Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και στα Όσκαρ

Ένας πόλεμος για Όσκαρ. Το Hurt Locker, μια ταινία για το Ιράκ και όλη τη θηριωδία που εκτυλίσσεται στα εδάφη της κέρδισε τις εντυπώσεις και τα στοιχήματα. Προσπέρασε το τεχνολογικό θαύμα του Avatar και έπαιξε με τη θεματολογία. Στρατιώτες, θύτες και θύματα του ίδιου άσκοπου σκοπού, που σκοτώνει ανθρώπους και αξιοπρέπειες, αποτυπώθηκαν στο κινηματογραφικό αρνητικό. Και ο εμπνευστής ενός τόσο διαφορετικής φύσης για τη λάμψη της βραδιάς των Όσκαρ φιλμ είναι μια γυναίκα, μια μις. Το Oscar της Kathryn Bigelow έτυχε να δώσει μεγαλύτερη αίγλη στην παγκόσμια γιορτή για τη γυναίκα. Αλλά αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη γιορτή παγκόσμια και τόσο σημαντική; Τι είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο να γιορτάσει τη φύση του. Η μοναδικότητα και η σπουδαιότητα του φύλου είναι αδιαμφισβήτητη. Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες για να κερδηθούν τα δεδομένα που μια γυναίκα χαίρεται και απολαμβάνει και δίκαια. Μια γυναίκα θα έπρεπε να γιορτάζει τη θηλυκότητα, το τεμπεραμέντο της, τη φινέτσα της κάθε μέρα και δε χρειάζονται ειδικές γιορτές προς τιμήν της. Η πιο μεγάλη απόδειξη, είναι αυτή η γυναίκα σκηνοθέτις που κατάφερε, για πρώτη φορά για το γυναικείο και καθόλου ασθενές φύλο, να κατακτήσει με το έργο της το πολύτιμο αγαλματάκι. Με την τέχνη της, το ταλέντο της, την καλλιτεχνική της ματιά πάνω στα πράγματα και τις οικουμενικές καταστάσεις. Και η ουσία του πράγματος βρίσκεται ακριβώς εδώ. Τα αποτέλεσματα μιας γυναικείας και μιας ανδρικής προσπάθειας μπορεί κάλλιστα να συναγωνιστούν μεταξύ τους. Άλλωστε είναι μαγική η μίξη στοιχείων από διαφορετικά μυαλά και οπτικές γωνίες. Θα μπορούσε να καθιερωθεί παγκόσμια ημέρα για τον άντρα; Ίσως η απάντηση να είναι αρνητική, ίσως να σήκωνε και θύελλες αντιδράσεων. Και αυτό γιατί είναι σα να επιχειρούνταν με αυτόν τον τρόπο να θεωρηθεί σημαντική η ύπαρξη κάποιου μέλους μέσα στην κοινωνία και τον κόσμο, είναι σα να ανασυρόταν από την αφάνεια στην επιφάνεια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κατάκτησης του γυναικείου θρόνου που κατέληξε σε κενή γυναικεία ματαιοδοξία, η γυναίκα έχασε την αισθητική της και την ελκυστικότητά της. Διεκδίκησε και πήρε το ρόλο του άντρα. Μιμείται τις κινήσεις, το ντύσιμο, τις εκφράσεις, τις γκριμάτσες και τον τρόπο του φλερτ, το μεθύσι μιας μοιραίας τρέλας που απλώνεται πάνω από τις σχέσεις των ανθρώπων. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μια γυναίκα διατηρεί το ρόλο της μοιραίας ύπαρξης και συνάμα με το μυαλό και τις ιδέες της δημιουργεί τάσεις ενός νέου μέλλοντος, ελεύθερου και όχι απελευθερωτικού, λυτρωτικού και όχι προβλέψιμου. Και αυτό το απρόβλεπτο μας ανήκει...