Θάνατος και ζωή στο ίδιο καλάθι

Δεν ξέρω πως να αρχίσω, τα χέρια μου μουδιάζουν, το μυαλό μου το ίδιο και η ψυχή μου τρεμοπαίζει μπροστά στις εξελίξεις και τα απίστευτα γεγονότα της 5ης Μαίου. Θα μπορούσα πολλά να πω. Για τους αστυνομικούς και τη στάση τους, για την πορεία, για τους δράστες που ευθύνονται για το θάνατο συμπολιτών μας, για το ίδιο έργο στο οποίο είμαστε χρόνια τώρα θεατές, για την αδικία και την οργή. Κάποιοι αγωνίζονται για τη ζωή και κάποιοι για το θάνατο. Φλερτάρουν μαζί του, τον συναγωνίζονται. 4, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των ερευνών, πραγματικά άτυχοι άνθρωποι έπεφταν νεκροί την ώρα που καλούσαν σε βοήθεια για να σωθούν. Εκείνοι που τους καταδίκασαν, κατά πολλούς ανεγκέφαλοι, αντιεξουσιαστές, νεαροί, κουκουλοφόροι, αναρχικοί παράλληλα τους σκότωσαν εν ψυχρώ. Και έχω απόλυτη συνείδηση του τι λέω. Εν ψυχρώ. Σπάζοντας τις τζαμαρίες της τράπεζας έριξαν έφλεκτα υλικά και μολότοφ στο εσωτερικό της με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν και να πάθουν ασφυξία και να έχουν την τραγική κατάληξη που όλοι γνωρίζουμε. Εγώ πάλι δεν ξέρω πως να τους χαρακτηρίσω, ίσως ασυνείδητους και απάνθρωπους, μισάνθρωπους. Έχει διαφορά το να έχεις θεμελιώδεις διαφορές με το "κεφάλαιο" και όσους το εκπροσωπούν και το να το εχθρεύεσαι και να θέλεις το θάνατό του. Στην προκειμένη περίπτωση, σκοτώθηκαν άνθρωποι που εργάζονταν σε τράπεζα και ενδεχομένως με τα νέα έκτακτα μέτρα να θίγονταν και τα δικά τους συμφέροντα, αφού από αυτά δε γλίτωσε ούτε και ο ιδιωτικός τομέας. Ποιος μίλησε για επανάσταση; Λάθος! Αυτοί δεν είναι μέρος της επανάστασης. Οι πράξεις τους συνίσταται στη λογική του "πάμε σε πορεία ή διαμαρτυρία ή οτιδήποτε τελοσπάντων απαιτεί τη συγκέντρωση πολλών ατόμων μαζί να τα σπάσουμε και αν καταφέρουμε να σκοτώσουμε και κανέναν ακόμα καλύτερα". Αλλά ας μου επιτραπεί να εκφράσω έναν φόβο και ταυτόχρονα πόνο μου. Οι μέρες που έρχονται πρόκειται να είναι πολύ χειρότερες. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συνειδητοποιεί, να νικά το φόβο της σιωπής, να προχωράει στο δρόμο της αντίδρασης και της αφύπνισης όλων όσοι ακόμη ζουν σε ψευδαισθήσεις. Ξεπεράσαμε τους καπνούς, τις φωτιές, τις φθορές, τις υλικές ζημιές και τις ηθικές αμαυρώσεις, τις συμβολικές βλάβες. Μιλάμε πλέον για θανάτους, για τον ανθρώπινο αφανισμό, για τη δολοφονία της ψυχής και του σώματός μας, για την απομάκρυνση κάθε ηθικού φραγμού, για στυγνές δολοφονίες. Όταν ο κόσμος ξεσπά και η οργή του είναι ανείπωτη, θυελλώδης και μανιώδης δύσκολα ελέγχεται και οι συνέπειες μιας τέτοιας λαϊκής απομυθοποίησης του ελληνικού ιδανικού που αφορά στο σύνολο της ελληνικής νοοτροπίας και κατάστασης πιθανόν να είναι τραγικές. Η εποχή όπου η πείνα καθοδηγεί τις πράξεις και τις συμπεριφορές και μας καθορίζει σαν ανθρώπους έχει φτάσει. Και οι συγκρούσεις μεταξύ θιγομένων και θιγόντων θα είναι αναπόφευκτη και θα επεκταθεί σε καίριους πλέον τομείς της καθημερινότητας. Θα πάρει διαστάσεις εθνικές, αντικειμενικές και καθολικές. Θα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός που θα ταυτίζεται με του άλλου. