Κουβέντα βαγονιού

Είναι ωραίο όταν συνωστίζεται στα μέσα μεταφοράς, να σταματάς να τσακώνεσαι με κάποιον επειδή σε πάτησε γιατί δεν έχει χώρο να βάλει το 43άρι νούμερο παπουτσιού του. Κάνε το χρόνο παραμονής σου στο τρένο πολύτιμο και άκουσε τους ανθρώπους. Έχουν ενδιαφέρον οι διάλογοι, η διαφορετικότητά τους. Ταξιδεύοντας, λοιπόν, με το τρένο δεν έχασα την ευκαιρία. "Είμαστε άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι, που λέει κι ο ποιητής". Ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει μια κουβέντα του βαγονιού, μεταξύ των επιβατών, για την ανοχή μας σε όλα όσα συμβαίνουν και εκθειάζουμε καθημερινά αρνητικά αλλά ανεχόμαστε παρόλα αυτά με διάφορους τρόπους. Ένας νέος παρά τη λιγοστή δύναμή του να σταθεί όρθιος λόγω εξαρτήσεων, εκφράζει την αντίθεσή του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. "Μας αναγκάζουν να πληρώνουμε, χτυπούν τη μητέρα μου κι εγώ είμαι με ψυχοφάρμακα". "Σε αυτή την άθλια κατάσταση φέραμε τους νέους μας." "Εμείς είμαστε οι προδότες που τα ανεχόμαστε, εμείς προδώσαμε τα παιδιά μας. Στα λόγια καλοί είμαστε, το θέμα είναι τι κάνουμε στην πράξη. Γιατί πληρώνετε φόρους κύριε;" "Μα, έχω σπίτι, θα μου το πάρουν." "Εγώ, πάντως, δεν πλήρωσα το δάνειο". Δεν ξέρω που κατέληξε η στιχομυθία, κατέβηκα. Σήμερα, πάντως, η ΓΕΣΕΒΕ απεργεί, κλείνει μόνο για σήμερα, όπως χαρακτηριστικά λέει, χιλιάδες κόσμος κατέβηκε για μια ακόμη φορά σε Σύνταγμα, Προπύλαια, με πανό, συνθήματα και σημαίες, το κέντρο βρίσκεται σε αστυνομικό κλοιό και φυσικά η αστυνομία δρα εναντίον των απεργών-διαδηλωτών με χημικά. Αύριο όλοι θα είναι στις δουλειές τους (όσοι έχουν), οι τηλεμαντατοφόροι θα πάρουν θέσεις, γιατί σήμερα απεργούν, και θα σχολιάσουν δήθεν καυστικά την επικαιρότητα, τα μέτρα και τις επιπτώσεις που έρχονται στην κοινωνία από αυτά. Αλλάζουν έτσι τα πράγματα;

Σας παραθέτω τους στίχους του Κώστα Βάρναλη:

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμ' εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια
να πάνε κάτου τα φαρμάκια

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλον
και κάπου εφτυούσε καταγής
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλα του δειλινού
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
του άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι

-Φταίει το ζαβό ριζικό μας!
-Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτα απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
Σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!


Κώστας Βάρναλης