Στα χρώματα της Ελλάδας
Συρτάκι, ζεϊμπέκικο, ήλιος, θάλασσα, ντομπροσύνη, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Παρθενώνας. Ίσως είναι η Ελλάδα, ίσως είναι και η εικόνας της. Το τελευταίο σποτάκι του ΕΟΤ έχει τον τίτλο Kalimera!. Καλημέρα. Μια λέξη που ακούει ένας τουρίστας φτάνοντας στη χώρα μας. Μια λέξη που έμαθαν οι ξένοι να σιγοψυθυρίζουν τη δεκαετία του ’60 με το Ζορμπά και τη Μελίνα. Τα γαλανά νερά της Ελλάδας, το κυκλαδίτικο στυλ με τα άσπρα σπιτάκια και τις μπλε σκεπές, χρώματα ελληνικά, ο έρωτας και το φλερτ, η πίστη μας στην παράδοση και τις αξίες, το γλέντι, ο χορός και η ξεγνοιασιά, η χαρά, η ελευθερία, η ιστορία, αποτυπωμένη και στεγασμένη στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτή είναι η διαφήμιση του ΕΟΤ για το 2010.
Το 1960 οι Κάννες υποτάσσονται στην ελληνική νοοτροπία. Η Μελίνα Μερκούρη στο Ποτέ την Κυριακή ερμηνεύει τον καλύτερό της ρόλο και αποσπά το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Μαζί με τα Παιδιά του Πειραιά του Μάνου Χατζηδάκι και το μπουζούκι του Γιώργου Ζαμπέτα. Μια ταινία, σύμβολο για την σκιαγράφηση του Έλληνα, που δεν υπακούει σε κανόνες, αλλά παραδίνεται στο συναίσθημα, έχει φιλότιμο, είναι ντόμπρος, βλέπει την αρχαία τραγωδία ως την αρχή της κωμωδίας και πάντα με χαμόγελο ξεπερνά τα δύσκολα, χορεύει και γλεντάει. Στην πόρνη με «μπέσα». Η Ίλια αντιπροσωπεύει την τραγωδία και την κωμωδία μαζί, όλη τη φιλοσοφία του Έλληνα και το μεράκι της ζωής του, το χθες και το σήμερα. Ο «Όμηρος», σαν άλλος σοφός ο Ζυλ Ντασσέν διατηρεί την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Πέντε χρόνια πριν η Μελίνα είχε ενσαρκώσει την Ελληνίδα που ερωτεύεται, τη Στέλλα, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Για άλλη μια φορά τη μουσική υπογράφει ο Μάνος Χατζηδάκις και η γνωστή πενιά του καημού γίνεται παγκοσμίως γνωστή.
Και δε σταματάμε εδώ! Ο Αλέξης Ζορμπάς ένας ρόλος εμπνευσμένος από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη γίνεται ταινία. Ο Άντονυ Κουίν ένας κατεξοχήν φιλλέληνας υποδύεται τον Ζορμπά τον Έλληνα το 1966. Η συνθετική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη με το μπουζούκι δημιούργησε το συρτάκι, το χορό που χορεύει ο Κουίν στην τελευταία σκηνή της ταινίας με φόντο της θάλασσα. Η Κρήτη και η παραδοσιακή ζωή στο ελληνικό χωριό μαζί με όλες τις ιδιαιτερότητες και «ασχήμιες» της περιέχουν και μια ανεξάντλητη ομορφιά που συστήνεται σε όλο τον κόσμο. Εκείνη της ελληνικής τρέλας και της φαντασίας, που ξεπερνά τα στεγανά της λογικής και έχει τα χαρακτηριστικά της λεβεντιάς και πονηριάς. Της ελληνικής πονηριάς που πάντα ξέρει να ελίσσεται και να ξεφεύγει. Στο τέλος, όμως, πάντα χορεύει.