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν οι μαζικές, συλλογικές και ενωμένες επαναστάσεις. Δεν ξέρω τι εννοείτε εσείς με τον όρο επανάσταση και ούτε που μου αρέσει να τον χρησιμοποιώ. Έχω την αίσθηση ότι χάνει την αξία του. Αλλά επανάσταση για μένα σημαίνει η στιγμή που ενώνω τη δύναμη, το θέλω μου, τη φωνή μου, την ψυχή μου με του άλλου για να καταφέρω να μεταβάλλω τη νοοτροπία όσων έχουν στα χέρια τους τη ζωή μου, τη ζωή μας. Και πρώτα απαιτείται η απόλυτη προσωπική συνειδητοποίηση και η ατομική αλλαγή μιας χωλαίνουσας και αρρωστημένης αντιμετώπισης των πραγμάτων. Γιατί κάπου εκεί στο βάθος όλων αυτών των σκανδάλων που κατεξοχήν δημιούργησαν το εθνικό μας χρέος, των πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και πολιτών, των κακών πολιτικών και της ακόμη χειρότερης διαχείρισης, του εθνικού μας μεγαλοϊδεατισμού και της αχόρταγης απληστίας, αποτέλεσμα των καιρών μας, αναγνωρίζω κάπου εκεί τον εαυτό μου. Τον εαυτό μου που επέτρεψε όλα αυτά να συμβούν, να εδραιωθούν και να εξελιχθούν και να αποτελέσουν πάγια κατάσταση του σύγχρονου κράτους μας. Ποιος είχε το σθένος να αντισταθεί σε μια εξασφαλισμένη θέση στο δημόσιο, σε μια σβησμένη κλήση, στην καταβολή μιας επιδότησης που δε δικαιούται με αντάλλαγμα έναν και μόνο σταυρό σε κάποια κατά τα άλλα ξεχασμένη εκλογική περιφέρεια; Κι αν όλο αυτό το αναγνωρίζαμε τότε γιατί δεν κάναμε κάτι για να το αλλάξουμε; Μάθαμε να κατηγορούμε την εδραιωμένη διαφθορά και να εξοργιζόμαστε με αυτήν και όσους την υπηρετούν αλλά γίναμε και εμείς μέρος της.


Χθες το Σύνταγμα σήκωσε 150.000 ανθρώπους που έδειξαν με το δάχτυλό τους όλα αυτά που επιβεβαιώνουν την αξιοπρέπειά τους και την εξέλιξή τους ως ανθρώπους που σε δύο μόλις μήνες διαλύθηκαν στον αέρα της Ευρώπης και του διεθνούς διασυρμού της χώρας μας. Μια από τις ειρηνικότερες και μαζικότερες πορείες μετά τη Μεταπολίτευση, την εποχή που άρχιζε η διεκδίκηση μιας νέας Ελλάδας και μιας νέας εποχής για αυτήν μετά από τη διάβρωση 7 ολόκληρων χρόνων. Με τραγική κατάληξη που αμαύρωσε τον παλμό και το δυναμισμό της. Η πορεία προστατευόταν από τις πιο ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και περιφρουρήθηκε από την παραφιλολογία του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ, την υποκρισία των βουλευτών και τους πέντε λόγους των αρχηγών των κομμάτων ή των εκπροσώπων αυτών που εκτός των άλλων τους είχαν προετοιμάσει για να μην παραλείψουν και την τελεία των νόμων των επικοινωνιολόγων που εμπιστεύονται. Για το θάνατο ανθρώπων δε μιλάει κανείς από τα χαρτιά, αλλά από την ψυχή. Μιλάει με ανθρωπιά και όχι με κανόνες. Άλλωστε, αν θέλουν να υπηρετούν τους κανόνες και τους νόμους οφείλουν τουλάχιστον να πλήξουν την αίγλη της υποτιθέμενης δύναμης των αδίστακτων αυτών ατόμων και να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα. Σε όλες τις συγκεντρώσεις οι αστυνομικές αρχές που εγγυώνται υποτίθεται την τάξη και την ασφάλεια όλων όσοι συμμετέχουν σε αυτές παρατάσσονται κατά μήκος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Συμβολική εικόνα. Δε μοιάζει σα να αντιπαρατίθεται το κράτος εναντίον των πολιτών; Η δύναμη της αρχής ενάντια στην αδυναμία του συνόλου. Να προστατεύσουμε το κτίριο της Βουλής από τυχούσες φθορές και καταστροφές που θα σημάνουν διεθνώς την κατακραυγή και την ντροπή για το πώς επιτράπηκε να συμβεί κάτι τόσο αντεθνικό. Σαν οι φθορές του καθωσπερπισμού, της απληστίας, της κλοπής, της ανευθυνότητας που δημιουργούνται στο εσωτερικό της να μην προκαλεί τη διεθνή σπαζοκεφαλιά του «πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια απίστευτα»; Τα δοκάρια χτίζουν την αξιοπιστία άραγε; Μια χώρα που καταλαμβάνει στο χάρτη λίγο χώρο, η Ελλαδίτσα μας, να προκαλεί τόση αποστροφή, χλευασμό και αναστάτωση. Μοναδικό προσόν των Ελλήνων. Δυο τρεις είναι εκείνοι που βρίσκουν χώρο και τρυπώνουν στην ενότητα των κινημάτων και των συγκεντρώσεων. Ποτέ δεν έχουν αποδοθεί οι ευθύνες, ποτέ δεν έχουν αποτραπεί οι ζημιές και ποτέ δεν έχουν αφοπλιστεί όλοι εκείνοι που οι εξοπλισμοί τους καταστρέφουν και σκοτώνουν. Ήρθαμε αντιμέτωποι με περιπτώσεις προβοκάτσιας τόσο εξόφθαλμης που μας εξόργισε. Οι ίδιοι που κατέχουν και