Λάσπη και δυσωδία

Για ένα ακόμη φθινόπωρο, οι δρόμοι μετατρέπονται σε χειμαρρώδη ποτάμια που παρασύρουν σκουπίδια από τους γεμάτους κάδους σκουπιδιών των δήμων της Αττικής. Ποιοι μπλε κύριε, ακόμη και αυτοί της ανακύκλωσης, επιβεβαιώνουν περίτρανα τη γραφικότητα της ελληνικής καρικατούρας και την τραγικότητα της κατάστασης της χώρας μας. Πιστεύετε ότι οι απεργίες πιέζουν την κυβέρνηση; Εγώ πάλι καθόλου. Όταν ένα πολιτικό σύστημα είναι αποφασισμένο να ασκήσει συγκεκριμένη πολιτική, επικαλούμενο κάποιες αξίες και ιδανικά για την προκοπή και τη βελτίωση του τόπου, η κυβερνώσα εξουσία δεν είναι διατεθειμένη ούτε να καθίσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, έτσι για τα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, βρε αδερφέ. Παρά τα πρόσφατα στολίδια γιαουρτιού, η δήλωση του κ. Καστανίδη περιείχε μια σοβαρή αλήθεια. Η κήρυξη της πτώχευσης θα αποτελούσε συνειδητή επιλογή και εν τέλει θα κρατούσαμε την ευθύνη των εαυτών μας στα χέρια μας. Έχουμε, λοιπόν, μία επιλογή με δύο πτυχές. Πτώχευση ή έξωθεν διδασκαλίες για προσαρμογή της ζωής μας σε επίπεδο πτώχευσης. Η πρωτοβουλία της πτώχευσης είναι έντιμη, η ευρωπαϊκή βοήθεια υποκριτική και πλήρως αναχρονιστική, τουλάχιστον με τον τρόπο που εφαρμόζεται. Η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας, θέτει σε υποβάθμιση τον εργασιακό κόπο και τις κοινωνικές υπηρεσίες που προσφέρονται από τους πολίτες. Η εργασία μοιάζει ζητούμενο και όχι δεδομένο, πόσσω μάλλον μετά το ιστορικό "ένας εργαζόμενος σε κάθε νοικοκυριό". Ένας μισθός ή καλύτερα ένας κουρεμένος μισθός για μια οικογένεια με τις ίδιες απαιτήσεις, τα ίδια έξοδα, την αύξηση των φόρων, την αύξηση των τιμών, την επιβολή της φορολογίας σε ένα αγαθό ζωτικό και απαραίτητο, όπως το ρεύμα, το ράλι που κάνουν βενζίνη και πετρέλαιο. Μπορείτε κύριοι γραβατωμένοι να ανταπεξέλθετε εσείς με αυτές τις συνθήκες; Εσείς που θρηνείτε για τη μείωση του μισθού του βουλευτικού αξιώματος, εσείς που σας πληρώνουμε από τον μισό μισθό μας τα πολυτελή αυτοκίνητα με τα φιμέ τζάμια, έτσι για να μη βλέπετε απ' έξω λίγη από τη λάσπη και τη δυσωδία της πόλης τούτης και χαλάσει η αισθητική σας, οι υψηλοί και ευγενικοί σας τρόποι, που τραβάτε τα καθίσματα πιο πίσω γιατί δε χωράτε άλλο πια από τόσο φαγητό, εσείς που χρησιμοποιείτε το γυμναστήριο της Βουλής για τις γιόγκες σας, αυτό που χρηματοδοτήθηκε από το ελληνικό κράτος για να μην ξοδέψετε τα λεφτά σας, τόσα παίρνετε, κρίμα είναι!, εσείς που παίρνετε δημόσιο χρήμα για τα ταξίδια των διαπραγματεύσεων, τέτοιες διαπραγματεύσεις σας ζητήσαμε εμείς; Για την προσωπική σας ασφάλεια, μην γίνετε θύματα του κοινωνικού θυμού. Έχετε κλείσει τα μάτια στην κοινωνία την οποία κληθήκατε να υπηρετήσετε με συνείδηση. Έφυγε η συνείδηση, έμειναν τα κλειστά μάτια, τα βουλωμένα αυτιά, τα σκυθρωπά πρόσωπα, η μαυρίλα που αντικατοπτρίζεται στους βρεγμένους δρόμους, αντί για τα ιριδίζοντα νερά. Φταίτε γιατί δε σκεφτήκατε ποτέ αν μπορεί να τα καταφέρει ένας άνθρωπος με αναπηρία, ένας άπορος που ζητά σύνταξη τέτοιου είδους και του επιβάλατε να πληρώσει 45 ευρώ. Ο άπορος, να πληρώσει. "45 σφαλιάρες στον Παπανδρέου που το ψήφισε", αυτή ήταν η απάντηση. Σας ευχαριστεί κε Πρωθυπουργέ; Εσείς που πονάτε τον άπορο, τον πολίτη, το συνταξιούχο, τον μισθωτό, τον άρρωστο, τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Ως μονάδες τις αντιμετωπίσατε κε Πρωθυπουργέ, ως μονάδες που τις πετάτε στον σύγχρονό μας Καιάδα. Εσείς που επινοήσατε τις μετατάξεις, με το πρόσχημα της τακτοποίησης όσων ατόμων κινδύνευαν με έξοδο από το δημόσιο και τοποθετήσατε εργαζομένους σε άσχετα τμήματα, καταργώντας τους κλάδους εργασίας τους και δυσκολεύοντας το έργο των κοινωνικών υπηρεσιών. Γιατί θα έπρεπε να σκεφτείτε κύριε, ότι η κάλυψη θέσεων απαιτεί εκπαίδευση και εκσυγχρονισμό και ένας εργαζόμενος με 25 χρόνια δημόσιας προϋπηρεσίας δε δύναται να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα. Γι' αυτό διατηρείτε ακόμα, αυτό που έχει απομείνει ως δημόσιο τομέα, δύσκαμπτο και απρόσιτο για την εξυπηρέτηση του πολίτη και δεν τοποθετούνται νέοι άνθρωποι που είναι ικανοί και χρήσιμοι. Γι' αυτό ιδρώνουν οι πολίτες όταν σκέφτονται ότι θα επισκεφθούν μία δημόσια υπηρεσία, γι' αυτό οι υπάλληλοι που πλαισιώνουν τους δημόσιους φορείς αντιμετωπίζονται με απέχθεια και εκνευρισμό όταν πέφτει το σύστημα, όταν δεν υπάρχει επαρκή ενημέρωση. Τέτοιοι μισθοί αξίζουν σε ένα τέτοιο σύστημα που δημιουργήσατε για να μοιράσετε θέση και χρήμα και στη συνέχεια να μας τα πάρετε περήφανα. Τέτοιοι δρόμοι είναι οι δημόσιοι, όταν τα χρήματα που πέρασαν από πολλά υπουργικά χέρια δεν αξιοποιήθηκαν για την ορθή διαχείριση των υδάτων και των αποχετευτικών συστημάτων. Και ξέρετε τι συναίσθημα είναι όταν έρχεται πάνω σου το κύμα νερού που σηκώνεται από ένα φουριόζικο διερχόμενο αυτοκίνητο; Μένεις για ένα λεπτό ακίνητος για να κοιταχτείς, να συνειδητοποιήσεις και να θαυμάσεις το επίτευγμά του.