Η Έλλη Σεραϊδάρη, ή Nelly’s στην πρώτη αφίσα του ΕΟΤ το 1929 απαθανάτιζε τον Παρθενώνα από τα Προπύλαια, συνδυάζοντας τα ειδυλλιακά ελληνικά τοπία και την ιστορία. Στις αφίσες και τις διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ προωθείται το γαλάζιο, η θάλασσα, η ελληνική τέχνη και φύση. Μέσα από τις γραφιστικές ιδέες αλλά και τις αληθινές εικόνες αποτυπώνεται όλη η Ελλάδα που θα συναντήσει ένας ξένος. Τα μνημεία, ο Παρθενώνας, η Ακρόπολη, έργα του Τσαρούχη, του Μόραλη πρωταγωνιστούν στην εξωτερική εικόνα της χώρας μας. Η Ύδρα, η Κρήτη, τα νησιά μας, οι θάλασσές μας αλλά και η απόλαυση, η ξεκούραση, η ανεμελιά. Yachting in Greece είναι το λογότυπο που προωθεί η αφίσα του ΕΟΤ το 1969, Live your myth in Greece το 2005. Explore your senses του 2007, η οποία περιλάμβανε τη σύγχρονη και την αρχαία Ελλάδα, τις παραλίες, την παρέα, την ιστορία, τα νησιά, την φύση, την Ελλάδα τελικά.
Ο Νίκος Χρηστάκης είναι ένα από τα 100 πρόσωπα που επηρεάζουν περισσότερο τον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Time και είναι το σύγχρονο επιστημονικό brand name της χώρας μας στο εξωτερικό μετά την ελληνική πανάρχαια φιλοσοφία.
Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, η αρχαιότατη σοφία και ο πολιτισμός, ο μινωικός ρυθμός, οι Καρυάτιδες, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Περικλής συνεχίζουν να πλέκουν το όνομα της Ελλάδας. Της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, τη λογική, θυμηθείτε τον Πυθαγόρα, που ο Μάλκοβιτς θα γυρίσει πίσω το χρόνο και θα κάνει τη ζωή του ταινία, τον πολιτισμό της Δύσης, θυμηθείτε και τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ που πρόσφατα έτσι μίλησε για τη χώρα μας, το Σοφοκλή, τον Ευρυπίδη, τον Αριστοφάνη, την τραγωδία και την κωμωδία, την Επίδαυρο και το θέατρό της. Εκεί όπου στο κλασικό κυκλικό σχήμα του αρχαίου θεάτρου παιζόταν η τελευταία πράξη της έννοιας του θεάτρου.
Οι 300 του Λεωνίδα ενώνουν την αρχαία ελληνική ιστορία με την σύγχρονη ταινιοθήκη του κόσμου. Η αρχαία Σπάρτη και η μάχη στις Θερμοπύλες αποτυπώθηκε στο φιλμ τον Ζακ Σνάϊντερ. Ο Θίασος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου το 1975 σκιαγραφούσε την ελληνική ιστορία σε πείσμα της τότε συντηρητικής κυβέρνησης που απέτρεψε τη συμμετοχή από το Φεστιβάλ των Καννών το οποίο της υποσχόταν βραβείο. Η ταινία θεωρείται μία από τις καλύτερες ελληνικές όλων των εποχών. Η Μύκονος πρόκειται να πρωταγωνιστήσει ως ελληνικό νησί σε ταινία αυστραλιανής παραγωγής, δείχνοντας της ομορφιές της ελληνικής θάλασσας και φύσης το καλοκαίρι.
Το 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης κερδίζει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του Άξιον Εστί, ποίηση που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1964. Στην μουσική πανδαισία του Μίκη Θεοδωράκη ενώνονται οι φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση, του Μάνου Κατράκη, του Θόδωρου Δημητρίεφ και της χορωδίας της Θάλειας Βυζαντίου. Ο άνθρωπος στην πλήρωσή του μέσα από τη μάχη του στη ζωή και την ελευθερία. Με το έργο αυτό για τον ύμνο του ανθρώπου συνεχίζεται η παράδοση που θέλει την Ελλάδα γενέτειρα του πολιτισμού.
Η μουσική της ταινίας «Οι Δρόμοι της φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου χρησιμοποιείται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σαράγιεβο το 1984 ως μουσική όλων των αθλητικών εκδηλώσεων και των Ολυμπιακών Αγώνων παγκοσμίως. Το 1969 η Ειρήνη Παπά κερδίζει βραβείο Oscar για την ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά. Δυο χρόνια πριν την υποδέχεται το Broadway με την ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι, Εκείνο το φθινόπωρο» και το 1972 ερμηνεύει την Ελένη στις «Τρωάδες» και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη.
