Οι Άθλιοι

Πιστεύετε στη θεία δίκη; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι απίστευτα αλαζόνες επειδή στάθηκαν ευνοημένοι από την τύχη ή τη μοίρα. Περπατούν με βλέμμα ευθύ, δεν στρέφουν το κεφάλι δεξιά ή αριστερά, είναι σοβαροφανείς (γιατί δε σημαίνει ότι είναι και σοβαροί, κάθε άλλο), πιστεύουν ότι ελέγχουν τον κόσμο ή μάλλον ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς και ότι αυτό θα διαρκέσει για πάντα. Ο σοφός μας λαός λέει ότι όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει! Αυτοί οι σύγχρονοι άθλιοι, οι άθλιοι μιας διχασμένης μοίρας που είναι τόσο άδικη, αδιαφορούν για τις πονεμένες φωνές, χαμογελούν ειρωνικά όταν τους ζητούν βοήθεια. Ξέρετε "και τι με νοιάζει εμένα";

Πρόσφατα είχαμε αυτή τη συζήτηση με μία φίλη.. Κι εκείνη μου είπε ότι πιστεύει. Περίεργο πράγμα.. Η μόνη επιδίωξη των ανθρώπων να είναι εικονικά πράγματα, τα ευτελή και ανούσια. Να πας κομμωτήριο, να μοστράρεις πάνω στο τραπεζάκι που πίνεις τον καφέ σου φυσικά σε κάποιο από τα inn μέρη της πόλης το ΓΑΜΑΤΟ κινητό σου, να παρκάρεις την αυτοκινητάρα σου σε θέσεις parking για άτομα με ειδικές ανάγκες (πρόσφατα είδα και από κοντά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι με μια εργασία μας). Για τέτοιους ανθρώπους όλα αυτά είναι αυταξία.

Όταν κρύβονται πίσω από το τέλειο σκληρό τους πρόσωπο, όταν πατούν επί ανθρώπων για να ευτυχήσουν, όταν πληγώνουν αλλά δείχνουν άτρωτοι, όταν πάντα ζεις τη χαρά των άλλων κι εκείνοι ποτέ τη δική σου, γιατί πολύ απλά η χαρά ευνοεί τους μερικούς παρά τις φοβερές τους κυνικές ματιές πάνω σου από την κορυφή ως τα νύχια, σαν να περνά οδοστρωτήρας από πάνω σου και να σε γκρεμίζει, λέγοντάς σου "μπράβο, χαίρομαι πολύ για σένα" αλλά ξέρεις ότι σου λέει "που να σου σπάσει το τακούνι στην πασαρέλα" όταν σε πλησιάζουν κάποια ψίγματα χαράς και έχουν ένα ξινό μειδίαμα που παραπέμπει σε χαμόγελο τότε προετοιμάσου να γευτείς την πιο πικρή αδικία και την πιο απότομη προσγείωση.

Η διαφήμιση για τη Διεθνή Αμνηστία με πάγωσε. Είναι μέρη που το τρένο κάνει να περάσει μέρες. Είναι μέρη που ζούνε σε παραγκουπόλεις, όχι τότε, τώρα, στον εξανθρωπισμένο κόσμο μας με τσίγκινες στέγες, υπαίθριες τουαλέτες, ένα δωματικάκι για μια οικογένεια, και μια ξύλινη πόρτα. Αναρρωτιέμαι ποιοι είναι οι σύγχρονοι άθλιοι. Αναρρωτιέμαι ποιο είναι το πρόσωπο της θείας δίκης. Της θείας αυτής ευκαιρίας που δίνει και σε άλλους χαμόγελο.

Εγώ πιστεύω στη θεία δίκη (όπως στρώνει κανείς κοιμάται-τον ύπνο του δικαίου;) έστω κι αν ξέρω ότι μπορεί και να μην υπάρχει...