Αρώματα και χρώματα μιας Πόλης

Για πολλοστή φορά χθες είδα την "Πολίτικη Κουζίνα", μια ταινία που πάντα με συγκινεί σαν την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το κινηματογραφικό αυτό δημιούργημα. Αρώματα, γεύσεις, χρώματα, πικρά, αλμυρά και γλυκά! Οι εικόνες μιας Ελλάδας του χθες που ξαναζωντανεύει σήμερα. Ξενοφοβική, ενοχική, σκληρή και άκαρδη. Η αίσθηση μιας Πόλης που πάντα γοητεύει και ξεσηκώνει τις αισθήσεις! Δεν έτυχε να την επισκεφθώ, όμως ξέρω ότι είναι έτσι. Γιατί η ταινία είναι σα να σε περπατάει στα σοκάκια της, σα να σε πηγαίνει ταξίδι στο Βόσπορο, σα να φυσάει ο άνεμος όλες τις μυρωδιές της Ανατολής αναμειγμένες με ένα νοσταλγικό ελληνικό πνεύμα που με το χρόνο φθίνει όλο και περισσότερο.
Αυτή η ταινία ερεθίζει το θυμικό μου κατά έναν περίεργο τρόπο. Συγκινεί και αγγίζει βαθιές χορδές συναισθημάτων που ξέρεις ότι υπάρχουν μέσα σου αλλά τις ανασύρει αβίαστα. Ο αποχαιρετισμός στο σταθμό των τρένων, η φιλοσοφία της κουζίνας και των φαγητών, τα μικρά μυστικά τους και η ιεροτελεστία γύρω από το τραπέζι πριν ακόμα αρχίσει η ποικιλία των φαγητών να καταναλώνεται. Μια γεύση αληθινού ανδρισμού που διεκδικεί και αγαπά αιώνια με ευγενικό τρόπο. Μυστικά αόρατα πριν το μάτι τα καταστρέψει με το σαρωτικό του πέρασμα. Το αλάτι. Η νοστιμιά της ζωής. Ο έρωτας. Το φως των αστεριών από το πέρασμά τους στο χρόνο. Τα ίχνη τους. Άλλωστε αυτό δεν προτιμούν οι γυναίκες; Να ακούν για κάτι που υπάρχει και δεν βλέπουν παρά για κάτι που βλέπουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το παραμύθι. Αυτό που συνδέει την προσμονή ενός Πολίτη για την πατρίδα, τα όνειρα, τα ηλιοβασιλέματα, την Ελλάδα. Η πίστη που πάντα η δύναμή της θα σε ακολουθεί μέσα σου, όποια κι αν είναι!
Οι άνθρωποι θυμούνται, έχουν κοινές εμπειρίες, κοινά αντικρυσμένα τοπία, ίδιους έρωτες, ίδιες αναμνήσεις αλλά κάποτε διαφορετικά βιώματα. Οι μεγάλες πολιτικές επιδιώξεις στρέφουν τους ανθρώπους σε αντίθετα στρατόπεδα. Τους ίδιους ανθρώπους με τις ίδεις αγάπες και ευαισθησίες. Με το ίδιο σημείο αναφοράς, την Πόλη. Τον έρωτα και το θάνατο! Μια ταινία που σκιαγραφεί τις μυρωδιές μιας πόλης, τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πολύ περισσότερο ξεκινάει και καταλήγει στον άνθρωπο που παραμένει πάντα ευάλωτος μπροστά στο απρόβλεπτο της ζωής, που ακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς να τον αφορούν γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Αφετηρία οι άνθρωποι της Πόλης, Έλληνες και Τούρκοι, με την ίδια αγάπη για την Πόλη τους (στην Πόλη μας έδιωξαν σαν Έλληνες και στην Ελλάδα μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους). Αυτή είναι η πολιτική που διχάζει που σπέρνει την αμφιβολία και διαλύει τα όνειρα των ανθρώπων που μαθαίννουν να συνυπάρχουν και να αγαπιούνται Μήπως αυτό δεν γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα; Μήπως μιμούμαστε ακόμα ένα ξεριζωμό που στιγμάτισε γενιές ανθρώπων; Τα αρώματα και τα χρώματα των Πολιτών ελάχιστα αφέθηκαν να σχηματίσουν μια νέα πατρίδα. Όλος ο πολιτισμός των ανθρώπων της Πόλης ενσωματώθηκε στον ελληνικό, χωρίς ποτέ να γίνει επίσημα αποδεχτό. Το μέλλον πλησιαζει το παρελθόν. Υπόσχεση μιας ζωής που χάθηκε και που πάντα θα υπάρχει σε κάθε τι, ό,τι βιώθηκε.

Μην κοιτάξεις πίσω. Στους σταθμούς των τρένων η εικόνα αυτή παραμένει σαν υπόσχεση. 


Το soundtrack από την Ευανθία Ρεμπούτσικα
http://www.youtube.com/watch?v=wpy7HqrV5rc
http://www.youtube.com/watch?v=hdE2oihk20U&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=4Nfj0qgwkR4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=r6KHytBysUA&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=2rchNSukWfI&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=BhO4NiHeMio&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=fV6CQbxSZns&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=0C0y3RFyYSM&feature=related