Παραισθήσεις

Ζούμε σε μια χώρα τόσων αντιφάσεων. Η χώρα της δημοκρατίας, είπε ο πρωθυπουργός. Η χώρα που πέρασε και άντεξε εμφύλιο, κατοχή, δικτατορία. Αυτά χρησιμοποίησε ο Παπαδήμος για να πείσει. 199 ναι, 74 όχι, παραιτήσεις και διαγραφές. Η τρομοκρατία της προσωπικής άποψης. Την ίδια ώρα έξω από το Κοινοβούλιο πλήθος συγκεντρώθηκε για άλλη μια φορά. Συνηθισμένη εικόνα αυτά τα δύο χρόνια για τους πολιτικούς. Δεν τους τρομάζουν τα πλήθη, δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά γιατί ξέρουν ότι είναι ακίνδυνο το πλήθος που συγκεντρώνεται. Θα υπάρξουν κάποιοι που θα ξαναβγούν από βαν της αστυνομίας, κάποιοι που θα σπάσουν καταστήματα, θα βάλουν φωτιές, θα χρησιμοποιήσουν μολότοφ, θα αναγκάσουν την ελληνική αστυνομία να ρίξει χημικά, θα πέσει ξύλο, το πλήθος θα διαλυθεί και θα συγκεντρωθεί ξανά μετά από λίγη μόλις ώρα. Την επαύριο όλων αυτών, θα μιλήσουν για ερωτηματικά, οι τύποι που δημιούργησαν τη φασαρία του κέντρου θα αποκληθούν κουκουλοφόροι, οι πολιτικοί θα λυπηθούν για μια ακόμη φορά για την κατάντια της δημοκρατίας, ο κ. Κοκκαλάκης θα προσκληθεί πολλάκις στα μέσα ενημέρωσης για να απολογηθεί για την αδράνεια της αστυνομίας. Guest star κάθε τόσο. Όταν το πλήθος αποφασίσει μπορεί να κάνει μια δική του επανάσταση. Η βία που θα χρησιμοποιηθεί τότε θα αλλάξει τα πράγματα, το ρου της ιστορίας, το παρόν, το μέλλον μας, θα υμνήσει το δημοκρατικό παρελθόν μας. Δε θα είναι βία για τη βία, σαν αυτή που ασκείται είτε καίγοντας κτίρια, είτε ασκώντας συγκεκριμένες πολιτικές, είτε όσα απαράδεκτα παρατηρούμε να συμβαίνουν σε αυτό κράτος, είτε οι δημόσιοι λόγοι που βγαίνουν από παράθυρα και σελίδες. Έχω ακούσει από πολλούς ότι το κέντρο κλείνει επανειλημμένως από συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και εμποδίζεται η κυκλοφορία και εν τέλει κάθε φιλήσυχος πολίτης αδυνατεί να φτάσει στη δουλειά του. Μια από αυτούς που υποστήριξαν δημόσια την άποψη αυτή και μάλιστα πρότειναν οι εκδηλώσεις διαφωνίας να γίνονται σε περιοχές εκτός κέντρου ήταν η Φωτεινή Πιπιλή. Αν το κέντρο μιας πόλης δε συγκεντρώνει τη φωνή της, τότε νεκρώνει. Η εικόνα του κέντρου σήμερα είναι ντροπιαστική για τη δημοκρατία μας, αφού τόσο την επικαλούνται. Οι φιλήσυχοι πολίτες (που είναι ένα μέρος των πολιτών και όχι το σύνολό τους) που βολεύτηκαν στα αυτοκίνητά τους για την καθημερινή μετακίνηση, αλλά δήλωναν και οπαδοί του μετρό γιατί όπως και να το κάνεις προσθέτει στη δημόσια διεθνή εικόνα σου, που συμβιβάστηκαν με τις κατακτήσεις των παλιών και δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να βελτιώσουν τις ψυχές και τη ζωή τους στην πράξη, αναλώθηκαν σε διεθνή τρόπο ζωής και ξέχασαν να είναι Έλληνες. Ξέχασαν να είναι δημοκράτες, να παλεύουν για το συνάνθρωπο, να μάχονται ενάντια σε αυτούς που τους λένε ψέματα, να δίνουν τη θέση που αξίζει στα πράγματα και τους ανθρώπους. Χρησιμοποίησαν επί χρόνια τη διαφθορά και τη μέθοδο του "γνωστού" επειδή ήξεραν ότι το σύστημα χωλαίνει. Ήξεραν ότι θα υποστούν καθυστέρηση, αδικία, ειρωνεία, ψέμα. Δεν έκαναν τίποτε για να το αλλάξουν. Ζούσαν και συντηρούσαν το σάπισμα και το ράπισμα του συστήματος. Πανηγύρισαν για το ευρώ, για την είσοδο μας στην ΕΕ. Και όμως δεν κατάλαβαν ότι βρίσκονταν στην ανατολικότερη χώρα της Δύσης. Ο πολιτισμός που περηφανεύονται ότι ξεκίνησε από τη χώρα τους στα αρχαία χρόνια, στη σύγχρονη εποχή βρίσκει ακέραια και γνήσια μορφή σε ευρωπαϊκές χώρες. Το κράτος μας έγινε εστία παραλογισμού. Ο Σωκράτης έθεσε τέλος στη ζωή του επειδή πίστευε στη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Ήλπιζε ότι με αυτόν τον τρόπο οι συνάνθρωποί του θα καταλάβουν. Από σήμερα λείπει η πίστη και η θυσία της ατομικότητας για αυτά που πιστεύουμε. Για αυτά που αγαπήσαμε να πιστεύουμε, που δακρύσαμε όταν ανακαλύψαμε μια ιδέα, για τη δύναμη που εκπορεύεται από αυτήν και μάλιστα τη δύναμη που φτάνει για να αλλάξει τον κόσμο, τους ανθρώπους και εμάς. Πριν 70 χρόνια είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο αντίπαλο. Σήμερα και πάλι η Γερμανία βρίσκεται απέναντί μας. Ακούγεται ότι παίρνει εκδίκηση από τότε. Στην κατοχή, ο ελληνικός λαός υπέφερε, ποιος παίρνει εκδίκηση από ποιον; Ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Απόστολο Σάντα τα ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941 αφαίρεσαν τη σβάστικα από το βράχο της Ακρόπολης. Σήμερα πρωτοστατεί πάλι στα γεγονότα ενώ τα ίδια αυτά προσπαθούν να θολώσουν με τις χημικές ουσίες τα μάτια του ανθρώπου αυτού αλλά και όλων μας. Σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία και η στασιμότητα να μην έχει προηγούμενο. Καιρός να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες της δικής μας εποχής.

Σας παραθέτω το σύνδεσμο από τη σελίδα κίνημα ανεξάρτητων πολιτών που περιλαμβάνει την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τη διεθνή κοινή γνώμη.
http://www.spitha-kap.gr/el/articles/?nid=2102