Τα δυο Μ

Κάποτε υπήρξε ένα κοριτσάκι που δε βρίσκεται πια μαζί μας. Νεφέλη έγινε, σκόνη και σκιά. Είχε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο, ότι μπορούσε με μια χρυσόσκονη να τον μετατρέψει σε επίγειο παράδεισο, ότι μπορούσε να βγάλει από το λυχνάρι ό,τι είχε φανταστεί για τούτον. Πίστευε ότι οι ποιητές τής ανήκουν, ότι οι μουσικές γράφτηκαν για εκείνη, ότι οι ήρωες των παραμυθιών και των ταινιών περιγράφουν το ηχόχρωμά της στο χρόνο. Δεν κατάλαβε ότι αυτά ήταν η παρηγοριά της όταν όλοι θα την άφηναν. Το χαμόγελό της έγινε έμπνευση για κάποιους, η παρουσία της γέμιζε το χώρο, πολλές φορές έκανε τα λουλούδια να ανθίσουν. Σιγά σιγά έπαυε να πιστεύει στους ήρωες και στα θαύματα, άρχισε να ζει στον κόσμο, αυτόν που αρνιόταν να πατήσει με τα πόδια της. Γιατί με αυτόν τον τρόπο είχε γεννηθεί. Γρήγορα ο κόσμος και οι άνθρωποι στάθηκαν πολύ λίγοι, δεν της ταίριαζαν. Την απογοήτευσαν, την πρόδωσαν. Με τις γροθιές της θρυμμάτιζε τα όνειρα και φυσούσε τη χρυσόσκονη. Συνήθισε να ζει με κλειστά πατζούρια, μακριά από το φως, τις φωνές και τη ζωντάνια. Κρυβόταν στα σκεπάσματα γιατί κρύωνε πολύ, έβρισκε βαρετά όσα πράγματα τη συγκινούσαν και τη γοήτευαν πριν. Εγκατέλειψε το πάθος της, το όνειρό της και ρίχτηκε με τα μούτρα στην ανάλωση, γιατί οι ανώτεροι νόμοι το απαίτησαν. Ζούσε ξεχασμένη και πληγωμένη, ανεπηρέαστη από κάθε ερέθισμα. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τους κοιτούσε στα μάτια, δεν ξεχνούσε ποτέ κάθε ανάγκη ή παρουσία της στη ζωή τους. Γρήγορα, όμως, όταν αγρίεψαν οι καιροί και οι υποθέσεις, την εγκατέλειψαν. Αρνείται το μέτριο, γιατί όπου κι αν κοιτάξει βλέπει πάντοτε το ιδανικό, η περήφανη παραδοχή της. Ατίθαση, γοητευτική, ρομαντική. Εμπιστευόταν τη θάλασσα, την ελπίδα, τη φαντασία της. Σβήνει πια τα κεριά, η φλόγα το ίδιο ψυχορραγεί. Καμιά φορά κοιτάζει απ' την κλειδαρότρυπα. Ματαίωση και μοναξιά.