Διαγραφές Δημοκρατίας

Δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν τα έκτακτα μέτρα για την οικονομία οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και αμέσως ήρθαν αντιμέτωποι με τις συνέπειες. Διαγραφή κυρίες και κύριοι. Η πιο διαδεδομένη, σίγουρη λύση για τη βουλευτική φίμωση. Ο κ. Παπανδρέου αφαίρεσε από τους τρεις βουλευτές να διαφέρουν, να τολμούν να ψελλίζουν λέξεις δυο-τρεις διαφορετικές από την καταστροφή. Άλλωστε αυτό δε σημαίνει Δημοκρατία; Μόνο στην κατ' επίφαση γίνονται αυτά. Προσπάθεια για να αναχθεί σε Δημοκρατία το πολίτευμά μας. Η διαγραφή έγινε με σκοπό να φανεί ότι υπάρχει μια συστράτευση και συνοχή στα νέα μέτρα που έρχονται. Μπορεί να επιτεύχθηκε αυτό, ωστόσο απορρίφθηκε περίτρανα η ελευθερία της επιλογής του μέλλοντος και της ατομικής ευθύνης για αυτό. Της επιλογής στα ήσυχα βράδια και την ελαφριά ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αποτυχία ή την επιτυχία των μέτρων αυτών αλλά τις συνέπειες όλοι δειλά σιγοψιθυρίζουν.
Από την άλλη, ο κ. Σαμαράς διέγραψε δύο δικούς του βουλευτές, η μία εκ των οποίων διαγράφηκε διά παντός και από το κόμμα. Οι μικροπολιτικές, τα μικροσυμφέροντα και οι προσωπικές κόντρες εμφανίστηκαν ανώτερα και πιο σημαντικά από την βουλετική έκφραση και επιλογή. Υποτίθεται ότι η Βουλή αποτελείται από 300 ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις, ιδιοσυγκρασίες και ιδέες. Και η ποικιλομορφία τους δημιουργεί ένα ετερόκλητο σύνολο. Και η διαφορετικότητά τους τούς συνδέει και τους αλληλοσυμπληρώνει. Η μαζοποίηση ποτέ δεν υπήρξε αξιέπαινη. Αντίθετα, η μοναδικότητα είναι που αποτελεί τον περίεργο τούτο κόσμο μας. Ειδάλως θα είχαμε μοναρχία. Αλλά η πρόταση του κ. Σαμαρά για μεταβολή του αριθμού των βουλευτών σε 200 εκεί ακριβώς αποβλέπει. Δηλαδή στη συγκέντρωση εξουσίας σε λίγους ανθρώπους των οποίων οι απόψεις θα συγκλίνουν χωρίς περιθώρια αλλαγής ή ανανέωσης.