιγμή απόλυτης παράδοσης. 

Στους ίδιους δρόμους μια κυρία με πλησιάζει για να πάρει μια πληροφορία. Σας τρόμαξα. Σε αυτή την πόλη το μόνο που κάνουμε είναι να τρομάζουμε. Έχω ιδρώσει, η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ξαναπεράσω από τον ίδιο δρόμο. Έξω από την Πολυκλινική με χτυπάει ένας άνδρας, μου παίρνει την τσάντα και εγώ καταλήγω στο χειρουργείο. Από εκεί βγήκα με λάμες στα πόδια. Έχουν περάσει τρία χρόνια και ακόμα προσπαθώ να θεραπευτώ. Κουράγιο και υπομονή. Μακάρι να μη σου συμβεί ποτέ, κορίτσι μου. Η Πειραιώς είναι κλειστή από τους απεργούς διαμαρτυρόμενους. Ματαιωμένα ραντεβού. Τα στενά πέριξ της οδού, μετρούν διαδοχικά καταστήματα ένδυσης κινέζικης αγοράς. Οι επιβάτες τρέχουν μήπως προλάβουν να φτάσουν εγκαίρως στις δουλειές τους και άλλοι αναζητούν μανιωδώς και με φόβο τη νέα αφετηρία στην Πλατεία Κουμουνδούρου για να επιστρέψουν αναγκαστικά. Μια κοπέλα από την Ανατολή (Κίνα ή Ιαπωνία) κάθεται δίπλα μου και τοποθετεί δίπλα της ένα μπλε σάκο. Πιο πέρα, μηχανές τις ομάδας ΔΙΑΣ με αναμμένες τις σειρήνες έχουν αρκετά μεγάλη ταχύτητα.
Ο εργάτης που είχα για τρεις μέρες στο σπίτι ήταν από την Αλβανία. Ήρθατε εδώ για καλύτερες συνθήκες ζωής; Στην Αλβανία είχαμε Κομμουνισμό. Και; Να σας πω την αλήθεια καλύτερα θα ήταν. Εκεί στις 3 η ώρα το βράδυ η κόρη μου, η γυναίκα μου, η αδερφή μου μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μόνες τους. Η γυναίκα μου δουλεύει στο χώρο της καθαριότητας στο κτίριο του Υπουργείου Εργασίας στην Πειραιώς. Για να φτάσει εγκαίρως στη δουλειά της 5 η ώρα πρέπει να διασχίσει την Ομόνοια. Κάθε πρωί με ξυπνάει και περιμένουμε μαζί στην πλατεία το λεωφορείο γιατί φοβάται. Μετά ξεκινάω κι εγώ για τη δική μου δουλειά. 

Εικόνες μιας πόλης που τρομάζει με την εκκεντρικότητα και την ανομοιογένεια. Μιας πόλης μέσα σε κρίση φόβου, ιδεολογίας και εγκληματικότητας.

Το βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα τραγούδι της Madonna με τίτλο Masterpiece.