Το 2004, η Ελλάδα διοργάνωσε τους 28ους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια ευκαιρία για τη χώρα μας να πλασάρει τον εαυτό της και να αναδείξει τις αξίες, τα ιδανικά, την ιστορία της. «Επιστρέφουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν», έλεγαν όλοι, διεθνώς και εθνικώς. «Έπειτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα έχει καινούριο brand name. Οι Αγώνες αντιπροσωπεύουν την αρχή και όχι το τέλος, το εφαλτήριο για την ανάπτυξη της χώρας», έλεγε η τότε αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού Φάνη Πάλλη Πετραλιά. Το βίντεο πριν την τελετή έναρξης παρουσιάζει τα 2:58 λεπτά της Ελλάδας. Από εκείνη την προ Χριστού εποχή, των αρχαίων αγώνων, του αρχαίου αθάνατου πνεύματος και της πνευματικής καθαρότητας σε αυτή του σήμερα, στο Μέγαρο Μουσικής, στα καλοκαιρινά νησιώτικα βράδια της συντροφιάς, στην Ακρόπολη του μετρό. Η τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας μας είχε κατεξοχήν θέμα ελληνικό. Η ολυμπιακή φλόγα άναψε και επέστρεψε στην Ολυμπία. Το Καλλιμάρμαρο Στάδιο άναψε και πάλι τα φώτα του μετά από του Ολυμπιακούς της Αρχαιότητας. Οι Κούροι και οι Κόρες ξαναζωντάνεψαν στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνη τη νύχτα της 13ης Αυγούστου και παρήλασαν σε μια μεγαλειώδη τελετή. Ο κλασικός πολιτισμός αναστήθηκε για λίγο μπροστά στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη. Το ιερό ζώο της αρχαιότητας, ο ταύρος και οι 12 Θεοί του Ολύμπου. Ο θεός Έρωτας, το σπαρτιάτικο πνεύμα, το μαθηματικό πνεύμα, το πάλεμα, ο δίσκος, το τρέξιμο, το κλαδί ελιάς, οι θρησκευτικές τελετές, οι τριήρεις, η Μέδουσα και η Λέαινα, όλα τα σύμβολα της ελληνικής κουλτούρας. Η πίστη στο Θεό και τα ελληνικά ξωκλήσια, οι ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές που λησμονούν την εποχή του επαρχιώτικου τσάμικου, της κρητικής μαντινάδας και ρακής, της ποντιακής και κρητικής λίρας, των σύγχρονων Απολλώνιων θεών του μουσικού οργάνου, του μπαγλαμά και του μπουζουκιού, το συρτό και το συρτάκι, τα νησιώτικα και το ζεϊμπέκικο, ο πηρήχιος χορός, το πεντοζάλι, ο ζωναράδικος, το κίτρινο παραδοσιακό μαντίλι στη γυναικεία κεφαλή, δείγμα της κουλτούρας του ελληνικού χωριού, συνθέτουν την χαρακτηριστική εικόνα της Ελλάδας. Άλλωστε το ανατριχιαστικό «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», δημιούργημα του Μάνου Λοΐζου για την ταινία Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού το 1971 έχει εκπροσωπήσει τις ψυχές όλων των Ελλήνων.
