Προορισμός

Κάποιες φορές έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Σαν αναμονή ενός μοναδικού γεγονότος που δε σε αφήνει να κοιμηθείς, να σκεφτείς. Φοράς τα γυαλιά σου, τα βγάζεις, βλέπεις αλλοιωμένες εικόνες, χάνεις την αίσθηση με την πραγματικότητα. Στροβιλίζεσαι ανάμεσα σε χρυσόσκονες που πέφτουν από τον ουρανό. Όλος μια βραδιά ανάστασης. Ένα χρόνια πολλά πασπαλισμένο με πολύ θόρυβο που σκορπίζεται στο τέλος μιας νύχτας κάνουν τα χείλη να κινούνται, προπονούνται για τις ρυτίδες. Χαρούμενοι άνθρωποι, παρέες, ζευγάρια ζουν τη νιότη τους και δε δίνουν καμία υπόσχεση για το μέλλον. Ας είναι... Όπως είναι. Το ποτήρι στο χέρι, ο πολύς καπνός κρύβουν τα μυστικά των ματιών, τη μυρωδιά του παρελθόντος. Το σώμα είναι κουρασμένο, κάποιες φορές γοητεύεται από τις όμορφες γειτονιές, τα καλά κρυμμένα διέξοδα της πόλης μας. Μεγάλα κτίρια, παλιές πολυκατοικίες, μωσαϊκό, ουρανοξύστες και σύγχρονα κτίρια, σώματα μιας πόλης δικής μας και πολλές φορές τόσο ξένης. Σβησμένοι χάρτες στον ορίζοντα, το λυχνάρι για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία είναι αδύναμο και απρόθυμο. Ιδρώνει, μην ανησυχείτε, κυρ-Αλλαντίν μου, δεν πειράζει. Κάποια άλλη φορά. Ποια είναι αυτή η φορά; Τι είναι αυτό που καθαγιάζει τη στασιμότητα; Μια ευθεία γραμμή όλα, μου είπε μια φίλη. Τα μάτια χαρίζουν το φως. Παράξενο πράγμα, όταν κλείνουν τα χρώματα, οι εικόνες, τα τοπία είναι αμέτρητα. Όταν ανοίγουν η ίδια εικόνα, άσπρο και μαύρο. Μάτια όλο θύελλα και πλημμύρα. Περιπλανώμενος νους, τρέχει μίλια, παίρνει πλοία, αεροπλάνα, τρένα, περπατάει, δεν ησυχάζει ποτέ. Κάποτε ρωτά που βρίσκεται αλλά συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει τέρμα. Το όνειρο απέραντο, χωράει στον κόσμο; Πυργάκια στην άμμο με βασιλιάδες και βασίλισσες, εκεί πρωτοξεκίνησε. Μια ολόκληρη ζωή από αλμύρα και άμμο. Μπορεί να υπάρχουν ακόμα ίχνη της πολιτείας που κάποτε χτίστηκε εκεί. Δράμα και περιπέτεια, όλο το σινεμά ζήλεψε την πλοκή του.