Summer sweet summer

Πόσο χάνεται το μάτι όταν κοιτάει τον ορίζοντα, πόσο ζυγιάζετια η λογική, ο νους και η ψυχή όταν το γαλάζιο που ενώνεται με τη θάλασσα μοιάζει τόσο απέραντο που τρεμοπαίζει η ψυχή σου. Σα να φεύγει για λίγο από τη θέση της και να επανέρχεται. To society παίζει πίσω σου μα το αεράκι μόνο αυτό φέρνει στα αυτιά σου. Σαν επιλεκτική ακοή. Το κύμα της θάλασσας και αυτή την αντρική ανατριχιαστική χροιά. Σα να σχηματίζεται η μορφή του στα χιλιάδες παιχνιδιάρικα σχέδια που κάνουν τα σύνναφα, σαν σενάρια του ουρανού, η δική του ιστορία. Κάποιες φορές θες να ήσουν πουλί, ένας κάτασπρος γλάρος. Μα, για να ταξιδεύεις παντού, να βλέπεις, να μυρίζεις, να γνωρίζεις, να πετάς. Στα σύννεφα, μόνο έτσι μπορείς. Με ταχύτητα, να ανοίγεις τα φτερά σου και να ανοίγεσαι στον ουρανό, όπου αυτός έχει τέλος. Με τα λευκά φορέματα να κυματίζουν στο καυτό καλοκαιριάτικο βοριαδάκι, τα πόδια που βρέχονται στα αφρισμένα κύματα, τα ήσυχα σοκάκια, τον μεσημεριάτικο ήλιο, τον ήλιο στην παρακμή του και στην ακμή του όταν θα τεντώνεσαι από το πρώτο πρωινό ξύπνημα και θα χουζουρεύρεις στα λευκά σεντόνια και ο ήλιος θα μπαίνει από τις γρίλιες, με τα χείλη που τρέμουν και καίνε από το άγγιγμά του, τα παγωτά που κάνουν ανάγλυφα σχήματα στο φόρεμα και τα μαλλιά που αφήνονται στην ελευθερία και την τρέλα. Τα μεγάλα ψάθινα καπέλα και τα μάτια γεμάτα φωτιές, σπίθες ενός αναμμένου ηφαιστείου, οι ολονύχτιοι χοροί στην άμμο όλο αθωότητα και τα beach party με τα malibu που δροσίζουν το λαιμό σου καθώς καταπίνεις αργά για να απολαύσεις τη φρεσκάδα του ενώ ο λάρυγγας χορεύει με στροφές προς τα κάτω σα να χάνεται η γουλιά στην άβυσσο. Τα άγρια μαύρα φεγγάρια ξαφνικά φωτίζουν όλο έρωτα..