Σπάστε τον Κυνόδοντα

Στο τέλος η κοπέλα καταφέρνει και σπάει τον κυνόδοντα και ξεφεύγει.
Τον τελευταίο καιρό μετράμε πολλές σημαντικές απώλειες που σηματοδοτούν το πέρασμα στην εποχή της μη μετρήσιμης βαρύτητας. Τα ονόματα πλέον γίνονται εύκολα γνωστά και κάποια άλλα μένουν αφανή πίσω από την ταμπέλα του ποιοτικού ή του δήθεν. Κουλτούρα να φύγουμε δηλαδή! Η γενιά που φεύγει και παίρνει μαζί της όλους τους νόμους με την οποία επιφορτίστηκε η δική μας γενιά που ωριμάζει και μεγαλώνει μελαγχολικά. Αναρωτιέμαι ποιος θα αντικαταστήσει το Σεφέρη, τον Ελύτη, το Βέγγο, τον Παπάζογλου, τον Μπιθικώτση, το Χαρίλαο Τρικούπη. Η σημαία στην Ακρόπολη κυμάτιζε μεσήστια την ημέρα του θανάτου του Λάκη Σάντα. Πριν 70 χρόνια, στο βράχο που σήμερα αποτελεί μέρος τουριστικής περιπλάνησης για ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο, συντελέστηκε μια πράξη ανδρείας, νεανικής τρέλας, ευαισθησίας και συνειδητοποίησης.
Δηλώσεις που διαδέχονται η μία την άλλη για διάψευση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, δημοσιεύματα που στοχοποιούν τη χώρα μας, όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση μη σωστής διαχείρισης μιας κατάστασης, δολοφονίες με λεία μια μόλις βιντεοκάμερα, το θράσος των πολιτικών προσώπων να ζητούν τα χρήματά τους και οι εθνικές συνωμοσίες. Κανένας γρίφος πια σχετικά με την δημοφιλή φράση Λεφτά υπάρχουν. Υπήρχαν γιατί ο μηχανισμός είχε προγραμματιστεί ότι θα μας στήριζε οικονομικά, η χώρα θα έμπαινε στη διαδικασία απορρόφησης δανείου από το εξωτερικό και όλα αυτά ερήμην της κοινωνίας που εν τέλει την αφορούσε άμεσα. Υπάρχουν λεφτά και αυτά βρίσκονται στις τράπεζες από τον ίδιο μηχανισμό και περικόπτονται από τους πολίτες στο όνομα μιας ανύπαρκτης ανάπτυξης. Καμιά νόμιμη οικονομική θεωρία δε στηρίζει με την αύξηση του ΦΠΑ και την απομύζηση των μισθών την ανάπτυξη. Με ποιο σκεπτικό κινείται τελικά αυτή η κυβέρνηση που μιλά και δραστηριοποιείται στο παρασκήνιο, με το πρόσχημα της ευημερίας της χώρας και του καθήκοντος απέναντι σε αυτήν; Με εναγώνιες δηλώσεις ο πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει ότι οι διαρθωτικές αλλαγές ήταν απαραίτητες για την αναδιάρθρωση της χώρας που έχει χρεοκοπήσει σε όλα τα επίπεδα. Αυτές οι αλλαγές ήταν απαραίτητες και επιτακτικές για να προωθηθεί η ανάπτυξη που συντελούνταν πριν μερικά χρόνια και η χώρα πραγματικά είχε λεφτά και ήξερε να τα σπαταλά. Έπρεπε να γίνουν τότε για να αποσυμφορηθεί και να λειτουργεί αποτελεσματικά ο δημόσιος τομέας, για να επέμβει το ίδιο το κράτος στη διαθφορά και τις πελατειακές σχέσεις που το ίδιο γέννησε και στήριξε με την άδειά μας φυσικά, για βελτιωθεί το σύστημα της περίθαλψης και της νοσοκομειακής διαχείρισης, της εκπαίδευσης των νέων με ενίσχυση του περιεχομένου που διδάσκεται στα σχολεία και έμφαση στην αληθινή αναζήτηση που προσφέρει η τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να ενθαρρυνθούν τα εγχώρια προϊόντα και να στηρίζει η οικονομία μας όσα παράγει η χώρα μας με δυνατότητες εξαγωγών χωρίς να γίνει κλειστοφοβική και μοναχοκόρη στις διεθνείς αγορές, για να επικρατήσουν οι γενναίες πολιτικές στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Και όταν όλα αυτά ρυθμίζονταν, θα μπορούσαμε να προωθήσουμε την πράσινη ανάπτυξη και φυσικά να δίναμε στον τουρισμό μας μια διαφορετική προσέγγιση. Σήμερα, λοιπόν, αφήσαμε τα πράγματα στην τύχη τους, δεν ενδιαφερόμασταν αν επιβαρύναμε το κράτος, εισάγαμε περισσότερα από όσα αντέχαμε και εν τέλει εμπιστευτήκαμε τους λάθος ανθρώπους να τραβήξουν κουπί. Την ίδια σημαία που σήμερα υπάρχει στην Ακρόπολη, κουνούσαν περήφανα οι διοργανωτές της Αθήνας 2004, με την ανακοίνωση της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων και της νίκης στο διαγωνισμό της Eurovision. Θυμάμαι είχαμε πάρει εισητήρια για το στίβο. Θέλαμε να δούμε τον Κεντέρη στα 200μ. και μάλιστα ήμασταν τόσο σίγουροι ότι θα πήγαινε καλά που πήραμε εισητήρια για την ημέρα του ημιτελικού του αγωνίσματος. (31 μήνες φυλάκιση για τους 2 αθλητές)
