Η γενιά των μικρω(τήτω)ν

Στα 595 ευρώ αποδεκατίστηκε μόλις ο βασικός μισθός. Η μέχρι πρότινος χλιδάτη γενιά των 700 μετονομάζεται σε γενιά των 595. Να σας πω την αλήθεια μου δεν είναι και πολύ εύηχο. Γενιά των 595. Προσπαθήστε να το ψελλίσετε… Στα 595 ευρώ ξεπουλήθηκε η επιβίωση και η βίωση και ενίοτε η γείωση στη δεινή πραγματικότητα της γελοίας κατάντιας μας. Από τα ψηλά στα χαμηλά. Η γενιά μας που αναζητά την επαγγελματική αποκατάσταση περηφανεύεται περίτρανα ότι κληρονόμησε από την προηγούμενη, την αχόρταγη αναζήτηση και απόκτηση αγαθών και υπηρεσιών, πιστεύοντας ότι έτσι θα προσέγγιζε τα πλατύσκαλα της ευτυχίας. Άλλωστε ακόμη και αν αυτό δεν ταυτιζόταν με την προσωπική ευτυχία του καθενός, έπρεπε να συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι του ανταγωνισμού της κτήσης, πόσω μάλλον της κτήσης του περισσότερου. Η γενιά μας καλείται να ανταποκριθεί σε ένα άλλο κάλεσμα που κελεύουν οι δικοί του καιροί. Αυτό της κτήσης του εαυτού και των αξιών. Στην επανατοποθέτηση των ιδανικών που καθορίζουν και έχουν ως κέντρο τους και αφετηρία τους τον άνθρωπο, που από χρόνια έχουν λησμονηθεί. Είναι τραγική αλήθεια και οδυνηρή προσγείωση για έναν νέο η γνώση ότι παύει να ονειρεύεται. Αυτή τη στιγμή απαγορεύεται σε ένα άτι που ελπίζει να πηδήξει όλα τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά του να έχει όνειρα και πόσο μάλλον να πέφτει με τα μούτρα στη ζωή για να τα δει κάποια μέρα να πραγματοποιούνται. Δεν επιτρέπεται να έχεις τη φιλοδοξία(με την καλή έννοια του όρου) να σχεδιάζει και να προετοιμάζει την επαγγελματική του ανέλιξη. Δεν επιτρέπεται να ονειρεύεται να προσφέρει την ψυχή του, τον καλύτερό του εαυτό στον κλάδο που σπούδασε καταστρέφοντας τα χρόνια του, τα μάτια του και να τον εξελίξει. Προς Θεού, προς ποιου, αλήθεια, η μόρφωση είναι δαιδαλώδης, ατελείωτη και μαγική. Η αμαρτία είναι ότι απαγορεύεται να την αξιοποιήσουμε για τη βελτίωση του κόσμου. Γιατί η μόρφωση, η εξέλιξη και η νεότητα θα φέρουν τη ζητούμενη ποιότητα. Ωστόσο, για να διεκδικήσεις μια επαγγελματική θέση που θα σου προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή είναι αυτονόητη η κατοχή παραπάνω των τριών πτυχίων. Απαιτούνται μεταπτυχιακά, ίσως και διδακτορικά, τρεις τουλάχιστον ξένες γλώσσες(οπωσδήποτε κινέζικα, η γλώσσα του μέλλοντος), υπολογιστές, παρακολούθηση σεμιναρίων και εκτός αυτού, να είσαι αξιόπιστος, φερέγγυος, να έχεις ενδιαφέροντα χόμπυ, προσωπικότητα και ΦΥΣΙΚΑ να έχεις προϋπηρεσία. Μα αν δε με προσλάβεις, κύριε, πώς θα την αποκτήσω την απαιτούμενη προϋπηρεσία. Τα τρελά της αγοράς εργασίας είναι αυτά. Και όλα αυτά για το θεϊκό αυτό ποσό των 595 ολόκληρων ευρώ. Ολόκληρων, για να μην παρεξηγηθώ. Αυτό που για κάποιους θεωρούνταν κατάκτηση χρόνων, ενδεχομένως και αιώνων, να θεωρείται σήμερα, για εμάς, όνειρο θερινής νυκτός. Πάντα το θέατρο είχε θέση στη ζωή μας. Γιατί ο βασικός δε φτάνει ούτε για τα βασικά. Γιατί λοιπόν να λέγεται βασικός; Ας τον έλεγαν ανούσιο, αβάσιμο ή ψιχουλόμισθο. Ναι, ναι, αυτό είναι. Κάποιος να τους το προτείνει. Αλλά όλα αυτά μπορεί να ακούγονται και είναι στα αλήθεια εξευτελιστικά για την πορεία του ανθρώπου στην ιστορία, σκεφτείτε από τον πηλό στην ψωρωκώσταινα, πρέπει όμως να τα χρησιμοποιήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αυτή την πορεία μας στο χρόνο. Αφού πάντα σε κάτι αρνητικό λανθάνει κάτι θετικό. Ας αναμοχλεύσουμε αυτό το κάτι θετικό που θα μας καταστήσει πολύ πολύ καλύτερους από τους προηγούμενους. Θα λέμε τουλάχιστον στις επερχόμενες γενιές ότι τους κληροδοτήσαμε έναν κόσμο ιδανικών και ιδανικό και όχι δανεικό. Άλλωστε "αξίζει φίλε μου να ζεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά που θα σε κάψει"...