Ο αθλητισμός και ο κλασικός μαραθώνιος έχουν την προέλευσή τους στη χώρα μας και στόχος του νέου υπουργείου Πολιτισμού είναι ο Ελληνικός Μαραθώνιος να συμπεριληφθεί ανάμεσα στους Χρυσούς παγκοσμίως καθώς αποτελεί το ελληνικό brand name αλλά παραδόξως διεξάγεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού εκτός από τη χώρα μας, όπως τονίζει ο δήμαρχος Μαραθωνίου κ. Ζαγάρης. Η διοργάνωση που προετοιμάζεται για το Σεπτέμβριο είναι ένα στοίχημα για την τόνωση του ελληνικού τουρισμού και οι υπεύθυνοι στοχεύουν να φιλοξενήσουν 2.500 μαραθωνοδρόμους. «Όσο περισσότερους δρομείς έχουμε τόσο περισσότερο κόσμο θα τραβήξει στην Ελλάδα, τόσο πιο γνωστός θα γίνει ο μαραθώνιος» εξηγεί ο κ. Γερουλάνος. Είναι μια ευκαιρία για να αναδειχθούν οι όμορφες γωνιές της Αθήνας αλλά και «για να φέρουμε ξανά την Ελλάδα και τον μαραθώνιο στο επίκεντρο της παγκόσμιας συζήτησης και πρόκληση να διαχειριστούμε σωστά την ευκαιρία αυτή», όπως λέει η πρώην υφυπουργός κυρία Γκερέκου. Στόχος του Υπουργείου είναι να προωθήσει τα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα και να τα καταστήσει σε κατεξοχήν τουριστικά εξαγώγιμα προϊόντα.
Το γλέντι χωρίς όρια, ο χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες την στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη ξυπνά για τις δουλειές της, η Ελλάδα το γλεντά. Χωρίς τύψεις. Αφήνεται στη μουσική, στη μελωδία. Η ρακή, η τσικουδιά, το ούζο, το κρασί- ο οίνος, το παραδοσιακό ποτό των Αρχαίων, τα παραδοσιακά ποτά και των σύγχρονων που με συγκέντρωση και φροντίδα μεταφέρουν στον ουρανίσκο τους. «Οίνος ευφραίνει καρδίαν», συνήθιζαν να λένε. Πάντα συνοδευόμενα και με το κατάλληλο μεζέ. Μουσακά- greek mousaka, σουβλάκι- souvlaki, φέτα- feta, σαγανάκι- saganaki, καλαμαράκια- kalamarakia, χωριάτικη με τη ρίγανη και τις ελιές. Το αγνό ελαιόλαδο, κληρονομιά της μεσογειακής ελληνικής διατροφής. Μια γαστριμαργική ελληνική μαγεία που συνδυάζει την ελληνική νοστιμιά με την απόλαυση και την υγιεινή διατροφή, χαρακτηριστικό της ελληνικής εικόνας. Παραθαλάσσια τραπεζάκια με τα χάρτινα τραπεζομάντηλα και τα ποτήρια που τσουγκρίζουν πάνω από τα γεμάτα πιάτα και τις κανάτες που συνεχώς αδειάζουν και ξαναγεμίζουν. Εκεί που σκάει το κύμα στις ακτές των νησιών μας, της παγκόσμιας αυτής μοναδικότητας με τη στεριά που περιτριγυρίζεται από θάλασσα σαν φωτεινά αστράκια σε μια απέραντη έκταση νερού. Τα νησιά μας, οι Κυκλάδες μας, τα Δωδεκάνησά μας, τα Επτάνησά μας. Η θάλασσα, το άσπρο και το μπλε, ο ήλιος, η ζέστη και το κλίμα της απόλαυσης που κάνει τα καλοκαίρια ανεπανάληπτα και αξέχαστα. Τα χωριά μας. Το βουνό και η θάλασσα. Το φιλότιμο και η λεβεντιά, η ντομπροσύνη και ο αυθορμητισμός, η πίστη όταν όλα χάνονται, το πάθος και ο έρωτας είναι ελληνικά στοιχεία που παγιώθηκαν με τον Ζορμπά και τη Μελίνα της Ίλιας, με το Γιώργο Φούντα στο Never on Sunday και Zorbas the Greek. To παράδοξο φαινόμενο της εκδήλωσης του κλάματος με γέλιο και της διαδοχής της λύπης με τη χαρά ανήκει στην Ελλάδα. Το χτύπημα στην πλάτη όταν συναντά κάποιος έναν γνωστό του μετά από πολλά χρόνια μπορεί να φαντάζει άγαρμπο ή και «επαρχιώτικο» αλλά αποτελεί ελληνική συνήθεια και δηλώνει ζεστασιά και θέρμη. Έκφραση συναισθημάτων στο έπακρο. Η ξενιτιά και τα μοιρολόγια εκφράζονται μέσα από τον πηρήχιο χορό. Τα ντέρτια και οι καημοί μέσα από τις πενιές του μπουζουξή και το σπάσιμο των πιάτων σε απόλυτη έξαρση αυτού του ακραίου συναισθήματος στη στιγμιαία χορευτική φιγούρα. «Ντέρτι», ένας όρος που μόνο αν είσαι Έλληνας καταλαβαίνεις.
