Η ζωή συνέπεια της αναπόδραστης μοίρας ή της απρόσμενης τύχης;

Μέρος μιας αλήτισσας μοίρας η ζωή μας! Είναι λυτρωτικό να πιστεύει κανείς ότι μια αόρατη δύναμη κινεί τα νήματα και τον καθοδηγεί για κάποιον ανεξήγητο λόγο σε έναν άνθρωπο, σε ένα χαμόγελο. Λυτρώνει από τις αμαρτίες, τα λάθη και τις μίζερες προσδοκίες μας... Δίνει την εξήγηση σε πολλά ακατανόητα της ζωής και βοηθά να συνεχιστεί αυτή σα να μη συνέβη απολύτως τίποτα. Σε βοηθά να προχωράς χωρίς τύψεις για τις επιλογές σου και σε οπλίζει με μεγαλύτερη δύναμη και θάρρος. Και η μεγάλη δοκιμασία της μοίρας είναι αν θα μπορέσεις να σταθείς στο ύψος της ύστατης αυτής στιγμής που έρχεται να σου εξυγιάνει την ψυχή και το νου, της τραγικής (με την έννοια του αναπόφευκτου) συνάντησης της ζωής σου με τη μοίρα σου. Υπάρχει μια ακατανίκητη έλξη σε ό,τι αγαπάς. Στο είδος της μουσικής σου, στους φίλους σου, στον σύντροφό σου, στη δουλειά σου βρίσκεις αυτό που πάντα σε εκφράζει, αυτό που πάντα αγαπάς να αγαπάς. Λες, έχω γεννηθεί γι' αυτό, είμαι γεννημένος να λιώνω την ενέργειά μου χορεύοντας, τραγουδώντας, αγαπώντας, κολυμπώντας, μοιράζοντας. Γεννηθήκαμε με κάποιον σκοπό, όχι ίδιο για όλους, διαφέρουμε άλλωστε, που τον ανακαλύψαμε περπατώντας στο χρόνο και στις ορέξεις του. Ένα ζευγάρι από το εξωτερικό φτιάχνοντας φωτογραφίες για να τις προβάλλει στη δεξίωση του γάμου του, ανακάλυψε ότι στην παιδική τους ηλικία βρέθηκαν στο ίδιο λούνα παρκ την ίδια μέρα βγάζοντας φωτογραφίες με τις οικογένειές τους. Βρέθηκαν πριν χρόνια την ίδια μέρα στο ίδιο μέρος χωρίς να γνωρίζονται και μετά από χρόνια αντάμωσαν ξανά για να ερωτευθούν. Το θέμα είναι να σταθείς την κατάλληλη στιγμή. Κι αν τύχει να προσπεράσεις κάποιον στο μετρό, στο δρόμο, μην ανησυχήσεις, θα έρθει η στιγμή που θα σκοντάψεις πάνω του. Θα λερώσεις τα χέρια σου με μελάνι και θα γράψεις τη δική σου ιστορία πάνω σε αυτή τη γη. Ίσως να ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, αυτά τα λίγα ψίχουλα μιας άλυτης και αδάμαστης ανησυχίας χρόνων.
Είναι μοίρα να σκοτώνεται ένα παιδί σε ατύχημα, να πεθαίνουν άνθρωποι μη μπορώντας να αποκτήσουν τα απαραίτητα της ζωής που τους δένει με την επιβεβαίωση σε αυτό τον κόσμο; Είναι μοίρα οι αδικίες και οι αντιθέσεις στον πλανήτη; Αν είναι μοίρα δεν είναι τότε και τόσο λυρωτική αλλά τραγική και άδικη. Αν πάλι είναι τύχη, τότε στο τυχαίο ενυπάρχει το άτυχο, γιατί έτυχε να βρεθεί κάποιος σε εκείνο το αμάξι με εκείνο τον τρελό οδηγό που τον χτύπησε και τον σκότωσε ή έτυχε να γεννηθεί σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου η δυστυχία βρίσκει το πιο αντιπροσωπευτικό της πρόσωπο. Αλλά έχω μια θεωρία. Κάποιοι άνθρωποι στροβιλίζονται από μια συγκεκριμένη πορεία της μοίρας που ποτέ δε συνάντησαν ή δε θα συναντήσουν. Όπως κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να είναι μαζί αλλά που για έναν παράξενο λόγο δεν μπορούν ποτέ να είναι μαζί και μάλιστα ευτυχισμένοι. Αν υπάρχει μοίρα θα τη χαρακτήριζα αρχέγονη, πρωτόγονη, αχόρταγη και άπληστη, εγωίστρια και υπέροχη! Είναι ταυτόχρονα αυτή που σου σπάει τα νεύρα αλλά και εκείνη που σου ξαλαφρώνει την καρδιά. Είναι όλα αυτά μαζί! Είναι όλο πάθη, ένστικτα και γι' αυτό και πρωτόγονη και αρχέγονη, είναι όλο πάθος, γι' αυτό και αχόρταγη και άπληστη, είναι όλα αυτά που δεν περίμενες ποτέ (όλα τα απρόσμενα) αλλά πάντα ήξερες ότι γι' αυτά είχες γεννηθεί και σε συνεπαίρνει μαζί της, γι' αυτό και εγωίστρια και υπέροχη! Αν δεν υπάρχει μοίρα τότε γιατί υπάρχουν οι αστρολόγοι, οι καφετζούδες, οι χαρτορίχτρες; Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε σε αυτά, σε διάφορα μεταφυσικά-θα μου πεις η μοίρα δεν είναι ένα από αυτά;-αλλά ότι αναζητούμε να μάθουμε το μέλλον μας από άγχος αν θα είναι καλό ή κακό, ευτυχισμένο, ιδανικό, τρελό, θλιβερό, απογοητευτικό, αίσιο, φανταστικό ή απλά πεζό και πολύ χειρότερα αδιάφορο. Και πως μπορείς να προλάβεις το μέλλον; Πως μπορείς να το αλλάξεις, να το προλάβεις, να το δαμάσεις; Πιστεύω στη μοίρα, αλλά όχι και στη βλακεία. Προσηλώνεσαι, φαντάζεσαι, αναρρωτιέσαι αλλά στο τέλος ξέρεις πάντα πως να στηρίξεις στα δυο μικρά σου χέρια τον κόσμο σου, αυτόν που φτιάχνεις με αγάπη από εσένα, μονάχα για σένα! Άλλωστε δεν αξίζει να ζεις χωρίς τη μαγεία μιας φράσης που ξέρεις ότι είναι δικιά σου έστω κι αν κανέναν δεν άγγιξε. Χωρίς την απόλαυση της τελευταίας στιγμής που πρόλαβες το τρένο για την αγαπημένη σου συναυλία γιατί έφυγες μισή ώρα νωρίτερα από τη δουλειά. Χωρίς την απόλαυση μιας έκφρασης ύστερα από μια επίμονη προπάθεια που κατέληξε σε αποτυχία. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η μοίρα σε καθοδηγεί αλλά εσύ κινείς τα νήματα και κάνεις τη μοίρα να χορεύει πεντοζάλι, πηρήχιο ή τάνγκο...