συμμετέχουν στο σύστημα έχουν δύο πρόσωπα. Το ένα το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν συνειδήσεις, να τις αφυπνίσουν, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ενός λαού πουλώντας τα όνειρά του και ύστερα ξεπουλώντας τα να προσποιηθούν ότι έκαναν το καθήκον τους. Το άλλο το χρησιμοποιούν για να πατάξουν με τον πιο φασιστικό τρόπο τις υγιείς αντιδράσεις, ως συνέπεια του ιερού αυτού ξεπουλήματος και να τις προωθήσουν ως επικίνδυνες για τη λειτουργία του κράτους. Το σύστημα όμως, το φτιάχνουμε όλοι εμείς, το αλλάζουμε, το ανατρέπουμε, το προσαρμόζουμε στις δικές μας ανάγκες και στα δικά μας θέλω. Και αυτή η ανατροπή, η οριστική ρίξη με το υπάρχον παρακμασμένο σύστημα που απώλεσε την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, τη λογική και την ευαισθησία είναι προ των πυλών. Και ένα άλλο σύστημα θα ανατείλει. Δεν ξέρω, η αλήθεια είναι, ποια μορφή θα έχει αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να κάνω αυτή τη δική μου μικρή πρόβλεψη. Και η ανατολή προέρχεται από μια δύση. Καμιά επανάσταση λένε δεν έγινε χωρίς θύματα. Αλλά πάλι ποιος μπορεί να σταθεί στο ύψος αυτής της επικίνδυνης και τραγικής φράσης; Και ποιος θα δεχτεί να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του αύριο; Κανείς ίσως. Ή και όλοι. Αλλά αυτό ενδεχόμενα να μην το γνωρίζουμε. Μπορεί τυχαία να μετατραπούμε σε ήρωες όπως κάποιος Αλέξης, όπως κάποιοι τέσσερις που έχασαν τη ζωή τους κάποια μέρα που έτυχε να βρεθούν στη δουλειά τους. Μπορεί ένα καλημέρα να μη φτάνει τελικά ή και να είναι όλη σου η ζωή. Για κάποιους τα θύματα των χθεσινών επεισοδίων αρκούσαν. Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες έσπευσαν σε δηλώσεις στήριξης και κατανόησης υπέρ μιας μέχρι πρότινος στημένης στην αγχώνη χώρας. Αυτό εννοούσαν άραγε όταν έλεγαν ότι θα μας πιουν αίμα; Διεθνής οίκτος μετά τη διεθνή κατακραυγή. Μάλλον έπρεπε να υπάρξουν νεκροί για να αντιληφθούν τη δεινή μας θέση. Και όταν λέω δεινή αναφέρομαι σε όλους αυτούς που δίνουν τους μισθούς τους και τα χρόνια τους για την αποπληρωμή των δανείων τους.
Χθες ο τηλεοπτικός φακός ανάμεσα στους πολλούς της πορείας έδειξε και έναν ηλικιωμένο που έριχνε ένα αντικείμενο προς άγνωστη κατεύθυνση. Είναι η πιο ηλικιωμένη πορεία και θυσία που έχω δει. Συνήθως αυτά αποτελούσαν προνόμια των νέων ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά, κάποιος λείπει δε νομίζετε; Που είναι η Εκκλησία; Όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται αξίες και ιδανικά και στέκονται κάτω από το φωτοστέφανο της αγιοσύνης του Θεού; Και αφού η εκκλησιαστική περιουσία, ένα ξεχωριστό άβατο για όλους εκτός ρασοφόρων, αποτελεί το αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες της και την προσφορά της, γιατί αυτή η προσφορά δεν είναι αληθινή; Γιατί δε δίνεται μέρος της για τη βοήθεια των οικονομικών μας αδιεξόδων; Γιατί αυτή θα είναι η προσφορά, που κάποιοι επικαλέστηκαν παραφράζοντάς την στα δικά τους συμφέροντα, που υπηρετεί στα αλήθεια όσα ενέπνευσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους την πίστη.


Κάπως προέβλεψα πού θα οδηγήσει η οργή, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός μας σαν λαός, σαν ανθρώπους, σαν πολίτες, σαν εργαζομένους. Σε μαζικές κινητοποιήσεις, στην ανατροπή και στη ρίξη, σε μια επανάσταση με πολύ πόνο και θλίψη, στη φτώχεια και το θάνατο. Η συνείδησή μας ανέχεται την επερχόμενη αλλαγή στη ζωή. Αυτό που δεν ανέχεται πια είναι στο όνομα αυτής της αλλαγής κάποιοι να προχωρούν σε ανεξέλεγκτες ενέργειες που προκαλούν το θάνατο και καταστρέφουν την προσπάθεια. Είναι η στιγμή που ο θάνατος και η ζωή είναι στο ίδιο καλάθι…