
Γυρνώντας από μια πραγματικά γεμάτη ημέρα πήρα το μετρό για το καταφύγιό μου, το μετα-φοιτητικό μου, πλέον, σπίτι. Στη στάση Κεραμεικός έπαιζε μια τάνγκο μελωδία. Ξέρετε, μόλις που προλαβαίνεις να ακούσεις το ρυθμό στα δευτερόλεπτα που ανοίγουν και κλείνουν οι πόρτες του συρμού για να αφήσει και να παραλάβει επιβάτες. Ένας σχετικά μεγάλος άντρας χόρευε μια δεσποινίδα στο ρυθμό της μουσικής. Αγνοώντας τους περαστικούς, τα βλέμματα και το ενοχλητικό μόνιτορ με τη συχνότητα των δρομολογίων. Το βλέμμα μου έμεινε καρφωμένο εκεί και οι φιγούρες τρεμούλιαζαν και ξεθώριαζαν καθώς αναχωρούσε ο συρμός, ξέρετε! Άφηναν το παραστατικό αποτύπωμά τους. Σαν κινούμενη ηχώ! Τελικά, ο χορός υπάρχει παντού μέσα σε μια πόλη που τίποτα δεν κινείται ρυθμικά. Ξαφνικά μοιάζουν όλα να κινούνται! Να χορεύουν σε λάτιν ρυθμούς!
Τί ωραία!Μακάρι τόσο όμορφες, ευχάριστες και αυθόρμητες κινήσεις και εικόνες να γίνονταν πιο συχνά!Υπάρχει τίποτε ωραιότερο από αυτές τις μικρές στιγμές που αλλάζουν τη διάθεση και φωτίζουν τη μερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα, μικρή ξανθιά ύπαρξη!