Όταν τα φουστάνια κυματίζουν από το αεράκι κάνοντας χορευτικά παιχνίδια η σκιά στην άμμο. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας.
Το 1960 οι Κάννες υποτάσσονται στην ελληνική νοοτροπία. Η Μελίνα Μερκούρη στο Ποτέ την Κυριακή ερμηνεύει τον καλύτερό της ρόλο και αποσπά το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Μαζί με τα Παιδιά του Πειραιά του Μάνου Χατζηδάκι και το μπουζούκι του Γιώργου Ζαμπέτα. Μια ταινία, σύμβολο για την σκιαγράφηση του Έλληνα, που δεν υπακούει σε κανόνες, αλλά παραδίνεται στο συναίσθημα, έχει φιλότιμο, είναι ντόμπρος, βλέπει την αρχαία τραγωδία ως την αρχή της κωμωδίας και πάντα με χαμόγελο ξεπερνά τα δύσκολα, χορεύει και γλεντάει. Στην πόρνη με «μπέσα». Η Ίλια αντιπροσωπεύει την τραγωδία και την κωμωδία μαζί, όλη τη φιλοσοφία του Έλληνα και το μεράκι της ζωής του, το χθες και το σήμερα. Ο «Όμηρος», σαν άλλος σοφός ο Ζυλ Ντασσέν διατηρεί την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Πέντε χρόνια πριν η Μελίνα είχε ενσαρκώσει την Ελληνίδα που ερωτεύεται, τη Στέλλα, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Για άλλη μια φορά τη μουσική υπογράφει ο Μάνος Χατζηδάκις και η γνωστή πενιά του καημού γίνεται παγκοσμίως γνωστή.
Και δε σταματάμε εδώ! Ο Αλέξης Ζορμπάς ένας ρόλος εμπνευσμένος από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη γίνεται ταινία. Ο Άντονυ Κουίν ένας κατεξοχήν φιλλέληνας υποδύεται τον Ζορμπά τον Έλληνα το 1966. Η συνθετική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη με το μπουζούκι δημιούργησε το συρτάκι, το χορό που χορεύει ο Κουίν στην τελευταία σκηνή της ταινίας με φόντο της θάλασσα. Η Κρήτη και η παραδοσιακή ζωή στο ελληνικό χωριό μαζί με όλες τις ιδιαιτερότητες και «ασχήμιες» της περιέχουν και μια ανεξάντλητη ομορφιά που συστήνεται σε όλο τον κόσμο. Εκείνη της ελληνικής τρέλας και της φαντασίας, που ξεπερνά τα στεγανά της λογικής και έχει τα χαρακτηριστικά της λεβεντιάς και πονηριάς. Της ελληνικής πονηριάς που πάντα ξέρει να ελίσσεται και να ξεφεύγει. Στο τέλος, όμως, πάντα χορεύει.
Η Έλλη Σεραϊδάρη, ή Nelly’s στην πρώτη αφίσα του ΕΟΤ το 1929 απαθανάτιζε τον Παρθενώνα από τα Προπύλαια, συνδυάζοντας τα ειδυλλιακά ελληνικά τοπία και την ιστορία. Στις αφίσες και τις διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ προωθείται το γαλάζιο, η θάλασσα, η ελληνική τέχνη και φύση. Μέσα από τις γραφιστικές ιδέες αλλά και τις αληθινές εικόνες αποτυπώνεται όλη η Ελλάδα που θα συναντήσει ένας ξένος. Τα μνημεία, ο Παρθενώνας, η Ακρόπολη, έργα του Τσαρούχη, του Μόραλη πρωταγωνιστούν στην εξωτερική εικόνα της χώρας μας. Η Ύδρα, η Κρήτη, τα νησιά μας, οι θάλασσές μας αλλά και η απόλαυση, η ξεκούραση, η ανεμελιά. Yachting in Greece είναι το λογότυπο που προωθεί η αφίσα του ΕΟΤ το 1969, Live your myth in Greece το 2005. Explore your senses του 2007, η οποία περιλάμβανε τη σύγχρονη και την αρχαία Ελλάδα, τις παραλίες, την παρέα, την ιστορία, τα νησιά, την φύση, την Ελλάδα τελικά.