Όλα αυτά φαίνονται καλά όταν μια χώρα μπορεί να τα διαχειριστεί και πολύ περισσότερο να τα αντέξει. Κάποιοι αφού έφαγαν μόνοι τους και όχι μαζί με εμάς περνούν την περίοδο της σιωπής και της εξαφάνισης και αφού κάποιοι καταδίκασαν την Ελλάδα και όλους εμάς σε μια περίοδο άδικη για τη δημιουργικότητα και τις δυνατότητές μας με ανταλλάγματα που δεν γνωρίζουμε αλλά και ποιος ξέρει αν θα μάθουμε κάποτε, σπέρνουν μηνύματα αισιοδοξίας στις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα. Μου θυμίζει εκείνες τις αμερικάνικες ταινίες του american dream που ο προπονητής ενώ η ομάδα του χάνει, τους λέει δυο-τρεις ευφάνταστες ατάκες που χτυπούν στο συναίσθημα, οι παίκτες συνέρχονται και αποκτούν θάρρος και τελικά νικούν στο παρά πέντε. Μόνο που η Αμερική κατάφερε να αποφύγει την κρίση και ο κ. Παπανδρέου δε φαίνεται να πείθει με τους συναισθηματικούς λόγους του για την καρδιά του Έλληνα που τα καταφέρνει. Ήδη το αντάρτικο σημαντικών υπουργών, έχει αρχίσει να χτυπά πολλά καμπανάκια στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και του κεφαλιού του πρωθυπουργού για την αναποτελεσματικότητα και την αμφισβήτηση του προγράμματος. Έρχεται και δεύτερο Μνημόνιο; Δεν αντέχει η αγορά, οι οικονομίες των Ελλήνων, η ανοχή για την διάλυση των κοινωνικών κατακτήσεων. Πάντως, σίγουρα οι βουλευτές κάτι θα έχουν να βάλουν στην άκρη μιας και ζητούν πίσω τα αναδρομικά. Θα πληρώσουμε σε αυτούς που μας οφείλουν το μέλλον μας και το παρελθόν μας, που κατασχούν δημόσια περιουσία, που καταχράστηκαν τα χρήματά μας και που ανέντιμα μιλούν μαζί με τον Ντομινίκ Στρος Καν για την υποθήκη της Ελλάδας. Βρισκόμαστε στο σημείο που ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει κατεβάσει για λίγο τα ρολά, να σταματήσει να μιλά άσκοπα, να σκεφτεί για το θράσος (Μαζί τα φάγαμε) που επέδειξε και για το θάρρος (Δυστυχώς επτωχεύσαμε) που οφείλει να επιδείξει, για τη ντροπιαστική θέση στην οποία έχει φέρει τη χώρα και να αναρωτηθεί για τις επιθέσεις των πολιτών στους εκπροσώπους του. Κάποιοι έμειναν στην ιστορία για το θάρρος να παραδεχτούν και κάποιοι θα μείνουν για το θράσος να μην παραδεχτούν.
Έκθετοι απέναντι στους τοκογλύφους, τη διεθνή κοινή γνώμη που δε χαρίζει κάστανο και στην ελληνική που ενθαρρύνει το δρόμο προς το γκρεμό, στις διαθέσεις των συμφερόντων των κρατών μελών και των μεγάλων δυνάμεων, στην ίδια μας την ξεροκεφαλιά των πολιτικών για αλλαγή και στη συνέχιση της βίας.
Μια βραδιά για χάρη μιας βιντεοκάμερας σκοτώθηκε ένας άνθρωπος. Τι ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας! Δε φταίει για όλα το κατεστημένο ή η αστυνομία. Φταίνε οι κακές πολιτικές για τη μείωση της εγκληματικότητας και την έλλειψη ασφάλειας στο πιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας, το κέντρο. Φταίνε οι αντιλήψεις απέναντι στους αλλοδαπούς και το μοίρασμα του κέντρου στους αριστερούς ή στους χρυσαυγίτες. Δεν είναι πολιτική αυτή. Το "μπάτε σκύλοι αλέστε" που εκπορεύεται και από τους δύο, δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα. Το μόνο που καταφέρνει είναι να θέτει τους κατοίκους σε στρατιές για το ποια οργάνωση θα επιφέρει την τάξη και την ασφάλεια. Παρακράτος στο κράτος δηλαδή. Πριν ένα χρόνο ακριβώς 3 άνθρωποι πέθαναν από φωτιά που έβαλαν κάποιοι σε κτίριο της Marfin. Μιλάμε για την άκριτη ελευθερία του να δρα κάποιος και η έννομη τάξη να μένει άπραγη και έκθετη. Οι έρευνες πάντως, για την δολοφονία των παιδιών της ομάδας ΔΙΑΣ βρίσκονται σε καλό δρόμο και αυτό δίνει ευκαιρίες στην πίστη για δικαιοσύνη.
Όλα αυτά, για όταν θα μάθουμε να σπάμε τον κυνόδοντα και να ξεφεύγουμε από τα ψέματα, την ανοχή που μας έφερε σε αυτό το τραγικό σημείο της εκποίησης των ονείρων μας, το κολύμπι στον ίδιο κουβά, την παραδοχή του μονόδρομου, της μύησης σε ακροδεξιές αντιλήψεις που είναι επικίνδυνες και κρύβουν επιδεικτικά την αλήθεια.
Τελικά νομίζω ότι κανένας δεν πρόκειται να αντικαταστήσει όλους αυτούς τους μεγάλους που προανέφερα στην αρχή και έφυγαν επώνυμα ευτυχώς! Κανένας αν δε σπάσουμε τον κυνόδοντα.