Ενώ εσύ...περίμενες το ταξίδι

Στους σταθμούς των τρένων αν κοιτάξεις πίσω σου, η εικόνα αυτή μένει σαν υπόσχεση. Στους σταθμούς των ΚΤΕΛ ποιοι σκοποί φαντάζουν κρυφό κοινό μυστικό των ανθρώπων; Η βαλίτσα της 25ης Μαρτίου ήταν τόσο γεμάτη που την κοιτούσα έντρομη νομίζοντας ότι θα σκίσει. Στο μεταξύ τα χέρια μου είχαν πάρει αυτό το ροζουλί χρώμα από το βάρος της υποδεικνύοντας τον ερεθισμό τους. Να θυμηθώ να βάλω την αγαπημένη μου κρέμα καρύδα, δώρο μιας αγαπημένης φίλης. Σηκώνω το ταλαίπωρο αυτό χέρι και σταματάω το πρώτο ταξί με φωτεινή την ένδειξη «ελεύθερο». Μετά από λίγη σκέψη ο οδηγός με το μπλε πουκάμισο τοποθετεί τις βαλίτσες μας στο πορτ-παγκάζ και κοιτώνατς από τον καθρέφτη στο πίσω κάθισμα μου λέει: «Επειδή με χαμογέλασες σταμάτησα». Ποιος ξέρει; Μάλλον από βόρεια Ελλάδα έρχεται ο χαριτωμένος λόγος του. Χαμογέλασα ξανά.

45 λεπτά πριν το καθορισμένο δρομολόγιο προς τη δική μας έξοδο βρήκαμε αρκετές κενές θέσεις περιμένοντας το λεωφορείο μας. Απέναντί μου μια κυρία τρώει πατατάκια με φυσική γεύση. «Μάλλον νηστεύει, σκέφτηκα». Τεσαρακοστή, βλέπεις. Δυο θέσεις παραπέρα μια νέγρα με μαλλί δαχτυλίδι μιλάει στο καρτοτηλέφωνο. Λίγο αργότερα μας αποκαλύπτεται, είναι μικροπωλήτρια και πλησιάζοντας κλείνει το μάτι και προσπαθεί να πουλήσει την πραμάτια της. Όλοι αδιαφορούν κοιτώντας το μεγάλο κεντρικό ρολόϊ του ΚΤΕΛ. Η καθαρίστρια του χώρου παίρνει έναν έναν τους κάδους και αδειάζει από μέσα τα σκουπίδια τους. Η ίδια είναι πολύ περιποιημένη και καμιά φορά αναστέναξε. Μην ακούτε τι λένε για αυτές. Άλλωστε είναι εκείνες που φροντίζουν για τον καθαρισμό των χώρων που εμείς αναλαμβάνουμε να μετατρέπουμε σε απέραντο σκουπιδότοπο. Τα εισητήρια εδώ και κάμποσο καιρό έχουν αλλάξει. Έγιναν πιο μικρά και περιεκτικά με αναγραφόμενες όσες πληροφορίες απαιτούνται για να ταξιδέψεις και πλαστικοποιημένα. Σαν του Κηφισού. Στο διπλανό χώρο του κυλικείου οι φωνές ξεπερνούν τις δικές μας στο χώρο που είμαστε και περιμένουμε. Δυο κυρίες τσακώνονται. Στα ΚΤΕΛ δεν υπάρχει συνεννόηση. Με μια βαλίτσα στο χέρι ο καθένας αναζητάει την ώρα αναχώρησης πάντα ανήσυχος μήπως δεν προλάβει την μπαγκαζιέρα. Μια κυρία ανακοινώνει από τα μεγάφωνα το δρομολόγιο των ωρών αυτών. Της Καρδίτσας μου έμεινε. «Πατέρα, φεύγουμε», φωνάζει απ’ έξω ένας μεσήλικας στον πατέρα του που βρισκόταν μέσα και δεν άκουσε την πρώτη φορά που του μίλησε, αφού πριν από λίγο είχαν τσιμπήσει κάτι της ώρας. Αφού γεύτηκε τη γεύση του φαγητού είδους τυρόπιτας, του έφερε ένα μπουκαλάκι νερό και του λέει «να στο ανοίξω;». Και του το άνοιξε. Του έδωσε νερό να πιει. Δεν υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στο σταθμό και ο σχεδόν μεσημεριανός ήλιος της πόλης έφτιαχνε τη διάθεση της πασχαλινής αυτής απόδρασης. Πρώτη φορά που η ατμόσφαιρα στην πρωτεύουσα είναι τόσο μη επιβεβλημένη. Τα βήματα ήρεμα. Σιγά σιγά σηκωνόμαστε. Η ώρα πλησιάζει 12:30. Ο 7ος διάδρομος περιμένει και οι άνθρωποι του ΚΤΕΛ έχουν αφεθεί στην ιδιαιτερότητα της ημέρας και την άρνηση της εξυπηρέτησης δεν προσφέρονται να τοποθετήσουν τις βαλίτσες στο λεωφορείο. Ανεβαίνοντας τις σκάλες ψάχνουμε τις σωστές θέσεις. Αλλά πρώτη φορά που οι αριθμοί τους είναι στο πάνω μέρος εκεί που τοποθετούμε συνήθως τα μπουφάν. Μπερδευτήκαμε. Όλοι. Μια κοπέλα μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο με τα handsfree. Λέει για κάποια κοπέλα που έχει σχέση με κάποιο Βασίλη και η ίδια την καλύπτει από τους γονείς της. «Υπόθεσα…..», αμέσως κοιταχτήκαμε με την αδερφή μου και επαναλάβαμε, υπόθεσα. Υπέθεσα, δεν είναι;





Με τον KOSMOS να μου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι και τις σκέψεις μου, πάντα η διαδρομή αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να κάνω εικόνες…