50 cents για 900.000

Μαζί με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια του κέντρου, τα καμένα νεοκλασικά, τα σπασμένα μάρμαρα από πεζοδρόμια και σκαλιά, οι λαθραίοι καθρεφτίζουν μια χώρα τριτοκοσμική. Ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες, μαζί με σιχαμένα είδη του ζωικού βασιλείου, σε διαμερίσματα που οι ιδιοκτήτες τα νοικιάζουν έναντι υψηλής μίσθωσης, υπερεκτιμώντας την πραγματική αξία τους. Στα σοκάκια γίνεται χρήση, διακίνηση, εμπόριο ναρκωτικών, τα σακουλάκια ανταλλάσσουν χέρια έναντι γερών δόσεων από ευρώ. Οι εξαρτημένοι πλησιάζουν τους περαστικούς "μήπως τους περισσεύουν 50 cents", τα αρπακτικά παρατηρούν από την απέναντι γωνιά του δρόμου τη λεία του δολώματος. Το νταραβέρι αυτό υπάρχει χρόνια τώρα. Το κέντρο είναι φτιαγμένο από το λαθραίο. Χρόνια τώρα έξω από κτίρια όγκοι με κουβέρτες, ένας κόσμος από λιγοστά υπάρχοντα, απλωμένα χέρια για έλεος, βοήθεια ή αυτοκαταστροφή, μερικά σκαλιά που χωρίζουν τα ακίνητα από τις μεγάλες λεωφόρους. Τα βράδια οι άνθρωποι μετατρέπονται σε πράγματα, οι γυναίκες σε στρωσίδια για αντρικές ορέξεις, ο αέρας σπέρνει άρρωστες μεταδόσεις. Τη μέρα η μεθαδόνη γίνεται το άλλοθι για τον πόνο, τις ουρές αναμονής, τον πόνο και το λάθος της στιγμής. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους ατάραχοι, αδιάφοροι και φοβισμένοι παράλληλα. Κρατούσαν στους χαρτοφύλακές τους τις πλούσιες τύχες τους, ένα φιλόδοξο μέλλον με άνοιγμα προς την Ευρώπη. Περπατούσαν σε αυτήν την πόλη, αδιαφορώντας για αυτήν και τους ανθρώπους της. Συζούσαν με το λαθραίο αλλά ήθελαν να είναι νομοταγείς πολίτες τη στιγμή που έπαιρναν με ανορθόδοξους τρόπους επιδόματα που επουδενί δε δικαιούνταν, που ασκούσαν ως χόμπυ το εκλογικό τους δικαίωμα, που στήριζαν την ιδέα τους για ανάπτυξη σε καταναλωτικά δάνεια. Ένας ψεύτικος πλούτος σε μια τριτοκοσμική χώρα με ελλειμματική συνείδηση, υποδομή, μνήμη, ένστικτο και οξυδέρκεια. Το σχέδιο αποκατάστασης των λαθραίων μεταναστών επισύρει αντιδράσεις και κρύβει προβλήματα μιας κοινωνίας βαθιά επιφανειακής στον τρόπο που αντιμετωπίζει εθνικά ζητήματα. Από την μια πλευρά, η συγκυρία των εκλογών έδωσε ευκαιριακό χαρακτήρα στη «λύση» του μεταναστευτικού. Το κέντρο της πρωτεύουσας που έχει αμαυρωθεί και καταστραφεί από κάθε άποψη, εκκαθαρίζεται από την ποικιλία των χρωμάτων που τάραζαν το νευρικό σύστημα της ασφάλειας, των κατοίκων του κέντρου, των εξτρεμιστικών οργανώσεων και των πολιτικών. Από την άλλη μεριά, οι κάτοικοι της Κοζάνης, διαμαρτύρονται για την πρωτοβουλία της κυβέρνησης που θα φέρει τους μετανάστες στις γειτονιές τους. Την ίδια ώρα, χρόνια αδιαφορούσαν παταγωδώς για την εικόνα της Αθήνας, για την διαμόρφωση του κέντρου σε πραγματικό γκέτο που απομακρύνει τους πολίτες από την πόλη τους και εμποδίζει τους μετανάστες να ενσωματωθούν ομαλά στην κοινωνία. Ταυτόχρονα οι μετανάστες που ζούσαν στην πόλη τους χρησίμευαν ως εργατικά χέρια και αφού είχαν εξασφαλίσει με αυτόν τον τρόπο την αρμονική συμβίωση, αρκούνταν στη μεταναστευτική πολιτική που ασκούσαν οι κυβερνήσεις. Άλλωστε ψήφιζαν, θεωρούνταν νομοταγείς και καθάριζαν με τη συνείδησή τους. Το σχέδιο αυτό μετατρέπει τα γκέτο της πόλης σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης διασκορπισμένα στην ίδια αυτή πόλη και σε άλλα μέρη της χώρας, χωρίς να δίνει εγγυήσεις για την εξάλειψη της εγκληματικότητας που σέρνει απ' τη φύση του το λαθραίο. Η μεταφορά των λαθρομεταναστών μεταθέτει το πρόβλημα για το μέλλον, σε καμία περίπτωση δεν το επιλύει. Η άφιξη επιπλέον μεταναστών στη χώρα μας και η απορρόφηση των ήδη υπαρχόντων επιβαρύνει τη σημερινή κατάσταση. Άνθρωποι που γεννήθηκαν εδώ, νέοι που έκαψαν καναπέδες και υπολογιστές, αποφασίζουν να φύγουν για άλλη χώρα λόγω της μακροχρόνιας ανεργίας. Οι μηδενικοί ρυθμοί ανάπτυξης αποθαρρύνουν τη θέση των μεταναστών και επηρεάζουν με κάθε τρόπο τα σχέδια και τις ιδέες μας για τις τύχες των συνανθρώπων μας. Είναι ανησυχητικό ότι αποδεχόμαστε τις αντιθέσεις του κέντρου, τις ετερόκλητες εικόνες του, τον ψευτοευρωπαϊσμό στον οποίο μυηθήκαμε, τις επιπόλαιες αντιλήψεις. Είναι ανησυχητικό ότι εμπιστευόμαστε στους ίδιους κουστουμαρισμένους μαρκετίστες την τύχη της χώρας μας. Μυρίζομαι ότι θα είναι η χείριστη που της αξίζει.