Κόκκινα τριαντάφυλλα στα μαλλιά, εσάρπες, σώματα που τρέμουν ολόκληρα σε έναν ρυθμό που ξεπερνά τα σύνορα, τα έθνη και τους ίδιους τους ανθρώπους. Γράμματα, κραυγές, βλέμματα προς την ελευθερία. Τα χέρια υποτάσσονται στη μουσική και το μυαλό ορίζεται μόνο σύμφωνα με τα βήματα και τις κινήσεις που επιβάλλει το έτερο σώμα, αυτό που συμπληρώνεται από την έλλειψη του άλλου. Ελπίδα που έρχεται από μπερέδες κόκκινους, ζωή από γιασεμιά, βασιλικό και πορτοκάλι. Πιάνο με παρελθόν και μέλλον, μοναδική κληρονομιά της νιότης. Δεκάδες γράμματα, πέντε λέξεις "θέλω να σου κάνω έρωτα για μέρες, για μήνες, για να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο", ένας έρωτας που γεννιέται στο χρόνο αναπόφευκτα, η ανάγκη που δεν ορίζεται ούτε προγραμματίζεται, μια αγάπη αθάνατη και αιώνια που δε φτάνει ίσαμε συγκεκριμένα χιλιόμετρα, αλλά δυναμώνει με τους ωκεανούς, το χρόνο, τη φλόγα του ίδιου παθήματος, τον πόνο αυτού του φλογερού παθήματος. "Αγαπώ τον άντρα μου", "ακόμα και αυτό αγαπώ πάνω σου...