Ο Νίκος Χρηστάκης είναι ένα από τα 100 πρόσωπα που επηρεάζουν περισσότερο τον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Time και είναι το σύγχρονο επιστημονικό brand name της χώρας μας στο εξωτερικό μετά την ελληνική πανάρχαια φιλοσοφία.
Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, η αρχαιότατη σοφία και ο πολιτισμός, ο μινωικός ρυθμός, οι Καρυάτιδες, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Περικλής συνεχίζουν να πλέκουν το όνομα της Ελλάδας. Της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, τη λογική, θυμηθείτε τον Πυθαγόρα, που ο Μάλκοβιτς θα γυρίσει πίσω το χρόνο και θα κάνει τη ζωή του ταινία, τον πολιτισμό της Δύσης, θυμηθείτε και τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ που πρόσφατα έτσι μίλησε για τη χώρα μας, το Σοφοκλή, τον Ευρυπίδη, τον Αριστοφάνη, την τραγωδία και την κωμωδία, την Επίδαυρο και το θέατρό της. Εκεί όπου στο κλασικό κυκλικό σχήμα του αρχαίου θεάτρου παιζόταν η τελευταία πράξη της έννοιας του θεάτρου.
Οι 300 του Λεωνίδα ενώνουν την αρχαία ελληνική ιστορία με την σύγχρονη ταινιοθήκη του κόσμου. Η αρχαία Σπάρτη και η μάχη στις Θερμοπύλες αποτυπώθηκε στο φιλμ τον Ζακ Σνάϊντερ. Ο Θίασος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου το 1975 σκιαγραφούσε την ελληνική ιστορία σε πείσμα της τότε συντηρητικής κυβέρνησης που απέτρεψε τη συμμετοχή από το Φεστιβάλ των Καννών το οποίο της υποσχόταν βραβείο. Η ταινία θεωρείται μία από τις καλύτερες ελληνικές όλων των εποχών. Η Μύκονος πρόκειται να πρωταγωνιστήσει ως ελληνικό νησί σε ταινία αυστραλιανής παραγωγής, δείχνοντας της ομορφιές της ελληνικής θάλασσας και φύσης το καλοκαίρι.
Το 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης κερδίζει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του Άξιον Εστί, ποίηση που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1964. Στην μουσική πανδαισία του Μίκη Θεοδωράκη ενώνονται οι φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση, του Μάνου Κατράκη, του Θόδωρου Δημητρίεφ και της χορωδίας της Θάλειας Βυζαντίου. Ο άνθρωπος στην πλήρωσή του μέσα από τη μάχη του στη ζωή και την ελευθερία. Με το έργο αυτό για τον ύμνο του ανθρώπου συνεχίζεται η παράδοση που θέλει την Ελλάδα γενέτειρα του πολιτισμού.
Η μουσική της ταινίας «Οι Δρόμοι της φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου χρησιμοποιείται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σαράγιεβο το 1984 ως μουσική όλων των αθλητικών εκδηλώσεων και των Ολυμπιακών Αγώνων παγκοσμίως. Το 1969 η Ειρήνη Παπά κερδίζει βραβείο Oscar για την ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά. Δυο χρόνια πριν την υποδέχεται το Broadway με την ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι, Εκείνο το φθινόπωρο» και το 1972 ερμηνεύει την Ελένη στις «Τρωάδες» και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη.
