Περπατώντας στη βροχή

Μπορείς να μιλάς αν θες πάντα με τη βροχή να σε χαϊδεύει απαλά στα μάγουλα, να σου ανακατεύει τα μαλλιά και να μη σε νοιάζει, με πρόσωπα που σου ξυπνούν στιγμές που ακόμα δεν έχεις ζήσει αλλά λαχταράς, τρίβεις τα χέρια σου και περιμένεις. Η παρέα είναι λύτρωση όπως και η καλοκαιριάτικη βροχούλα. Κουβέντες, ζεστές λέξεις και απομακρυσκμένες σκηνές ενός μακρινού μέλλοντος και ενός μακρινού παρελθόντος. Ο προσωρινός αποχαιρετισμός, ένα παραμύθι, ζεστή προσφορά και συμβολική απεικόνιση της δικής μου κινηματογραφικής ζωής, δίνει ελπίδες και ερωτηματικά για την υπόσχεση του καλοκαιριού και του άχαρου σεπτεμβριανού ξανασμίγματος. Μα πόσο άχαρη είναι η επιστροφή και πόσο άκομψος είναι ο αποχαιρετισμός σε σταθμούς. Δεν έχεις τι άλλο πια να πεις και παρακαλάς να γράψει το μόνιτορ 0'0'' για να έρθει ο συρμός, να γλιτώσεις από την ισοπέδωση της στιγμής και να μην ψελλίσεις ένα δεύτερο αντίο. Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει 4 φορές. Αλλά δεν ξέρω... Αυτή είναι κάπως διαφορετική. Ακριβώς γιατί το μεταίχμιο της ζωής μου σπιλώνει κάθε πλευρά της και δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν αυτές οι σχέσεις στο μέλλον. Ανησυχώ για αυτές. Κάποιοι φεύγουν, για πολύ και για αλλού, κάποιοι μένουν, κάποιοι μπερδεύονται και τα χάνουν, κάποιοι παραπαίουν και προσπαθούν να εξισορροπήσουν ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, στα θέλω και τα δεδομένα, τη λογική και την ευαισθησία που δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί. Θέλω να τινάξω τα μαλλιά μου στη βροχή χωρίς τους ενοχλητικούς ήχους που αποσπούν την μαγεία της στιγμής. Θέλω να φωνάξω όσα μπορώ και να ακούσω ένα παρών κάπου εκεί στο βάθος που θα με προτατεύει από τη μοναξιά και το φόβο. Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη. Τώρα όλοι παίρνουν τα καράβια, σταθμεύουν στα λιμάνια, καίγονται στους ήλιους, φορούν τα φουστάνια, τρώνε τα πραγματικά παγωτά, ζουν τους νησιώτικους ρυθμούς. Και πάλι τα ίδια καλοκαιρινά τραπέζια, τα ίδια ποτά θα ξεγελούν τη δίψα σου...

Καλό καλοκαίρι με πολλούς πολλούς ήλιους!!!