Φοβάμαι

Φοβάμαι όλους εκείνους που φεύγουν. Φοβάμαι τους προδότες και τους ψεύτες. Φοβάμαι τους δειλούς, τους ρεαλιστές, τους ήσυχους και τους άμουσους, τους ανελεύθερους και τους αγέλαστους. Φοβάμαι όσους δε μου σφίγγουν το χέρι στην πρώτη χειραψία και όσους δε με κοιτούν ποτέ στα μάτια. Φοβάμαι όσους φοβούνται και δε με παρασύρουν, όσους με κάνουν να ξεχνώ και να προσπερνώ. Φοβάμαι τις σκέψεις τους και τη σκυθρωπιά τους. Φοβάμαι τα άγχη τους και τους χειμώνες τους. Φοβάμαι τους κλέφτες, τα ένοχα μυστικά και τα άσκοπα λάθη. Φοβάμαι τους τέλειους και όσους αιωρούνται για να μην τσαλακωθούν. Φοβάμαι το μίσος τους και την αδικία τους, την απανθρωπιά τους και τους άπληστους. Φοβάμαι όσους σκύβουν το κεφάλι και όσους κοιτούν τα γήινα, όσους δε στρέφονται ποτέ στον ουρανό. Φοβάμαι όσους δεν αισθάνονται και όσους δεν προσδοκούν, όσους δεν έχουν φαντασία και δε νοσταλγούν, όσους δεν ανατριχιάζουν ούτε και παθιάζονται. Φοβάμαι όσους δεν αγαπούν, όσους δεν τρέφονται με αέρα. Φοβάμαι όσους κρύβονται και όσους κοιτούν ευθεία. Φοβάμαι όσους δεν ξέρουν να ανάβουν φωτιές το χειμώνα και όσους τις σβήνουν το καλοκαίρι. Φοβάμαι όσους δεν κάνουν βουτιές στη θάλασσα και δε χορεύουν στη βροχή. Φοβάμαι όσους δεν ακούν τους σωματικούς χτύπους και όσους δε γνωρίζουν τους εσωτερικούς μύθους. Φοβάμαι τους αυστηρούς και τους αναίσθητους. Φοβάμαι όσους αγνοούν και όσους δε γνωρίζουν το έπακρο. Φοβάμαι όσους δεν ονειρεύονται και δεν κλείνουν τα μάτια, όσους δε μυρίζουν και δε γεύονται, όσους δεν ακούν και όσους δεν τρελαίνονται. Φοβάμαι όσους δεν ταξιδεύουν και όσους έρχονται και δε μένουν. Φοβάμαι όσους δεν τραγουδούν και όσους βλέπουν μόνο λευκό χαρτί, όσους στη θάλασσα βλέπουν άσπρα πανιά και λευκούς ανέμους. Φοβάμαι μήπως γίνω ένας από αυτούς...