Το 2004, η Ελλάδα διοργάνωσε τους 28ους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια ευκαιρία για τη χώρα μας να πλασάρει τον εαυτό της και να αναδείξει τις αξίες, τα ιδανικά, την ιστορία της. «Επιστρέφουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν», έλεγαν όλοι, διεθνώς και εθνικώς. «Έπειτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα έχει καινούριο brand name. Οι Αγώνες αντιπροσωπεύουν την αρχή και όχι το τέλος, το εφαλτήριο για την ανάπτυξη της χώρας», έλεγε η τότε αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού Φάνη Πάλλη Πετραλιά. Το βίντεο πριν την τελετή έναρξης παρουσιάζει τα 2:58 λεπτά της Ελλάδας. Από εκείνη την προ Χριστού εποχή, των αρχαίων αγώνων, του αρχαίου αθάνατου πνεύματος και της πνευματικής καθαρότητας σε αυτή του σήμερα, στο Μέγαρο Μουσικής, στα καλοκαιρινά νησιώτικα βράδια της συντροφιάς, στην Ακρόπολη του μετρό. Η τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας μας είχε κατεξοχήν θέμα ελληνικό. Η ολυμπιακή φλόγα άναψε και επέστρεψε στην Ολυμπία. Το Καλλιμάρμαρο Στάδιο άναψε και πάλι τα φώτα του μετά από του Ολυμπιακούς της Αρχαιότητας. Οι Κούροι και οι Κόρες ξαναζωντάνεψαν στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνη τη νύχτα της 13ης Αυγούστου και παρήλασαν σε μια μεγαλειώδη τελετή. Ο κλασικός πολιτισμός αναστήθηκε για λίγο μπροστά στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη. Το ιερό ζώο της αρχαιότητας, ο ταύρος και οι 12 Θεοί του Ολύμπου. Ο θεός Έρωτας, το σπαρτιάτικο πνεύμα, το μαθηματικό πνεύμα, το πάλεμα, ο δίσκος, το τρέξιμο, το κλαδί ελιάς, οι θρησκευτικές τελετές, οι τριήρεις, η Μέδουσα και η Λέαινα, όλα τα σύμβολα της ελληνικής κουλτούρας. Η πίστη στο Θεό και τα ελληνικά ξωκλήσια, οι ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές που λησμονούν την εποχή του επαρχιώτικου τσάμικου, της κρητικής μαντινάδας και ρακής, της ποντιακής και κρητικής λίρας, των σύγχρονων Απολλώνιων θεών του μουσικού οργάνου, του μπαγλαμά και του μπουζουκιού, το συρτό και το συρτάκι, τα νησιώτικα και το ζεϊμπέκικο, ο πηρήχιος χορός, το πεντοζάλι, ο ζωναράδικος, το κίτρινο παραδοσιακό μαντίλι στη γυναικεία κεφαλή, δείγμα της κουλτούρας του ελληνικού χωριού, συνθέτουν την χαρακτηριστική εικόνα της Ελλάδας. Άλλωστε το ανατριχιαστικό «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», δημιούργημα του Μάνου Λοΐζου για την ταινία Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού το 1971 έχει εκπροσωπήσει τις ψυχές όλων των Ελλήνων.
Ο αθλητισμός και ο κλασικός μαραθώνιος έχουν την προέλευσή τους στη χώρα μας και στόχος του νέου υπουργείου Πολιτισμού είναι ο Ελληνικός Μαραθώνιος να συμπεριληφθεί ανάμεσα στους Χρυσούς παγκοσμίως καθώς αποτελεί το ελληνικό brand name αλλά παραδόξως διεξάγεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού εκτός από τη χώρα μας, όπως τονίζει ο δήμαρχος Μαραθωνίου κ. Ζαγάρης. Η διοργάνωση που προετοιμάζεται για το Σεπτέμβριο είναι ένα στοίχημα για την τόνωση του ελληνικού τουρισμού και οι υπεύθυνοι στοχεύουν να φιλοξενήσουν 2.500 μαραθωνοδρόμους. «Όσο περισσότερους δρομείς έχουμε τόσο περισσότερο κόσμο θα τραβήξει στην Ελλάδα, τόσο πιο γνωστός θα γίνει ο μαραθώνιος» εξηγεί ο κ. Γερουλάνος. Είναι μια ευκαιρία για να αναδειχθούν οι όμορφες γωνιές της Αθήνας αλλά και «για να φέρουμε ξανά την Ελλάδα και τον μαραθώνιο στο επίκεντρο της παγκόσμιας συζήτησης και πρόκληση να διαχειριστούμε σωστά την ευκαιρία αυτή», όπως λέει η πρώην υφυπουργός κυρία Γκερέκου. Στόχος του Υπουργείου είναι να προωθήσει τα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα και να τα καταστήσει σε κατεξοχήν τουριστικά εξαγώγιμα προϊόντα.
