Ρόπαλα και αίσχη
-Του συντρίψανε το κρανίο με τα ρόπαλα. Μη αναστρέψιμη. Θα περιμένω τηλεφώνημά σου.
-Κανένα νέο από τους γιατρούς; Του λιώσανε το κεφάλι. Μη αναστρέψιμη.
Αυτές ήταν οι δυο απαντήσεις στα τηλεφωνήματα που δέχθηκε ο κύριος που καθόταν στο απέναντι κάθισμα του μετρό με κατεύθυνση προς Αεροδρόμιο, το απόγευμα της Τετάρτης 7 και κάτι. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, σήκωσα το κεφάλι με το άκουσμα των λιτών απαντήσεων, μετά λυπήθηκα και ύστερα απόρησα. Η απάντηση ήρθε στα χέρια μου χθες. Ήταν το παλικάρι που ξυλοκόπησαν οι αστυνομικοί στην προχθεσινή διαδήλωση. Ο κόσμος είναι μικρός. Είσαι τόσο κοντά σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν είμαστε ξένοι τελικά, όσο κι αν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν τέτοιοι. Είμαστε συνάδελφοι, συγκάτοικοι, συμπολίτες, άνθρωποι στα ίδια βαγόνια, στα ίδια πανεπιστήμια, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μέρη διασκέδασης, στα ίδια νοσοκομεία, κάποτε εραστές, σύντροφοι, φίλοι, αδέρφια. Άνθρωποι. Όλοι από σάρκα και οστά. Μπορεί στο έδαφος να κειτόμουν εγώ ή εσύ. Τόσο κοντά είμαστε!
Κάποιοι επιστρατεύουν τη βία για να ξεσπούν τα νεύρα τους ή να εκτονώνουν την ένταση από τα προβλήματά τους. Και από που παίρνουν την ελευθερία να χρησιμοποιούν τα γκλομπ ανάποδα και να τραυματίζουν σε σημείο κινδύνου ζωής, τους ανθρώπους που συγκεντρώνονται σε πορείες; Βαρέθηκα να βλέπω την ίδια εικόνα. Καπνοί στους δρόμους και φωτιές στους κάδους, ξύλο εκατέρωθεν. Βαρέθηκα τις απώλειες, τους τραυματισμούς, τις καταστροφές και τις λάθος εντυπώσεις που ξεκινούν από το πιο απλό φαινομενικά σημείο που συναντιούνται οι συνθήκες και οι κάτοικοι μιας πόλης, τις υποψίες συγκεντρώσεων ή τις πορείες συγκέντρωσης. Βαρέθηκα την υποκριτική στάση των πολιτικών την επαύριο κάθε τέτοιου συμβάντος που καταδικάζουν τη βία, την ανομία, υπόσχονται δικαιοσύνη και συλλυπούνται τις οικογένειες. Εγώ συλλυπούμαι εκείνους για την παθητική στάση τους, για το ότι το γεγονός παραμένει γεγονός και όχι παρελθόν, για την προπαγανδιστική βία αλλά και τη βία ως αυτοσκοπό από διάφορους που δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω. Σιγουρα παντως, όχι γνωστοί άγνωστοι. Μου φαίνεται γελοίος ο όρος.
Εύχομαι να τα καταφέρει ο νέος! Έχει άλλωστε τη δύναμη ενός νέου οργανισμού!
-Κανένα νέο από τους γιατρούς; Του λιώσανε το κεφάλι. Μη αναστρέψιμη.
Αυτές ήταν οι δυο απαντήσεις στα τηλεφωνήματα που δέχθηκε ο κύριος που καθόταν στο απέναντι κάθισμα του μετρό με κατεύθυνση προς Αεροδρόμιο, το απόγευμα της Τετάρτης 7 και κάτι. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, σήκωσα το κεφάλι με το άκουσμα των λιτών απαντήσεων, μετά λυπήθηκα και ύστερα απόρησα. Η απάντηση ήρθε στα χέρια μου χθες. Ήταν το παλικάρι που ξυλοκόπησαν οι αστυνομικοί στην προχθεσινή διαδήλωση. Ο κόσμος είναι μικρός. Είσαι τόσο κοντά σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν είμαστε ξένοι τελικά, όσο κι αν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν τέτοιοι. Είμαστε συνάδελφοι, συγκάτοικοι, συμπολίτες, άνθρωποι στα ίδια βαγόνια, στα ίδια πανεπιστήμια, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μέρη διασκέδασης, στα ίδια νοσοκομεία, κάποτε εραστές, σύντροφοι, φίλοι, αδέρφια. Άνθρωποι. Όλοι από σάρκα και οστά. Μπορεί στο έδαφος να κειτόμουν εγώ ή εσύ. Τόσο κοντά είμαστε!
Κάποιοι επιστρατεύουν τη βία για να ξεσπούν τα νεύρα τους ή να εκτονώνουν την ένταση από τα προβλήματά τους. Και από που παίρνουν την ελευθερία να χρησιμοποιούν τα γκλομπ ανάποδα και να τραυματίζουν σε σημείο κινδύνου ζωής, τους ανθρώπους που συγκεντρώνονται σε πορείες; Βαρέθηκα να βλέπω την ίδια εικόνα. Καπνοί στους δρόμους και φωτιές στους κάδους, ξύλο εκατέρωθεν. Βαρέθηκα τις απώλειες, τους τραυματισμούς, τις καταστροφές και τις λάθος εντυπώσεις που ξεκινούν από το πιο απλό φαινομενικά σημείο που συναντιούνται οι συνθήκες και οι κάτοικοι μιας πόλης, τις υποψίες συγκεντρώσεων ή τις πορείες συγκέντρωσης. Βαρέθηκα την υποκριτική στάση των πολιτικών την επαύριο κάθε τέτοιου συμβάντος που καταδικάζουν τη βία, την ανομία, υπόσχονται δικαιοσύνη και συλλυπούνται τις οικογένειες. Εγώ συλλυπούμαι εκείνους για την παθητική στάση τους, για το ότι το γεγονός παραμένει γεγονός και όχι παρελθόν, για την προπαγανδιστική βία αλλά και τη βία ως αυτοσκοπό από διάφορους που δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω. Σιγουρα παντως, όχι γνωστοί άγνωστοι. Μου φαίνεται γελοίος ο όρος.
Εύχομαι να τα καταφέρει ο νέος! Έχει άλλωστε τη δύναμη ενός νέου οργανισμού!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου