Μη σταματάς
Κλαίω για τα φεγγάρια σε έκλειψη Κλαίω για τις χαμένες ζωές Για τα όνειρα που θρυμματίστηκαν Για τα λουλούδια που μαραίνονται Κλαίω για για τον ήλιο που δε βγαίνει πια Για τη βροχή που δε μυρίζει Για την ελπίδα που τοποθετήθηκε στη δύση του ορίζοντα Κλαίω για τους τοίχους που άδειασαν Για τα φώτα που έσβησαν Για την αξιοπρέπεια που δεν ανεχόμαστε Κλαίω για τα χέρια που κατεβαίνουν Για τα δάχτυλα που δεν υποδεικνύουν Για τους άδειους δρόμους Κλαίω για τις μουντές πλατείες Για τις μουσικές που σταμάτησαν Για τα χρώματα που ξεθώριασαν Κλαίω για το μίσος Για την υποταγή του σώματος στις παραισθήσεις Για την παράδοση των κέντρων στη μοίρα τους Κλαίω για τον απόλυτο αυτοπροσδιορισμό των αποκέντρων Για την εύρεση της λήθης Για την ομορφιά της φύσης που γερνάει Κλαίω για τις θάλασσες που τραβιούνται Για τα κεριά που σβήνουν Για τα χέρια που δε σφίγγουν πια Κλαίω για τα μάτια που δεν ανταμώνουν Για τις ψυχές που δεν ταυτίζονται Για τη σχετικότητα του ανθρωπισμού Κλαίω για τη μετριότη...