Το γλέντι χωρίς όρια, ο χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες την στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη ξυπνά για τις δουλειές της, η Ελλάδα το γλεντά. Χωρίς τύψεις. Αφήνεται στη μουσική, στη μελωδία. Η ρακή, η τσικουδιά, το ούζο, το κρασί- ο οίνος, το παραδοσιακό ποτό των Αρχαίων, τα παραδοσιακά ποτά και των σύγχρονων που με συγκέντρωση και φροντίδα μεταφέρουν στον ουρανίσκο τους. «Οίνος ευφραίνει καρδίαν», συνήθιζαν να λένε. Πάντα συνοδευόμενα και με το κατάλληλο μεζέ. Μουσακά- greek mousaka, σουβλάκι- souvlaki, φέτα- feta, σαγανάκι- saganaki, καλαμαράκια- kalamarakia, χωριάτικη με τη ρίγανη και τις ελιές. Το αγνό ελαιόλαδο, κληρονομιά της μεσογειακής ελληνικής διατροφής. Μια γαστριμαργική ελληνική μαγεία που συνδυάζει την ελληνική νοστιμιά με την απόλαυση και την υγιεινή διατροφή, χαρακτηριστικό της ελληνικής εικόνας. Παραθαλάσσια τραπεζάκια με τα χάρτινα τραπεζομάντηλα και τα ποτήρια που τσουγκρίζουν πάνω από τα γεμάτα πιάτα και τις κανάτες που συνεχώς αδειάζουν και ξαναγεμίζουν. Εκεί που σκάει το κύμα στις ακτές των νησιών μας, της παγκόσμιας αυτής μοναδικότητας με τη στεριά που περιτριγυρίζεται από θάλασσα σαν φωτεινά αστράκια σε μια απέραντη έκταση νερού. Τα νησιά μας, οι Κυκλάδες μας, τα Δωδεκάνησά μας, τα Επτάνησά μας. Η θάλασσα, το άσπρο και το μπλε, ο ήλιος, η ζέστη και το κλίμα της απόλαυσης που κάνει τα καλοκαίρια ανεπανάληπτα και αξέχαστα. Τα χωριά μας. Το βουνό και η θάλασσα. Το φιλότιμο και η λεβεντιά, η ντομπροσύνη και ο αυθορμητισμός, η πίστη όταν όλα χάνονται, το πάθος και ο έρωτας είναι ελληνικά στοιχεία που παγιώθηκαν με τον Ζορμπά και τη Μελίνα της Ίλιας, με το Γιώργο Φούντα στο Never on Sunday και Zorbas the Greek. To παράδοξο φαινόμενο της εκδήλωσης του κλάματος με γέλιο και της διαδοχής της λύπης με τη χαρά ανήκει στην Ελλάδα. Το χτύπημα στην πλάτη όταν συναντά κάποιος έναν γνωστό του μετά από πολλά χρόνια μπορεί να φαντάζει άγαρμπο ή και «επαρχιώτικο» αλλά αποτελεί ελληνική συνήθεια και δηλώνει ζεστασιά και θέρμη. Έκφραση συναισθημάτων στο έπακρο. Η ξενιτιά και τα μοιρολόγια εκφράζονται μέσα από τον πηρήχιο χορό. Τα ντέρτια και οι καημοί μέσα από τις πενιές του μπουζουξή και το σπάσιμο των πιάτων σε απόλυτη έξαρση αυτού του ακραίου συναισθήματος στη στιγμιαία χορευτική φιγούρα. «Ντέρτι», ένας όρος που μόνο αν είσαι Έλληνας καταλαβαίνεις.
Όταν τα φουστάνια κυματίζουν από το αεράκι κάνοντας χορευτικά παιχνίδια η σκιά στην άμμο. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου