Ένα καλοκαίρι κάπου στο 2012

Δεν ξέρω αν έχετε δει γραμμένη στους τοίχους της πόλης την έκφραση σεισάχθεια τώρα. Στην πόλη που φλέγεται, έχω ακούσει τον κ. Σαμαρά να στηρίζει τη διαφορά του προγράμματός του από τους προκατόχους του στον τρόπο εφαρμογής της εφεδρείας και όχι στο ίδιο το μέτρο που δημιουργεί τεράστια ελλείμματα στον τρόπο συναλλαγής με τους πολίτες την ίδια ώρα που η γραφειοκρατία αυξάνεται δραματικά, που η τεχνολογία στις υπηρεσίες είναι ανεπαρκής, η χρήση της από τους υπαλλήλους μεσαιωνική, όπως και η νοοτροπία τους, η αντίληψή τους για τα πράγματα εξοργιστική και θρασεία, περιχαρακωμένη στο κλαδικό τους συμφέρον. Καθημερινά βλέπω ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, γονείς που απολύονται και πρέπει να ζήσουν τα παιδιά τους, ασθενείς που εκλιπαρούν για την παράβλεψη της διαδικασίας μήπως προλάβουν το θάνατο, μήπως γλιτώσουν την έξωση, πολίτες που φωνάζουν για το σύστημα, τα βάζουν με το κράτος, τους πολιτικούς και υπόσχονται καταψήφιση στις επόμενες εκλογές. Μόνο που οι πολιτικές των πολιτών μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Όταν το σύστημα ευνοούσε μερίδα πολιτών με ρουσφέτια, υψηλούς μισθούς μία άλλη μερίδα του πληθυσμού παρέμενε αποκλεισμένη και χωρίς μέριμνα. Ο τομέας της υγείας και της περίθαλψης βρίσκεται σε ντροπιαστική κατάσταση, η πόλη σε κλοιό αυστηρής αστυνόμευσης εν μέσω σχεδίου Ξένιος Ζευς, η ονομασία του εντελώς υποκριτική, οι πολιτικές για τη μετανάστευση, την υποδοχή μεταναστών και τη μεταχείρισή τους ανύπαρκτη. Ακούω συναδέλφους, ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι συχνά να εκφράζουν απόψεις για τη μετανάστευση, την οικονομία, τα εργασιακά, τη διαχείριση του "συστήματος" και επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η χρόνια παρακμή που επέδειξε η χώρα, η ξιπασιά και η απαιδευσιά των δημόσιων λειτουργών, των πολιτών, των αθλητών που ανηθικότητα ποιούσιν. Μπορούμε να στρέψουμε λίγο το κεφάλι στο πλάι, στο συνάνθρωπό μας, στις παρέες, σε όσους έχουν ανάγκη από άλλον άνθρωπο; Ίσως τελικά μόνο έτσι αλλάξουμε την Ελλάδα, τους εαυτούς μας. Ίσως αυτή είναι η σύγχρονη επανάσταση. Προχθές μια κυρία ρωτούσε πώς να φτάσει στο Γ. Γεννηματάς. Βρισκόταν στο μετρό με κατεύθυνση προς Αιγάλεω. Δε μιλούσε ελληνικά, προσπαθούσε να κάνει κλήση για να επιβεβαιώσει την ονομασία του νοσοκομείου. Ανεβήκαμε μαζί με δυο νέα παιδιά προς την έξοδο να βρει σήμα το δίκτυό της για να μπορέσουμε να την καθοδηγήσουμε. Λίγες μέρες πριν ενώ σουρούπωνε και ο ουρανός στο βάθος της θάλασσας έπαιρνε αυτό το τρυφερό χρώμα, ο κυνηγετικός σύλλογος της περιοχής ανέλαβε τον καθαρισμό της παραλίας. Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνουν σύγχρονα σεισάχθεια, δεν ξέρω αν με την παρακμή θα εξοικονομηθούν τα 11,5 δις προς το συμφέρον των πολιτών και της χώρας. Ξέρω ότι πρέπει στους εαυτούς μας να αναζητήσουμε τις επαναστατικές φιγούρες και όχι τις αναχρονιστικές εγκληματικές.